𝐃𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐛𝐨𝐰𝐬

4. Ademloos

'Nee maar deze is echt beter.'

'Nee Cole, je bent blind. Hier lijkt je rechter oor net zo groot als dat van Mickey Mouse.' Cole grinnikt.

'Okay hij is echt heel slecht. Ik dacht dat wat positieve energie je wel zou helpen.'

'Doet het dus niet. Het lijkt wel alsof ik mijn talent kwijt bent.' Cole legt zijn hand op mijn schouder. Het is inmiddels s'avonds en al donker en ik probeer het opnieuw. Die van Cole is inmiddels al af en erg goed gelukt als je het mij vraagt. Of complimenteer ik dan mijn eigen uiterlijk?

'Hey, ik snap het. Je bent net uit huis. Je bent verhuist Ow. Een nieuw leven een nieuw huisgenoot is niet makkelijk. Waarom neem je niet een beetje tijd voor jezelf. Ga anders even de buurt een beetje verkennen. Om je en beetje thuis te voelen.' Ik knik.

'Dat is misschien helemaal niet zo'n slecht idee.' Cole klopt op mijn schouder.

'Maar als je voor tien uur niet thuis bent ga ik wel de politie bellen.' Zegt hij dan serieus. Ik grinnik en trek mijn lichtblauwe spijkerjasje aan.

'Ik zie je straks dan wel hé?' Roept Cole me nog na. 

'Ja, tot zo.' Ik loop de deur uit en kom weer op de gang met alle deuren van kamers. Ik loop langs kamer 218 en zo verder naar buiten.

Ik wist niet waar ik heen moest.

Ik wist niet waar ik heen ging.

Ik besloot gewoon recht door te lopen. Weet ik veel waar heen. Maar als ik rechtdoor bleef lopen kon ik tenminste nog hetzelfde terug lopen. 

Denk ik...

Het is donker en ik was al een hele tijd aan het lopen. Ik stond in een donker steegje en toen sloeg de paniek toe. Waar de fuck was ik. Ik keek links van me. Niets bekends. Ik keek rechts van me. Liep dood. Ik keek achter me? Heb ik daar ooit gelopen?

Mijn hartslag ging omhoog. Waar the fuck was ik? Het enige wat ik met deze wandeling bereikte is een paniekaanval. Zuurstof leek onbeperkt. Ik zakte in tegen de muur aan.

Zou het al iets na tienen zijn? Zeg alsjeblieft dat Cole de politie heeft gebeld. Of me aan het zoeken is. Zeg alsjeblieft dat een of ander oude vrouw me hier weg kan halen.

Help. Help. Help!

Ik kreeg het warm. Hoe warm was het? Wat? Duizend graden? Haal adem Owen. Wacht, waar is zuurstof? Wat is zuurstof? Waarom de fuck dacht ik dat ik mijn inhalator niet mee hoefde te nemen! Wat als ik hier nooit meer weg kom.

'Hallo? Gaat het?' Wie is dat? Ga weg. Oh shit. Het komt naar me toe...

Ik schud mijn hoofd. Verder weet ik niet goed wat ik moet doen. 

'Wat is er aan de hand.' Ik blijf aan mijn jasje trekken. Het heeft nog nooit zo strak gezeten. De persoon hurkt voor me neer.

'Geen,' Ik probeer adem te halen. Het lukt niet. Ik ga dood.

'Adem.' Mijn ogen vallen steeds weer dicht en schieten steeds weer open. Heb ik iemand die me kan helpen doet de persoon niks.

'Okay, ik snap het.' Snap wat? De stem klonk diep en begon uit het niets mijn spijkerjasje uit te trekken. De hand van de persoon vond opeens plaats op mijn borstkas . 

'Oh, jesus.' Mompelt de persoon.

'Okay, kijk me aan.' Ik keek met moeite naar de persoon. Geloof me, dat was een slecht idee. Je mag drie keer raden wie er nu voor me zat. Mijn ademnood werd alleen maar meer toen ik de zwarte eyeliner zag.

'Okay probeer in en uit te ademen wanneer ik dat zeg.' Ik knik schokkend. 

Ik bedoel hier verder niks mee. Maar hoort zijn hand nog op mijn borst te liggen?

'In.' Hij ademt ook in. Ik doe mee. Tenminste, iets wat daar op lijkt.

'Uit.' Zijn hand wrijft nu over mijn roze t-shirt. Zacht en Teder.

'In.' Fluistert hij zacht terwijl zijn ogen uit ons oogcontact dwalen. 

'Uit.' Volgens mij scanned hij mijn gezicht.

'Het gaat wel weer dank je.' Hij knikt en zijn hand glijd langzaam van mijn borst af.

'Je hartslag is nog wel hoog.' Juist, dat eh...

'Ik voel me prima.' Zeg ik met een scheve glimlach alsof ik niet weet hoe het komt.

'Hier.' Hij geeft me mijn jasje terug die ik vlug aan doe door de kou. 

'Waarom ben je hier zo laat?' Vraagt hij en overhandigt me een flesje water.

'Ik werd gekidnapt omdat ik niet wilde betalen en toen ben ik gewurgd.' De jongen kijkt me geshockeerd aan.

'Grapje. Het lukte niet met tekenen en m'n kamergenoot zei dat ik misschien wat comfortabeler moest voelen in deze stad om vervolgens mijn teken kunsten beter te kunnen gebruiken.' Hij snapt overduidelijk niet waarom ik hier dan ben.

'Dus ik verdwaalde.' Hij grinnikt.

'Ah, en toen die paniek aanval.' Ik knik. Ik staar naar zijn lippen. Nee, niet op die manier. Maar vanwege de zwarte lippenstift. Ik draai de dop van het flesje water en neem een slok.

'Ik dacht even dat je mijn geheime plek had gevonden.'

'Hoe bedoel je geheime plek.' Hij haalt een zaklamp uit zijn zak en schijnt ermee op de muur tegenover mij. 

'Ik doe hier graffiti. Het is natuurlijk verboden maar hier komt niemand. Behalve ik. En jij dus blijkbaar.' Ik doe de dop terug op het flesje en geef het terug. Hij kijkt naar mijn lippen.

'Oh, er zit een beetje van mijn, tja.' Hij wijst naar mijn mond en ik ga er snel langs met mijn mauw. Er komt er komt een zwarte streep op en mijn ogen worden groot. Maar ik besluit het onderwerp weg te wuiven.

'Nou ik denk dat ik trauma's heb opgeleverd aan deze plek.' Hij stopt met hurken en staat op. Vervolgens steekt hij zijn hand uit en trekt me omhoog.

'Nou dan moeten we die trauma maar weg werken.' Zegt hij en graait in zijn zwarte schoudertas. Hij haalt er een busje graffiti uit en begint het te schudden.

'Wat ga je maken?' Hij schud zijn hoofd.

'Nee, wat gaan wij maken?' Ik bloos. Maar goed dat het donker is. Hij schijnt met zijn zaklamp op een schoon stuk muur en zet een zwart mondkapje op. Witte strepen ontstaan op de muur en terwijl hij bezig is kijk ik met het licht van mijn telefoon rond naar de andere kunstwerken die hij al had gemaakt.

"Rather missing than found by you"

"The second eye has different thoughts"

"Eat me up spit me out"

"Sleep until you die"

Ik schrik er zelfs een beetje van.

'Wauw, het is zo. Zo, duister.' Stamel ik.

'Niet jou ding?' Vraagt hij.

'Nee, niet echt. Maar wel cool hoor.' Zeg ik er vlug achteraan.

'Ik dacht al zoiets.'

༄