𝐃𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐛𝐨𝐰𝐬

17. Verleden

Ik hoor geklop op de deur en open de deur vrij direct. 

Mijn ogen groot. Het is Jake, dat was te verwachten. Maar, zonder make up.

Hij heeft zijn haar anders zitten dan normaal, het ziet er zo aaibaar uit..

Ook draagt hij niet alleen maar zwart. Hij heeft een blauwe spijkerbroek aan met gaten erin. En een zwart t-shirt (okay dat is het enige zwarte) hij draagt daar over een houthakkers blouse.

'Fuck.' Is dan ook het eerste dat ik zeg.

'Is het zo erg?' Jake lacht nerveus en krabt achter zijn oor.

'Nee, nee, nee. Je bent juist heel knap.' Ik struikel over mijn woorden en ik voel mezelf iets warmer worden.

'Dank je.' Ik glimlach naar hem. Niet echt wetend wat te doen. Ook al zou het wel leuk zijn om hem tegen de muur aan te drukken en hem te kussen. Ach, als ik toch eens realistisch dacht.

'Gaan we?'

'Ja, ja natuurlijk.' Ik wil net de deur dicht maken als ik me iets bedenk.

'Wacht.' Ik zet een voet tussen de deur die van plan was om dicht te gaan.

'Wat is er? Ben je iets vergeten?' Ik loop terug naar binnen en rommel wat in de kast. Vervolgens loop ik terug naar Jake.

'Misschien moet ik deze maar meenemen.' Ik laat mijn lichtblauwe inhalator aan hem zien en Jake lacht.

'Slim idee. Aangezien ik zo levensgevaarlijk ben.' Jake en ik lopen door de schoolgangen. Zoiets doen we al heel de week. Vanaf maandag, tot aan vandaag, zaterdag. We kennen elkaar pas twee weken, maar het voelt zoveel langer.

Alsof ik hem al jaren ken. En dat is raar, want dat heb ik nog nooit bij iemand gevoelt. 

Jake en ik zitten een tijdje later helemaal achter in een bus.

'Waar kom jij eigenlijk vandaan?' Ik zucht.

'Een heel eind weg, mijn ouders zijn rijk weet je.' Ik zucht.

'Chill.' Zegt Jake en eigenlijk wil ik hem op dat moment even heel hard slaan.

'Dat is juist niet chill. Ze zijn alleen maar bezig met hun werk. Ik ken hun liefde niet en ik ben bang dat ik dat ook nooit ga voelen. Ik hoefde alleen maar te zeggen "ik wil..." en ik kreeg het al. Maar liefde was nooit een van die dingen. Ik had heel erg veel moeite met het zoeken van vrienden omdat de meeste alleen uit waren op geld en niets om mij gaven. Ik ben nooit echt close geweest met mijn familie en daardoor werd ik nog al een verwend jongetje. Toen mijn broer, Nick. Terug kwam van zijn studie heeft hij me heropgevoed. Ik leerde wel hoe het was om iemand te hebben die echt om je geeft maar ik heb praten altijd al moeilijk gevonden. Ik heb hem nooit kunnen vertellen dat ik gay ben.'  Het kwam er allemaal in een hap lucht uit en Jake heeft me al die tijd in medelijden aangekeken.

'Je bent, gay?' Ik schrik en kijk Jake in de ogen aan. Het kwam er echt allemaal uit.

'Ja,' Jake kijkt naar beneden. Het zou fijn zijn geweest als hij nou iets had verteld van: ik ook. Of zoiets. Maar die kans was waarschijnlijk kleiner dan ik dacht.

'Het spijt me dat je zo'n moeilijke jeugd hebt gehad.' Zegt Jake.

'Het is okay.' Zeg ik zachtjes.

'Hoe wist je eigenlijk dat je, eh, gay bent?' Jake kijkt me verlegen aan.

'Op de middelbare school was er een jongen waar ik een paar dingen mee heb gedaan om het te proberen. Oh ja, en ik werd verliefd op Finn in het vierde.' Jake kijkt me geschrokken aan.

'Finn? Serieus?' Ik knik zachtjes bijtend op mijn lip.

'Je kunt zoveel beter krijgen dan dat uiltje.'

Ik kijk hem grijnzend aan. 'Iemand in je gedachten?' Jij misschien...

Maar dat zei ik er niet bij.

Jake lacht. 'Na even denken misschien.' Denk dan nog maar even.

'Weet je je lijkt echt een ander persoon zo.' Zeg ik en haal mijn hand door zijn haren.

'Ik weet het.' Jakes stem is zacht.

'Maar je ziet er zo echt heel mooi uit.' Ik ben bang dat Jake zich nu ongemakkelijk gaat voelen omdat hij weet dat ik homo ben.

'Jij dan.' Zegt hij en hij woelt door mijn haar.

'Hey!' Ik duw hem weg en probeer mijn haar te fiksen.

'Je weet niet hoeveel werk dit me kost.' Jake lacht naar me.

'Nog ijdel ook nog.' Ik wenk mijn blik van hem af en denk na.

'Ik wil niet dat je me anders gaat zien omdat ik, homo ben. Okay?' Jake lacht breed naar me.

'Natuurlijk niet uiltje, het enige dat anders is dat ik nu wel een relatie met je kan nemen.' Mijn ogen worden groot. Waarom is hij soms zo schaamteloos.

'Ja tuurlijk.' Ik wuif het weg en kijk met een rood hoofd door het raam van de bus.

'Maar waarom draag je je make-up niet dan?'

'Ik wil niet dat m'n vader me zo ziet.' Zegt hij in zichzelf.

'Waarom niet?'

'Ik ben bang dat hij het niks vindt.' Ik leg mijn hand op zijn schouder.

'Dat zal wel meevallen.'

༄