For All That It Takes

CHAPTER 3

Ang maingay na kalsada ng Makati ang sumalubong sa amin ni Justine. Dali-dali akong pumasok sa loob ng sasakyan katabi ng kapatid ko.

Justine started the car engine before driving away. Hindi na ako nagsuot ng seatbelt dahil sanay ako sa gano'n. Tahimik lamang ako habang umaandar ang kotse at tanging ang ingay lamang na nagmumula sa isteryo ang naririnig ko.

Nakatingin lamang ako sa kalsadang dinaraanan namin. The surrounding was lively. Mula sa mga taong nagtatawiran, mga sasakyang nag-uunahan, at maging sa mga nagtataasang gusali. I was just looking outside and observing the place when the thought about what happened the past night suddenly popped up in my head. It was so intense and I was burning.

I bit my upper lip unconsciously.

Marahan kong inilapat ang gitnang daliri ko sa sa ibabaw ng labi ko. Wala sa sarili kong iginalaw iyon sakto sa kung saan niya pinadapo ang labi niya sa akin. He was a good kisser, I'd give him that. Hindi ko inakalang magugustuhan ko ang pagiging agresibo niya.

The way he touches me last night, ramdam na ramdam ko ang pangangailangan niya no'n. The feeling was indescribable yet I had lots of words to say. Sa mga halik at ulos niya, it was roughed and needing.

"Ate?"

I can feel my legs tightening remembering that thought. Naramdaman kong mamasa ang loob ng panty ko nang maalala ko ang lahat ng iyon. But I couldn't stop myself from feeling it.

"Ate...?"

I suddenly felt embarrassed. Bigla akong nakaramdam ng hiya sa sarili ko dahil sa naging reaksyon ng katawan ko sa alalaalang iyon kagabi.

But... He was undeniably good.

"Ate!"

Nabalik ako sa aking ulirat nang marinig kong sumigaw bigla si Justine. Tinitigan ko ang kapatid ko. I saw my brother eyeing me suspiciously.

I gave him a sideway glance.

"Bakit ka ba sumisigaw?" bagkus ay iritadong tanong ko upang pagtakpan ang hiya ko.

My brother shook his head, "Kanina pa kita tinatawag, ate. Nasaan ba ang isip mo?" he asked me as if he was about to nag me things again.

Sa nangyari kagabi... Kay Kier.

I wanted to answer but I was certain that it will only cause arguments.

Ipinilig ko ang aking ulo upang alisin iyon sa isip ko. Nangyari na 'yon. Para sa isang gabi lamang ang lahat ng iyon. Nothing else is there at sigurado ako roon.

Napahinga ako ng malalim.

Tumingin ako sa bintana ng kotse at pinagmasdan ang bawat gusaling nadaraanan namin. I wanted to open the window to somehow feel the natural breeze but I didn't. Magugulo lamang ang buhok ko dahil sa hangin.

Kung sana'y hindi iyon ginawa ng mga magulang namin, marahil ay maginhawa rin ang buhay naming magkakapatid ngayon.

Everything that had happened before, it happened because they chose it. Hindi nila inisip ang magiging epekto no'n sa mga taong maiiwan nila. All they thought was for their lives. Merely themselves. Buhay at sarili lamang nila.

"Justine?" malumanay na tawag ko sa pangalan ng kapatid ko.

Nakita ko sa gilid ng mga mata ko na lumingon siya sa gawi ko kaya muli akong nagsalita.

"I'm going out," I said.

Gusto kong bumaba ng sasakyan. Parang hindi ako babagay sa trabahong gusto niyang pasukan ko.