𝐃𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐛𝐨𝐰𝐬

3. Schetsen

'We moeten echt bff armbandjes kopen Ow.' Ik rol mijn ogen.

'Ja, wat jij zegt.'

'Zo'n schattige roze en blauwe. Alsof we een hetero koppel zijn.' Cole lacht.

'Je omarmt mensen best snel.' Deel ik hem mee. Want ik ken hem immers maar een dag. Misschien nog wel korter. Terwijl Cole vrolijk door babbelt kijk ik om me heen om hem te zien.

En met hem bedoel ik natuurlijk die jongen van gisteren. Ik weet niet zo goed wat ik bij hem voel maar het is een soort aantrekkingskracht. Klinkt dat raar?

'En dan gaan we samen naar de bioscoop, en kiezen we een horrorfilm. En dan ben ik heel erg bang en- hot guy alert.' Cole onderbreekt zijn zin snel en wijst onhandig naar Finn.

'Wie? Hij?'

'Ja! Zie je wel niet hoe knap hij is? Oh god hij kijkt naar ons.' Ik zie Finn glimlachen.

'HIJ GLIMLACHT NAAR ONS!' Finn begint naar ons toe te lopen. Maar dat had Cole al meegedeeld. 

'Hij loopt naar ons Owen!' Ik zie hoe hij een andere jongen aanstoot die met hem mee loopt.

'Okay ik pak die blonde kies jij zijn vriend maar.' 

'Ik ben niet gay-' Ben ik wel.

'Hey Owen.' Cole kijkt mij verbaast aan.

'He-hey Finn.' Mompel ik beschaamd.

'Wie is dat? Je kamer genoot?' Vraagt Finn maar voordat ik zelf antwoord kan geven doet Cole dat al. Hij steekt zijn hand uit en grijnst naar hem.

'Ik ben Cole. Beste vriend van Owen. Oh ja, en kamer genoot. Aangenaam' Hij knipoogt naar Finn en ik kan wel door de grond zakken. Daarom besluit ik zelf mijn woord te doen.

'Niet beste vriend Cole. We kennen elkaar pas een dag.' Cole negeert me.

'Nog niet.' Finn slaat op de schouder van de jongen naast hem.

'Stel jezelf even voor.'

'Oh ja, sure. Ik ben Ethan. Kamergenoot van, ja.' Hij wenkt naar Finn.

'Van mij dus. Zitten we allemaal in dezelfde klas?' Ik kijk iedereen even aan. Ethan ziet er verlegen uit.

'Nou ik en Finn zitten in dezelfde klas.' Zeg ik en dat zegt genoeg. Want je zit met iemand op een kamer die bij je in de klas zit

We lopen naar het lokaal toe en gaan zitten. Ik naast Cole en Finn naast Ethan. 

'Waarom zijn we zo vroeg.' Mompel ik. Starend door het lokaal. We zitten helemaal achterin want tja, als je eerste keus hebt.

'Is dit lokaal 203B?' Ik kijk naar de deur opening en zie hem staan. Zijn makeup zat nog precies zoals gisteren. Het is niet te extreem, het is minimalistisch. Ik kan hem dit keer goed bewonderen in het licht. Zijn fel blauwe ogen lijken licht te geven en zijn zwarte haar dat onder zijn zwarte beany uitkomt lijkt wel ontzettend zacht. Ik volg zijn lichaam dat zichzelf op een stoel zet rechts voorin. Hij kijkt me dan aan. Mijn hart gaat tekeer. Ik voel hem in heel mijn lichaam kloppen. Dan kijkt hij weer voor zich uit.

'OWEN!' Ik schrik van Cole die zijn stem had verheft.

'Jezus.' Mompel ik en verander mijn geschokte lichaamshouding.

'Waar zit je met je hoofd.' Finn kijkt om. Ethan is er niet echt bij. Maar dat is waarschijnlijk omdat hij mij niet echt kent.

'Wat is er?' Vraagt Finn.

'Owen was een beetje-'

'Niks, er is niks.' Zeg ik zacht. Meerdere studenten stromen het lokaal binnen maar geen een pakt de aandacht zoals hij dat deed. Ik haat het dat ik hem zo moet noemen. Misschien moet ik hem een naam geven. Zelf een bedenken. Speciaal voor hem. Welke naam past bij hem?

'Okay, goedemorgen allemaal.' Gedachte onderbroken door de docent.

'De eerste drie weken staan puur in thema van jezelf voorstellen en met elkaar samen werken om elkaar en jezelf beter te leren kennen' Ik zucht, ik haat het om te socialiseren. Dus ik ga hopen dat je zelf de mensen mag kiezen.

'Is hij de knappe vampier?' Fluister Cole opeens in mijn oor. Ik schrik er van.

'Wie bedoel je met hij?' Vraag ik nerveus.

'De jongen waar je naar staarden. Je vind hem overduidelijk leuk.'

'Leuk? Wat? I-ik ben niet gay. Hij is gewoon zo, anders.' Anders, wauw. Het juiste woord Owen. What the fuck ben je aan het doen. Ga hulp zoeken. Groetjes je gestoorde gedachten xxx.

'Oh, okay. Sorry.' Ik kijk schuldig opzij. Als hij erachter komt dat ik tegen hem lieg kan ik wel vaarwel zeggen tegen onze vriendschap. Of wat het dan ook aan het worden is.

Onze eerste opdracht op school was om je kamergenoot met detail te schetsen. 

'Gaan we dan samen lunchen?' Vraagt Ethan die inmiddels wat comfortabeler is geworden met ons drieën.

'Ja, is goed. We kloppen wel bij jullie aan.' Zegt Finn en we nemen afscheid. 

Cole vond dat we beter meteen konden beginnen met de opdracht.

Dus nu zitten we hier.

Tegenover elkaar.

Met een schetsblok.

'Nee, nee nee!' Cole kijkt me ongeïnteresseerd aan.

'Lukt het weer niet?' En hij heeft gelijk hoor. 

'Ik weet niet, normaal heb ik hier nooit moeite mee. Maar dit keer kan ik je hoofd niet fatsoenlijk op papier zetten!' Cole legt zijn schetsblok aan de kant en komt naar mij toe gelopen en kijkt naar wat zo ver ik op papier heb staan.

'Heb ik echt zo'n grote neus?' Vraagt hij onzeker en wrijft er even over.

'Nee Cole, neem het niet persoonlijk. Het lukt vandaag even niet.' Ik zucht en laat de mislukte tekening op het bed vallen waar ik op zit.

'Ben je soms gestrest? Is er iets wat je wilt zeggen? Iets wat je wilt delen? Wist je dat sommige mensen alleen het beste werk kunnen leveren als ze zich comfortabel voelen?' Ik slik.

'Ik-' Ik zei het persoonlijk voornaamwoord al voor dat ik wist wat ik erachter moest zetten.

'Geen idee.' Mompel ik er dan achteraan.

'Laten we het s'avonds nog eens proberen. Gewoon even een lange pauze nemen.' Cole klopt op zijn schouder en gaat verder met zijn tekening.

'Wow, je hebt echt een strakke kaaklijn.' Merkt hij op.

'Thanks.' Zeg ik met een grinnik erachter.

'You're welcome.' Ik hoor zijn potlood schetsen en lijnen trekken. Op een manier dat bij mij normaal ook gewoon kon. Maar nu opeens niet.

'Damn, those lips.' Mompelt Cole.

༄