Hayatımda birçok taraf vardı; Ramis, Canler Kandemir, elli bin liranın sahipleri, Barbaros Bey, Esin, Yavuz, Cemşir, Baha ve son olarak da Orhan eklenmişti. Tam ortalarında da ben. Etrafımda bir çember oluşturmuş, dört gözle bana bakıyorlardı. Hepsi...
Rana, yatakta yüz üstü uzanmış ve çarşaf, bacaklarının bir kısmını beliyle beraber kapatırken, açıkta kalan omuzlarının üzerinde dağılmış siyah, uzun saç tutamlarına bakınarak pantolonumun sürgünü çekip düğmesini ilikledim.
Güneş doğmak üzereyken odaya sığamıyordum çünkü Hazan'ın Cemşir'i sağ salim alıp almadığını merak ediyordum.
Yatağın üzerinde duran tişörtüme uzandığım sırada sessizde olan telefonumun ekranı yanmıştı.
Orhan mesaj atmıştı.
Tişörtü bırakıp telefona uzandım.
"Amcama Cemşir'in yaralarının ölümcül olduğunu söyleyip daha temiz bir yerde bakımının yaptırılmasını istedim. Mırın kırın yaptı ama yeri değiştirildi. Çemşir şimdi bir yerde bakımı yapılmasını bekliyor ama Hazan gelip onu alacak. O konuşmadığı sürece amcamla bir ilişiği olduğu anlaşılmayacak."
"Konuşmayacak."
Tişörtümü giyinirken bir mesaj daha atmıştı.
"Nasıl bu kadar eminsin?"
"Ben hallettim. Sen şimdi Hazan'a haber ver."
Deri ceketimi alıp odadan çıktığımda kapıyı yavaşça kapattım ve asansöre binip aşağıya inmeyi bekledim.
Ceketi üzerime giyindikten sonra da Hazan'dan mesaj gelmişti.
