For All That It Takes

CHAPTER 4

I'm at his place right now. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko at sumama ako sa kanya kanina. All I wanted was to get away from Justine. Gusto ko lamang ang makalayo sa kapatid ko because what he said was just too much for me to bare.

Hindi ko magawang kalimutan ang sinabi niya kanina. Ang uri ng tanong na kanyang ibinigay sa akin ay patuloy na naglalaro sa loob ng isip ko.

"Hey..." pukaw ng kung sino man sa akin.

Napalingon ako sa likod ko and there, I saw Kier walking while holding two glasses of juice towards me.

Tupi ang manggas ng kanyang suot na polo hanggang sa kanyang siko at bukas ang unang dalawang butones nito, ay nakikita ko ang manipis na buhok na nakalatag sa kanyang dibdib.

Inilagay niya sa lamesang nasa harap namin ang tray ng juice na dala niya.

He sat in front of me. I didn't mind him.

"You should drink," he commanded me.

Subalit tumango lamang ako at tumingin sa paligid.

"Maganda ang lugar mo," I said while roaming my eyes around the place.

Ramdam kong sinundan niya ng tingin ang tinitignan ko subalit hindi lamang ako kaagad na umimik.

"Magkano ba renta mo?" bulalas ng bibig ko habang sinusuyod ng tingin ang paligid makalipas ang ilang segundo.

"What?!" may lamat ng gulat na tanong niya sa sinabi ko. Though I can sense the amusement in his voice.

"'Yong renta kamo, magkano?" pag-uulit ko na lamang habang malumanay na tumatango.

He was looking at me, I can tell.

Bahagya ay napatikhim siya bago muling magsalita, "You mean... Rent?" alanganing ulit niya rin.

Tsk.

Still roaming my eyes around, I said, "Oo," I answered. "I'm sure you're paying bills for this place. At sigurado akong mahal 'yon," dagdag na ani ko.

Matapos kong sabihin iyon ay ibinalik ko ang tingin ko sa kanya. Tinignan niya rin ako pabalik dahilan kung bakit bigla ay para akong napaso.

Naglihis ako ng tingin mula sa kanya.

"It'll cost probably around hundred of thousands for months, right?" I concluded as his rent.

He crossed his legs and sipped from his glass of juice.

"Well... it's more than that," shrugging his shoulder as if it wasn't a deal, he muttered.

Tumango na lamang ulit ako sa sinabi niya. Mayaman naman kase siya at pihado ako roon, malamang ay barya lamang iyon sa kanya.

I diverted my gaze away from him and roam my eyes around again.

Hindi na rin ako nagulat pa nang sabihin niya iyon. Sa ganda kase ng loob no'n ay siguradong mahal nga talaga. I wish I could also live to a place like his. Kami ng mga kapatid ko. Gusto ko rin ang maranasan namin ang tumira sa ganito kagarang lugar.

Marahil ay magiging payapa ang bawat gabing matutulog kami. Malayo sa lugar kung nasaan kami ngayon at puro salita at ingay ang ibinibigay nila. I know that their words shouldn't matter though as a fact, in a certain, their judgments always does.

Just by merely thinking about that idea made me excited somehow. The idea of living in luxury.

"Anyway..."

Muli akong napatingin sa kanya.

"Bakit?" nakatitig na tanong ko.

I saw his eyes darted at my eyes too. Ikiniling ko ang ulo ko senyalis na ituloy niya.