For All That It Takes

CHAPTER 11

I'm with Justine right now. Maaga pa lang kanina ay niyaya ko na siyang samahan ako sa kung saan siya nagtatatrabaho. I want to start working properly. Iyong marangal at hindi ikakahiya ng mga kapatid ko. Lalong-lalo na siya.

Last night was my last dance. Iyon na ang huli kong sayaw doon sa club bago ako nag-desisyon na umalis na roon. The supposed manager of that place wouldn't let me, but I pleaded. I really wanted to get away from there. Sa lugar kung saan niya ako pinaka-ayaw.

I don't want Kier to talk to me that way again. Dahil sa loob-loob ko ay nasasaktan ako nang hindi naman pilit kapag gano'n siya magsalita sa akin. The blade of his words weren't fathomable. Nakakababa at nakakasakit.

Marahil nga ay hindi niya makuha ang mga bagay na ako at si Harold ay alam namin. But it doesn't justify the fact that his cruel. His words are too painful that it may bring one's downfall. He didn't think for what might be the person would feel. Because he only cares for himself.

"Ate, nasa taas pa raw sina ma'am," ani ng kapatid ko bago tumayo sa tabi ko.

Nilingon ko si Justine saglit.

"Mag-isa lang ba?" kuryusong tanong ko.

Nakakahiya kase kung may kasamang iba ang amo ng kapatid ko. Baka mamaya ay tanungin ako kung ano ang naging trabaho ko. Sigurado akong sasagutin ko 'yon. Ang kaso nga lang ay ayaw ko sa ideyang hindi ako tatanggapin dito dahil lang doon.

Narinig kong mapatawa ng mahina ang kapatid ko dahil sa sinabi ko.

"Bakit, ate? Kinabahan ka?" angat ang labing tanong sa akin ni Justine.

Tinampal ko ang balikat ng kapatid ko bago siya irapan.

"Bakit naman ako kakabahan? Hindi naman pogi 'yan," sabi ko nang mabawasan naman ang kanina pang kaba ko.

Umayos ng tayo si Justine bago muling magsalita.

"Sa malamang, ate, hindi, kase ma'am nga, eh, ma'am." Pagdidiin niya sa salitang 'ma'am'.

"Edi hindi kung hindi. Taray mo," I hissed at my brother. Mas tinawanan niya ako dahil doon.

"Pero, ate, 'yong pamangkin ni sir...." Napalingon ako sa kapatid ko. "May hitsura, ate. Nakakatakot nga lang." Tumatango-tangong sabi ni Justine.

My eyes narrowed upon hearing Justine's words.

"Nakakatakot? Bakit naman?" curiously, I asked.

My brother glanced up to the ceiling before answering my question.

"Oo... You know what, ate, he's something. I couldn't figure it out completely but even though I'm a man, I also felt his scary presence. He's something scary and soft. I don't know... Basta gano'n siya."

Natahimik ako ng ilang saglit bago magsalita.

"Maybe he was hurt. He's broken..." mababa ang tinig na saad ko.

Sa dinami-rami ng puweding maging rason sa sinabi ng kapatid ko, ay iyon ang lumabas sa bibig ko.

"We... People are like that, Justine. Na kapag nasaktan, nagiging katakot-takot. Maybe it was because we only want ourselves away from those who are capable of hurting us. It was for the reason that we just want to get ourselves far from the supposed pain. That even wearing that kind of veil, we wore it."

Dahil kagaya ko, iyon din ang ginagawa ko. Acting like a beast just to get rid of people. Dahil takot ako. That even the fear of the idea of being with them, it was like a torture.

"Then he's a coward, ate," I instantly glanced at Justine after I heard it. "The people who are doing it are nothing but cowards."

Duwag? Kami?