Written On A Canvas

Chapter 19

Chapter 19

"And it's... done!" Richardson, the Tech club member we asked for help, pressed the export button and the video began processing. Lumingon ito sa akin at itinaas ang palad, nanghihingi ng high five. Ganoon rin ang ginawa niya kay Ate Trisha na ngayon ay tumitili na dahil makikita na namin ang final cut.

We simultaneously clashed our palms with his as I looked at the laptop again. Damn, we're finally done editing!

The past two weeks have been projected to editing. Most of the production team went back to attend classes while Ate Trisha and I focused on this. As tiring as it can be for me, for Richardson, and for Ate Trisha, it doesn't matter. Ngayon, we're three days early before the deadline for passing the entry.

Mabilis akong nag-tipa ng isang mensahe para sa isang tao.

To: Zibon

It's exporting!

Hindi ako nakatanggap ng reply. Sa halip, isang tawag ang nag-pop up sa phone ko. I excused myself to go out to take the call. Bago pa ako lumabas ng SBM Hub ay pinindot ko na ang answer button.

"Hello..." It was a prolonged yet happy tone when he greeted me.

Pinihit ko ang pinto at lumabas. Umangat ang mga mata ko sa second floor ng senior high school building. I can see him leaning on the railing with one hand and holding on to his crutch with the other.

"It's almost done," I said, eyes straight to him. "My first ever film."

Hindi ko man maklaro mula sa layo ko pero alam kong ngumiti ito dahil narinig kong maliit itong napabuga ng hininga sa ilong, animo'y isang mahinang tawa. "I'm happy for you," natutuwa niyang sambit. "I can't wait to watch it." Sa direksyon ko siya nakaharap.

Maraming mga nagsisi-labasang mga estudyante mula sa kani-kanilang mga classroom dahil recess time na. Nagkakalat na rin ang ilang mga estudyante sa hallway ng bawat floor ng senior high school building.

"You all can watch it on my birthday," untag ko dito dahil iyon rin 'yong araw ng film festival.

"Wala ba akong special pass? Can't I watch it early? Hindi ba pwede ang main lead voucher ko?" he childishly asked. Nalukot ang mukha ko sa narinig na tono at napatawa ng mahina. What is he playing?

"No. Sabay-sabay kayong manonood lahat," pag-tukoy ko sa mga tao sa paaralan.

"But I want to watch it with you."

My heart thumped. Here's this little organ again, in a rampage. Mabubuo na sana ang ngiti sa labi ko nang may narinig akong boses ng babae at nakitang may tumabi sa kanya. Hindi na natuloy.

"Libre kita, Bonifacio!"

Bonifacio? May tumatawag sa kanya ng ganyan?

"Lagi mo nalang akong nililibre, Sheina. Nakakahiya na." Buo pa rin ang boses ni Zibon dahil nakadikit pa rin ang phone sa taenga niya. Nakalimutan niya atang ilayo kaya naririnig ko pa ng mabuti ang pag-uusap nila.

"Okay lang, 'no!" Sa malabong imahe ay nakita ko ang mahinang pag-palo ni Sheina sa braso ni Zibon. "Halika na. Baka maubusan tayo 'nong paborito mo!"

I saw Zibon gazing in my direction. Our phones are still on our ears. Nakatingin lang ako sa kanila at walang balak ibaba ang tawag sa hindi malamang dahilan.

"Dali na!" pamimilit ni Sheina.

Zibon had to face the other direction and speak in a low tone just so no one could hear him talk, not even Sheina herself. "Tell me more later, okay? Bye," and the call ended.