𝐃𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐛𝐨𝐰𝐬

16. Dak

Ah! Waarom kan ik het niet! 

Waarom durf ik het niet? 

Weet je wat, fuck it. Fuck Jake.

'Dus ga je je telefoon nog op de grond gooien?' Ik schrik uit mijn gedachten. Fucking hell Jake, ik had de moed bijna verzamelt.

'Ik eh, weet niet of ik zo dicht bij de rand durf.'

'We gaan ook samen.' Jake steekt zijn hand uit en ik twijfel.

'Ik weet niet Jake.'

'Kom op uiltje.' Het is dat ik dan voor hem smolt door de bijnaam. Anders was ik nooit met hem meegegaan.

Terwijl ik zijn hand vast heb lopen we richting de rand waar we gevaarlijk dichtbij komen.

'Je hand is een beetje zweterig Ow.' Zegt Jake kalmpjes.

'Goh! Hoe zou dat nou komen!' Roep ik van de zenuwen. Jake lacht zachtjes.

'Ik wist niet dat je zo bang was voor hoogtes.'

'Ik ook niet.' Jake houd mijn hand nog vast terwijl hij langzaam gaat zakken zodat hij op het einde kan zitten van het dak. Hij bungelt mijn zijn voeten naar beneden en kijkt me aan.

Zijn hele arm is gestrekt aangezien hij zit en ik nog half sta.

'Er is niets om bang voor te zijn Owen. Vertrouw me.' Ik vind het moeilijk om hem te vertrouwen maar neem dan trillend plaats naast hem op het dak. Ook met mijn benen bungelend naar beneden.

'Zo gaat ie wel.' Zeg ik zachtjes en probeer me niet te erg te focussen op hoe hoog we zitten.

Ik bedoel. Het is nou niet echt alsof ik zomaar naar voren leun om vervolgens naar beneden te vallen. Okay ja, Owen stop maar weer. Je hebt weer zo'n stomme gedachten die je bang maken.

Stop daar eens mee.

'Hey, je hoeft dit niet te doen hé? En als je bang bent dan help ik je rustig naar beneden.' Ik ben haast zo gekalmeerd door zijn hoge stem dat ik me alles behalve bang voel.

'Nee, ik wil het doen.' Zeg ik en grijp naar de telefoon die in mijn zak zit.

'Weten je belangrijke contactpersonen al dat je dit gaat doen?'

'Ja, ze hebben Cole's telefoon nummer al.' Jake knikt en glimlacht dan uit het niets naar me.

'Wat?' Hij schud zijn hoofd terwijl zijn glimlacht uitbreid tot dat zijn tanden te zien zijn.

'Niets, je bent gewoon zo mooi.' Ik voel hoe mijn hart sneller begint te kloppen op een goede manier, gek genoeg. Ik ben, haast niet meer bang. Is dat raar? Dat ik niet meer bang ben.

Ik voel me veilig bij hem. Ik kijk naar de zijkant om geen oogcontact te onderkomen en schuif mijn rechterarm langzaam richting Jakes linkerarm om vervolgens zijn hand te zoeken.

Als ik hem gevonden hem houd ik zijn hand wel vrij direct vast. 

'Ik ben niet bang meer. Maar ik wil wel je hand vast houden.' Zeg ik zachtjes.

'Dat is okay.' Zegt Jake vrolijk en streelt met zijn duim over mijn handpalm heen.

'Neem al je tijd. We kunnen hier zo lang blijven als we zelf willen.' Zegt Jake lief en ik kijk hem nog steeds niet aan. 

'Okay,' Ik zucht en haal de telefoon uit mijn zak.

'Laten we een laatste selfie maken.' Zeg ik voor de grap en open de camera app op mijn telefoon en houd mijn arm in de lucht. Jake houd zijn gezicht vlak naast het mijne zodat we beide op het beeldscherm zijn te zien.

Ik lach mijn tanden bloot en Jake duwt onverwachts zijn lippen op mijn wang. Ik maak een foto voordat ik Jake verbaast aan kijk.

'Je bloost een beetje uiltje.' Ik ben even sprakeloos en Jake kan alleen maar stom lachen.

'Ik kan jou anders ook net zo rood maken door je Vleermuisje te noemen.' Jake kijk me geschrokken aan omdat hij al weet dat hij gaat blozen.

'Ah fuck off. Gooi die telefoon.' Ik haal mijn arm naar achter met de telefoon erin en gooi hem met een snelle slingerworp ver weg. Er klinkt een vaag geluid ergens ver weg en ik denk even na.

'Zo,' Mompel ik en wacht in stilte op antwoord.

'Nou, die ging soepeltjes.' Jake en ik zitten zwijgend naast elkaar niet echt wetend wat te zeggen.

'Dus,'

'Ja,'

'Misschien kunnen we beter terug gaan. Ik voel me hier nog steeds niet op m'n gemak om eerlijk te zijn.' Ik kijk Jake in de ogen en hij knikt.

'Is goed.'

Jake en ik zijn daarna uit elkaar gegaan. Hij naar kamer 218 en ik naar mijn kamer. Ik was vergeten zijn afdruk af te vegen...

Sinds dien schrijven we elkaar brieven. Een stuk leuker dan WhatssApp om eerlijk te zijn.

Ik ben alleen wel bang dat als Cole een brief onder deur ziet liggen dat hij het een keer gaat lezen. Maar ik vertrouw hem.

En ik hoop dat ik daar niet de fout in ga.

༄