Mu Kıtası (bxb)

4

*Bunları yazmak çok keyifli. iyi okumalar 🖤

Kendi evimde her zaman gerginlik olurdu. Kumar bağımlısı, alkolik baba, agresif bir abi, sürekli ezilen anne ve annem ne zaman ezilse babamın karşısına dikilen benle 'huzur' bizim eve çok uzak bir kavramdı.

Babam yine içip içip gelmişti. Salonda bağırırken, abim odadan çıkmasın diye uğraşıyordum. Çıkarsa, kavga edeceklerdi. Babam ona gücü yetmediğinden annemi dövecekti. Önlerine geçince de dayak yiyen ben olacaktım. Yarın okul yok diye mutlu olmamım tek nedeni buydu. Çünkü abime ne kadar engel olursam olayım, sonuç değişmiyordu.

Abim "Uğurcan çekil, şunu susturacağım sadece" deyince, onu göğsünden ittirip "Hayır" dedim.

Abimin sinirlenince gözü hiçbir şeyi görmüyordu. Olayın nasıl sonuçlanacağı öfkesi gitse, farkederdi. Çünkü bu filmi defalarca çekmiştik.

"Çekil diyorum!"

Annem kapıyı açıp "Oğlum, sessiz ol ne olursun" deyince, abim daha da öfkelendi.

İçerden "Orospu nerde lan benim yemeğim!" diyen adamla, abim beni tamamen itip kapıdaki annemi umursamadan içeri fırlamıştı.

Annemle aynı anda salona koştuk. Abim, babamın önündeki şişeyi alıp fırlatınca, babam da ayaklanmıştı.

"Siktir git kerhanedeki orospular getirsin yemeğini!"

Babam sallana sallana ayakta dururken, abime "Orospunun çocuğuna bak, anasına çekmiş. Lan Ayten hep senin yü-" diye yayik ağızla konuşmaya başladı.

Abim sözüne devam etmesine izin vermeden, ona yumruğu geçirmişti.

Annem "Yapma oğlum!" diye ağlamaya başladığında, ben de gidip abimin kolunu tuttum.

Öfkelenince, deli gücü geliyordu. İkimiz de onu babamın üzerinden çekemedik. Onun gibi öfkelensem bile, gücüm yarısı kadar yoktu. Sonunda vurmaktan hırsı azalınca, çekmeyi başarabilmiştik. Yere düşen babam, hala küfrediyordu.

Annem abimi bırakıp, onu kaldırmaya gidince abim daha da öfkelendi.

"Yardım etme şu adama! Bırak gebersin!"

"Adem git odana!"

Annem de aynı şekilde bağırsa bile, sesi güçsüzdü. Bunun ardından dayak yiyeceğini biliyordu. Yardım ederek, belki dövmez diye umuyordu. Ama dediğim gibi bu filmi çok kez çekmiştik.

Abim sinirle benim tutuşumdan kurtulup "Ayılıp, seni dövmeye kalkarsa öldürürüm bu piçi!" diye bağırdı.

Annem "Oğlum yalvarırım sus" dediğinde, yumruğunu duvara geçirip salondan çıktı.

O çıkınca, annem ile göz göze geldik. Dayanamıyordum onun bu haline. Babam çekilecek adam değildi. Başımızda dursun diye boşanmayan annemi, ikna etmeye çok uğraşmıştık. Başımızda durmuyor dedikçe kulağını kapamıştı. Sonunda, asıl nedenini söylemişti.

'Öldürür oğlum baban hepinizi. Nereye gidersek gidelim yaşatmaz'

Biz de artık boşanmaları için konuşmaz olmuştuk. Çünkü yapacağını biliyorduk. Abim diklense bile, annem onu da susturmuştu. Sonuç olarak buna katlanmak zorundaydık.

Annem babamı koltuğa oturtup, tekrar rakısını doldururken bu sahneyi izlemek istemedim. Çalan telefonumun sesi, ortama yayıldı.

Babam kanayan burnunu silip dururken "Oooo paşamızı arayan çok" dedi.

Çalmaya devam ederken "Baksana lan piç" diye bağırdı.

Anında elimi cebime attım. Telefonu çıkarıp, ses tuşuna basarak sesin kapanmasını sağladım. Arayan kişiyi görünce iç çektim. Hissediyor muydu bilmiyorum ama her kötü anımda Munteza beni arıyordu. Gerçi şu an açacak halim yoktu.