Hayatımda birçok taraf vardı; Ramis, Canler Kandemir, elli bin liranın sahipleri, Barbaros Bey, Esin, Yavuz, Cemşir, Baha ve son olarak da Orhan eklenmişti. Tam ortalarında da ben. Etrafımda bir çember oluşturmuş, dört gözle bana bakıyorlardı. Hepsi...
Sıla- İnandım Gülden- Mendil Mithat Can Özer- Ateş Böceği
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
22.BÖLÜM
"MAĞLUP"
Ankara, 25 Ocak
Zaman ve insanlar... Neden başka birinin içine kırgınlık doldurmaya dünden razıydılar?
Kimseyi bile isteye kıran biri değildim.
Kimseyi planlı bir şekilde tuzağın içine çekmemiştim.
Hazan'ın şoförlüğünü yaptığı polis arabasında elleri kelepçeli, sessiz sessiz gözyaşı akıtırken su gibi akıp giden binaları, insanları ve çocukları arabanın küçük penceresinden izlerken duygularım çok yoğundu.
Hazan da konuşmuyordu, ben de.
Benim söyleyecek çok şeyim vardı ama Barbaros'un son bakışı gözlerimin önünden silinmiyor, beni derinlerden kahrediyordu. Bugüne kadar hayatıma uğramış her insan için biraz hayal kırıklığı, biraz da kızma sebebiydim ve bugün takvim yaprağı yirmi beş Ocak'ı gösterirken bir de Barbaros için hayal kırıklığı ya da kızma sebebi olmak istemezdim. Sadece ona istemezdim.
Dalından koparılmış bir çiçek gibi suya bırakılmıştım. Öyle de gereksiz yaşıyordum. Sırtım bıçak izleriyle doluydu, açık bir yara gibi ortalıklarda dolanırken, bugün Hazan tarafından bir yenisi daha oluşmuştu. Yaralarım kanamıyordu ama kabuk da tutmuyordu. Hâlâ nefes alabiliyorsam, çocukluktan gelen alışagelmiş duygularımın ruhumun her zerresine kadar işlenmiş olmasındandı.
Güzel seven bir adamı kaybettiğim için çok üzgündüm.
Güzel seven bir adamı hayal kırıklığına uğrattığım için çok pişmandım.
Güzel seven bir adamı kendi ellerimle yeniden yalnız bıraktığım için başta kendime sonra da herkese çok kızgındım.
Karakola giden yolu kapatan araç sürüşü görüş alanımıza girdiğinde Hazan frene basıp arabayı durdurmak zorunda kalmıştı. En az on araba saydım ve içi dolu adamken bizi görmeleriyle arabadan inmeye başladılar.
Ormanda Barbaros'la kavgaya tutuşan Zeynel'i en önde, diğer adamlarda arkasında duruyordu.
Hepsi Barbaros'un suç çetesiydi... Hırsızları...
Dakikalar öncesinden beni terk ettiğini, yalnız başıma bıraktığını düşünmüştüm ama hayır. Sadece gitmişti. Beni bırakmamıştı.
