𝐃𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐛𝐨𝐰𝐬

8. Hotel

'Je bent best goed!'

'Ik heb zoveel dingen gedaan met verf Jake, het is niet heel moeilijk.' Jake staat achter me met de zaklamp.

'Wacht, geef es.' Ik geef de bus met graffiti aan hem en hij geeft de zaklamp aan mij. Ik verlicht het stuk waar ik net zelf mee bezig was en Jake gaat met dunnere lijnen er langs.

'Hey!' Ik schrik en we draaien ons om waar een politieagent staat met een zaklamp. Hij schijnt eerst op mijn gezicht en dan op dat van Jake. 

Jake pakt de zaklamp af en schijnt op het gezicht van de Agent.

'Oom Brandon! Wat leuk je weer eens te zien.' De agent zucht zodra hij ziet dat Jake er is.

'Ach Jake toch, niet weer hé.' De man van zo'n veertig jaar oud ziet er teleurgesteld uit.

'Wie heb je met je meegebracht?' Vraagt hij en zijn zaklamp schijnt nu op mijn gezicht. Ik knijp mijn ogen samen en Jake legt zijn hand op mijn schouder.

'Dit is Owen. Sluit hem alsjeblieft niet op.' Ik kijk Jake geschrokken aan.

'Sorry, knul. Maar jullie moeten even met me mee.'

'Tja, even. Je weet nooit hoelang "even" met jou is.' Mompelt Jake terwijl we achter de agent aanlopen. 

'Ehm, waar gaan we nu heen?' Vraag ik een beetje nerveus.

'Naar het politiebureau knul. Jake weet heel goed waar dat is.' 

'Ha ha, je bent hilarisch.' Lacht Jake overduidelijk sarcastisch.

Aan het einde van de Breathless Road staat een politie auto.

'Instappen heren.' Zegt de agent en ik kijk Jake verbaast aan.

'Kom op Owen, er is stoelenverwarming.' Zegt Jake enthousiast en we gaan samen op de achterbank zitten. Brandon start de motor en we rijden weg.

'Oom, heb je nog donuts?'

'Donuts zijn niet voor criminelen.' 

'Wat is het toch met politieagenten en donuts?' Mompel ik en Brandon lacht.

'Ik denk dat het nu meer als excuus wordt gebruikt om donuts te eten tijdens je werk.' Het blijft een tijdje stil.

'Zitten jullie allebei op de kunstacademie?' Ik knik.

'Jup.' Zegt Jake.

'Kamergenoten?'

'I wish.' Zegt Jake grijnzend en dat zorgt voor een raar gevoel in mijn buik. 

Opeens klinkt de portofoon van de agent.

"Brandon we hebben je versterking nodig, er is een steekpartij gaande in de club op de Molenlaan."

Brandon zucht. Hij knikt op een knopje.

'Ik ben aan de andere kant van de stad. Ik kom er direct aan.'

'Oeh! Gaan wij mee en de actie meemaken?' Vraagt Jake enthousiast.

'Nee, ik laat jullie vrij en ga hopen dat jullie nooit meer zoiets strafbaars doen.' Ik kijk buiten en zie hoe Brandon voor de school staat geparkeerd. 

'Nee, we zullen het nooit meer doen.' Zegt Jake en opent de deur.

'Daag.' Mompelt hij en trekt me de deur uit. Hij slaat de deur dicht en Brandon rijd snel weg.

'Hoe vaak ben jij al betrapt door hem?' Jake lacht beschaamt.

'Laten we het daar niet over hebben uiltje.' Zegt Jake en we lopen dit keer langs de andere kant van het gebouw.

'Fuck!' Jake slaat met zijn beide vuisten tegen het raam.

'Brian heeft het raam dicht gemaakt.'

'Wie is Brian?'

'Mijn domme kamergenoot.'

'Misschien staat mijn raam nog open.' Zeg ik en Jake knikt.

'Dat hoop ik dan maar.' We lopen om het gebouw heen en tot mijn verbazing heeft Cole hem niet dicht gedaan.

'Er is dan nog een probleempje.' Zegt Jake en kijkt mij aan met een scheve glimlach.

'Ik heb de sleutel van mijn kamer niet bij me.' Ik voel mezelf rood worden. Hij vraagt min of meer of hij bij mij kan overnachten.

'Dat zien we zo wel. Eerst moeten we geluidloos binnen komen.' Zeg ik en duw het raam verder open zodat ik er door heen kan. 

Een beetje klunzig klim ik naar binnen en ik steek mijn hand uit zodat Jake die kan pakken. Ik trek hem door het frame heen van het raam en dan staan we met zijn tweeën in een kamer.

Ik kijk naar een snurkende Cole en wil hem eigenlijk hem eigenlijk heel hard op zijn bek slaan. Dat hij hier nou zo vredevol ligt te slapen nadat hij mijn tekening verpest heeft. 

Jake loopt al direct naar mijn bed toe en de kamer is slechts verlicht door een klein lampje dat Jake net heeft aan gezet. Ik sluit zachtjes het raam en Jake heeft zich gefocust op mijn schetsboek. 

Ik heb er geen problemen mee dat hij er rustig doorheen bladert.

Wacht, dat heb ik wel!

Ik heb hem getekend! 

'Oh la la.' Zegt hij zachtjes.

'Wat een knapperd.' Zegt hij en wijst naar zijn eigen gezicht.

'Ja, deze heet: De Narcist.' Jake lacht en maakt mijn boek dicht waarnaar hij het op mijn nachtkastje legt.

'Waarom heb je mij getekend?' Ik denk na en maak rare handbewegingen.

'Gewoon je bent een, eh. Je bent een interessant persoon om te tekenen.' Jake knikt trots.

'Vind je het erg om samen in een bed te liggen?' Paniek stroomt door mijn complete lichaam.

Toch weet ik mezelf kalm te houden. 'Ja, en daarom bestaat er een bank.' Ik trek hem aan zijn arm van mijn bed af en laat hem de bank zien waar ik weet ik veel hoeveel uur geleden nog op zat.

'Krijg ik wel een deken in dit vijf sterren hotel?' Ik grinnik en loop terug naar de slaapkamer. Ik haal een fleece deken uit de kast en loop daarna weer terug naar Jake.

Ik smijt het ding op zijn hoofd.

'Nou bedankt hoor.' Hij haalt de deken van zijn hoofd en zijn zwarte haren staan recht overeind.

'Wil je je makeup er niet even afwassen?' Probeer ik voorzichtig.

'Dat is niet nodig.' Zegt hij en begint dan uit het niets de knoop van zijn broek los te maken.

In plaats van dat ik even logisch nadenk vraag ik hem meteen: 'Wat doe je?' En het kwam er ook nog geschokt uit ook nog.

'Ik ga slapen, en dat gaat niet zo makkelijk met een strakke spijkerbroek aan.' Ik knik kort en probeer mijn blik bij zijn gezicht te houden.

'Juist, ik ga ook slapen. Welterusten.' Jake schopt de broek van zijn benen en ploft neer op de bank waarnaar hij de deken over zich heen legt.

'Welterusten uiltje.' Zegt hij met een glimlach en ik maak het licht van de woonkamer uit. 

'Welterusten.'

Zodra ik naar de slaapkamer loop en Cole zie staar ik even naar zijn gezicht.

'Lul.' Sis ik dan en kleed me ook om. Vervolgens stap ik in bed mijn bed en sluit ik mijn ogen.

༄