Train | Sope

Stray kids

1 ay sonra

Pink (Bangchan)

Jung Hoseok bu dünyaya geçtiğinden beri her gün arayıp komiseri bulup bulmadığımı soruyor.

Bana anlattığı şeylerse hala aklıma geldikçe şaşırtıyor.

Onu bulduğum anda hemen yerini değiştiriyor.Sanki hissediyor.Telefon,bilgisayar hiçbir şey kullanmıyor ve kimseyle haberleşmiyor.

Sadece bilet alıp gittiği ülkeleri görebiliyorum.Havaalanından çıktıktan sonra kameralardan bir yere kadar takip edebiliyorum.Kameraların çok olduğu yerlere gitmiyor.Geçen sefer çok yaklaşmıştım ama kaçırdım.

Kaşlarımı çatıp ekrana yaklaştım."O katilin sana bunu yaptığına inanamıyorum ama seni mutlaka bulacağım."

Portekiz'e bilet aldı.Havaalanında yüzünde maske ve şapkasıyla onu yakaladım.Profilini çıkarttım ve Portekiz'deki bütün kamera görüntüleriyle eşleştirmeye başladım.

Henüz bir sonuç yok.

Aylardır onu bulmak için yapıştığım bu koltukta geriye yaslandım.Lolipopumu ağzıma atıp gözlerimi kapattım.

Şeker daha iyi düşünmemi sağlıyor.

Gözlerimi açıp yandaki aynadan kendime baktım.Saçımın rengi akmıştı.Artık çok açık pembeydi ve kendi rengi olan sarı ortaya çıkmaya başlamıştı.

Felix içeri girdiğinde bana baktı."Hala haber yok mu?"

"Yok."

Koltukta doğruldum."Ama bu sefer bulacağım."

"Yemek hazır,gel hadi."

Kafamı salladığımda odadan çıktı.Telefonumu alıp ayağa kalktım.Odadan çıkıp aşağı kata indim ve mutfağa yöneldim.

Onlarla aylardır beraber olmak güzeldi.Eski günleri hatırlıyorum.Hepsinin gençlik halleri geçti bir an gözlerimin önünden.

Hyunjin'in ailesi vardı o yüzden onu bu suçlardan uzak tuttuk.Hiçbirimizin ailesi yok.Bu yüzden birbirimizin ailesi olduk.

Jeongin bebekti resmen.Yanına oturduğumda bana sarıldı.Kollarımı etrafına sardım.

"Ne zaman bu kadar büyüdün?Sana artık sarılamıyorum bile."

Güldü."Artık çocuk değilim hyung."

Sarılmayı bitirdiğimde herkesin gülümseyerek bize baktığını gördüm.

Seungmin elindeki çatalı bıraktı."Bir daha ayrılmayalım."

Felix kafasını salladı."Bence de."

Jisung'un canı sıkkın gibiydi.Lee Know onun elini tutunca kafasını kaldırıp ona baktı ve gülümsedi.

"İyiyim sevgilim."

"Vay be" dedi Seungmin."Demek birbirinizi seviyordunuz.Nasıl anlamadık?"

Güldüm."Ben biliyordum.Yani fark etmiştim.Birbirlerine farklı bakıyorlardı."

Lee Know elini çekip devam etti.

"Bu zamana kadar sizden sakladığımız için üzgünüz ama biz sandık ki bu olay grupta hoş karşılanmayabilir."

"Saçmalama."

Changbin kaşlarını çattı."Sakın böyle aptalca şeyler düşünmeyin."

"Hala aileyiz."

"Hala kardeşiz."

"Hala beraberiz."

Hepsinin yüzünde mutlu bir ifade vardı.Herkes yemeğini yemeye başladığında ben de başladım.Bir yandan da onlara yeni bulduğum pislik hakkındaki bilgileri anlattım.