Hayatımda birçok taraf vardı; Ramis, Canler Kandemir, elli bin liranın sahipleri, Barbaros Bey, Esin, Yavuz, Cemşir, Baha ve son olarak da Orhan eklenmişti. Tam ortalarında da ben. Etrafımda bir çember oluşturmuş, dört gözle bana bakıyorlardı. Hepsi...
Fatma Turgut- Hata Tom Odell- AnotherLove Cat Pierce- BelongTo
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yangının içindesindir ama uyanamıyorsundur...
Barbaros Bey...
Bakışlarım kucağıma daldığında belki de ben farkında olmadan omuzlarım düştüğünde, yine düştüğünde; saçlarımın yüzümdeki ifadeyi kapattığını, kimsenin beni göremediğini biliyorumdur ama kimsenin duymadığı içimdeki gürültülü savaşla da ne kadar çok yaralandığımı da biliyordum. Bundan o kadar çok yorulmuştum ki. Kendime nasıl fayda sağlayabilirim diye düşünmekten o kadar fazla bıkmıştım ki. Artık kendimi kendim toplamak o kadar istemiyordum ki. Niye sürekli kendimi kendim toplarken buluyordum o zaman?
Bir kerede ben umursamaz olsam, hata üstüne hata yapsam, herkes etrafımda pervane olsa... Kıyamet mi kopardı? Ama olmazdı. Benim hata yapmak gibi bir lüksüm yoktu.
Dünyanın sonsuz günleri vardı ve ben sadece tek bir gününde kendimi özel hissetmek istesem çok şey istemiş olurdum. Bana bunu sağlayacak tek kişi de gitmişti. Ben söyleyene kadar gelmeyeceğini söylemiş, dediğinin de arkasında durmuştu.
Üç ay olmuştu. On dokuz Eylül’dü bugün. Esin okulundan çok başarılı bir öğrenci olarak mezun olmuş, ben bazı hasarlarımla hastaneden taburcu olmuş, tamamen iyileşmiş, ayaklanmıştım ama o bütün bunların hiçbirinde yanımda olmamıştı.
Kendi elleriyle aldığı ama Orhan’la bana yollattığı ve benim kendi kendime parmağıma taktığım yüzüğünü uzay boşluğuna attım diye, o da bulamayınca sinirlendi diye, benim burnumu sürtmek mi istiyordu?
Muhtemelen evet.
Dilediği kadar orada kalabilirdi. Gelmesi için tek bir adım bile atmayacaktım. Canı isterse yanımda olurdu. Benim sözümle gelecekse, gelsin istemiyordum.
Tüm zor günlerimi tek başıma geçirmiştim ama yanımda yoktu, Esin ve yalı kazığı Baha dışında.
Ölümden dönmüştüm! Moralim bozuktu! İlgiye ihtiyacım vardı! Sevgi istiyordum!
Aslında bakılırsa çok da bir şey istemiyormuşum. Bu da Barbaros’u daha fazla hatalı yapıyordu. Çok kızgındım ayrıca!
“Nerede bu adam ya?! Niye gelmiyor?! Bak gelmediği her gün beni daha fazla sinirlendiriyor!”
“Ailesinin yanında demedin mi?” Dedi Esin. Kahvaltı yaptığımız sofrayı toplarken elinde iki tabağın üzerine bıraktığı bardaklarla tezgaha ilerliyordu.
