𝐃𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐛𝐨𝐰𝐬

1. School

Ik kan niet geloven dat ik hier heen ga.

Ik wil niet geloven dat ik hier heen ga.

Wil ik hier wel heen?

WAT ALS DIT EEN FOUT IS?

'Owen, kalm aan. Je bent je weer aan het stressen. Er is niets aan de hand.' Ik kijk mijn broer aan.

'Oh ja Nick?' Vraag ik hem sarcastisch.

'Ja, dit is de juiste keuze. Een kans om je kunst naar buiten te brengen. Je wordt misschien wel Vincent van Gogh twee punt nul!' Ik kijk hem ongeloofwaardig aan. 

Hij geeft me een tik op mijn schouder. 'Kom op Ow, het komt wel goed.'

'Maar,' Ik kijk hem met een pruillipje aan. Hij doet me na.

'Maar wat?' 

'Wat als ik er niet bij hoor, geen vrienden maak?' Hij rolt zijn ogen.

'Doe je wel. En die ene eh, hoe heet hij nou ook al weer?' Hij denkt na en ik kijk achter me waar de jongen waar hij het over heeft net richting de trein loopt. Ik moet misschien opschieten.

'Die eh, die gast die- eh,'

'Finn?' Vraag ik hem en hij klapt in zijn handen.

'Ja! Ja Finn! Je kent hem toch? Waarom ga je niet wat contact zoeken met hem?' Ik haal mijn schouders op.

'Niet echt mijn type om vrienden mee te worden denk ik.' Ik draai me om en zie hem verdwijnen in de trein.

'Je kent hem van de, basisschool, middelbare school. Hij gaat slechts een gesprek vast niet afslaan.' Ik kijk Nick aan. Met tegenzin. Ik ben nergens meer zeker over.

'Ga gewoon. Bel me in je moeilijkste weken.' Ik blijf er losjes bij staan. Hij trekt me in een knuffel waar ik niet veel mee doe behalve stil staan.

'Nick, ehm. Er is nog wel iets dat ik moet vertellen voordat ik ga.' Mijn hart slaat sneller. Moet ik dit nu doen? Goeie timing Owen...

'Ja, wat is er?' Ik haal diep adem en probeer mezelf tot rust te brengen.

'Ik ben-'

'OWEN! Opschieten! Die trein rijdt zo zonder jou weg.' Klinkt Lindsay vanaf de trein. Ik glimlach pijnlijk naar Nick.

'Ik eh, vertel het later wel.' Hij knikt en geeft me nog snel een knuffel. Voordat ik de trein in stap naar mijn beste vriendin.

Klinkt gay niet?

Oh wacht, dat ben ik ook. Sorry Nick, je krijgt het nog weleens te weten.

Met mijn rugzak loop ik naar Lindsay die mijn koffer al die tijd al vast had. Ze brengt me alleen maar. 

Ik haat namelijk openbaar vervoer...

De deuren gaan dicht en Lindsay sleurt me mee voor het zoeken van een plekje. Ik zie Finn zitten en we hebben even oogcontact. Ik huiver en loop weg.

'Ken je hem?' Vraagt ze geïnteresseerd.

'Nee, ja. Misschien.'

'Waarom zo geheimzinnig?' We gaan zitten in de stiltecoupé. Wacht?! Stilte?!

'Omdat,' Spreek ik hard op.

'Sshshhh!' Klinkt een vrouw tegenover mij.

'Omdat,' Fluister ik nu.

'Ik hem wel ken, maar niet echt weet je.' Ze knikt en ik kijk naar de vrouw tegenover mij.

'Ah okay.' Lindsay's stem is veel zachter dan de mijne. De vrouw kijkt me geërgerd aan. Of ja, nog erger dan ze al deed.