For All That It Takes

CHAPTER 2

Nagising ako kinaumagahan nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko. Agad doon sumilip ang sinag ng pang-umagang araw at humalik iyon sa mukha ko dahilan kung bakit pakiramdam ko ay agad umakyat ang dugo sa ulo ko dahil sa inis. Bigla akong napapikit dahil sa sinag na tumama sa aking mga mata.

As I opened my eyes slowly, the shadow of a person suddenly appeared.

Irritated about what happened, I shouted.

"Justine, naman! Ilang beses ko nang sinabi na huwag niyong basta bubuksan ang pinto ng kwarto ko kapag umaga dahil puyat ako lagi, 'di ba?!" inis na bulyaw ko.

The side of my forehead was still beating. Marahil ay dahil sa kulang ako sa tulog halos gabi-gabi.

"Anong Justine ka riyan, babae ka, ha?! Aba'y bumangon ka na at tanghali na, uy!" It was the sign that I was mistaken.

Goodness, kay aga-aga talaga ng babaing ito.

It was Pai.

Nilingon ko ang may-ari ng boses na iyon at nakita ko siyang nakatitig sa akin habang bitbit ang bag na naglalaman ng mga makeup niya.

She and her life, I see.

"Bakit ang aga mo yata?" inaantok pang tanong ko habang humihikab.

Naglakad siya papalapit sa akin at inabot ang kamay ko bago biglaan akong hinatak. Mabilis akong napatayo at muntikan pang mawalan ng balanse dahil sa lakas niya.

Shocked of what she did, I shouted again. "Pai, naman! Dahan-dahan lang!" gulat ang boses na sigaw ko pa.

Umirap lamang siya sa akin. Napangiwi na lamang ako sa inasta niya.

"Aishhhh!" Ungot niya sa akin. "Halika na at may sasabihin ako sa'yo, gaga ka!" she insisted before making her way out from the room.

Lumabas kami ng kwarto ko habang hawak-hawak niya pa rin ang kamay ko. Nauuna siyang maglakad kaysa sa akin habang ako naman ay nasa likod niya pa.

Hinatak niya ang isang upuan sa lamesa nang makarating kami sa kusina. In a sudden move, she pushed me onto the chair that made me sit down. Dahilan iyon kung bakit napaupo ako nang wala sa oras.

Pai's indeed reckless.

Nang makaupo ay kaagad ko siyang tinanong. "Ano ba kase 'yan, Pai?" tanong ko na lamang imbis na punain pa ang kilos niya.

"Haven't I tell you yet about Harold's comeback?" she asked me with full of curiosity.

Her question made me froze for a moment.

Natigil sa ere ang aking bibig nang marinig ko ang pangalan na binanggit niya. Pakiramdam ko ay agad akong nagising ng husto dahil sa naging tanong niya sa akin.

It's him... His name after years.

I acted like I misheard it. "H-Harold what?" utal na ulit ko sa tanong niya.

She rolled her eyes upon me. Of course, she knew that I knew whom she was talking to.

"There's no other Harold that we both know, Haier. So I'm certain that you know who I am asking about," aniya sa akin na parang biro ang tanong ko.

It has been years. Taon na rin ang lumipas kaya bakit...

"Ano naman ngayon?" kunwaring walang pakialam kong tanong sa kaibigan ko.

Gusto ko lang na takpan ang kuryusidad ko. My rising curiosity about him because I wanted to know nothing about him.

Ngunit bakit...