For All That It Takes

CHAPTER 29

Naitulak ko si Kier dahil sa bigla sa sinabi niyang iyon. Napatitig ako sa kanyang mukha na halata ang pagtataka dahil sa ginawa ko.

Napakurap-kurap ako kasabay ng pagbabara ng aking lalamunan habang nakatuon sa kanya ang pares ng aking mga mata. Bigla ay pakiramdam ko kinapos ako ng aking hininga na hindi ko magawa ang makalanghap ng hangin.

I saw the different emotions dancing on his eyes. Ngunit parang ayaw ko iyong pangalanan.

Nakaramdam ako ng biglang panghihina. I felt my knees turning into jelly that I even lost my balance. Napasalampak ako sa malamig na sahig kasabay ng samo't-saring damdamin na agad nagdagsaan at nararamdaman ko ngayon.

Umupo siya kapantay ko. Napayuko ako dahil hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. He lifted my chin and made me look at him. I almost looked away when I saw his eyes seems pleading.

"Haier..." Bulong na tawag niya. "Isang pagkakataon pa. Isang pagkakataon na lang at aayusin ko na ngayon," his voice broke. And it made my eyes sting even more. "Please, baby... Just one chance. One more chance and I will be better," he pleaded.

Nagkatitigan kami ng matagal matapos niyang sabihin 'yon. Sa hitsura ng mukha niya ay naaaninag ko ang kaba.

I looked at him with pity. His jaw clenched and his eyes darken.

"Nakakaawa ka, Kier," I said. But those words I gave him left pain on myself. "I didn't expect you to beg when you were the one who never acknowledge my worth then," ani kong nagpakuyom sa mga palad niya.

Alam kong masakit ang sinabi ko. But I only want him to know that giving chances isn't that simple. Kagaya sa kung gaano kahirap ang mahalin siya.

Ipinilig niya ang ulo niya.

"Haier..." He reached for my hand and held it.

Hinawakan ko ang kamay niya para alisin ang pagkakahawak niya sa akin. I placed his hand on the floor and stopped him.

"Stop trying so hard, Kier. Dahil matagal nang natapos ang kung ano man ang namagitan sa atin," I said and smiled a little.

"Haier—"

Tumunog ang doorbell. Sabay kaming napabaling ng tingin doon bago muling magkatitigan.

I stood up and fixed myself before walking to open the door. Iniwanan ko si Kier sa puwesto niya at mag-isang naglakad papunta sa pinto para buksan iyon.

Dahan-dahan kong itinulak ang pinto papabukas at hinarap iyon. But I wasn't expecting that it would be him! Para akong naistatwa nang makita ko ang seryusong mukha ni Harold habang tuwid na nakatayo sa labas ng unit namin.

He was on his navy blue t-shirt and a white jeans with a pair of brown leather boat shoes. Standing seriously in front of our condo unit as his eyes pierced at my back.

"H-Harold?" Still on a shock, I asked stammering.

"Where is he?" matigas na tanong ni Harold sa akin.

I opened the door widely and motioned him to get in. Agad naman siyang pumasok at dumiretso sa sala. Bigla ay nakaramdam na naman ako ng kaba dahil pareho silang nasa bahay ko!

Nang tignan ko kung saan ko iniwan si Kier kanina ay ang bukas nang kwarto ko ang nakita ko. And there, I saw Kier walking out from my room straight from where Harold and I.

What kind of scene is this again?!

"Fucker," it was Kier.

"Asshole," followed by Harold.

Nagpabalik-balik ang tingin ko sa kanila pareho nang marinig kong magtawagan sila ng gano'n. But I was shocked to the core when I saw both of them smirking at each other like they are talking about something I didn't know!