𝐃𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐛𝐨𝐰𝐬

7. Uiltje

Gefocust schets ik lijnen, maak ik vlakken donkerder met slechts één potlood. Ik veeg met mijn duim over het papier heen zodat lijnen meer met elkaar worden vervaagt.

'Zo zie ik er helemaal niet uit.' Ik schrik van Cole die opeens naast me staat. Ik sla snel mijn schetsboek dicht.

'Wie was dat?' Ik krab op mijn kin.

'Niemand.'

'Is dat die Jake?' Cole pakt mijn schetsboek af en opent hem vluchtig. Hij bladert ruw door mijn tekeningen.

'Cole, kijk nou uit.' Het doet pijn om te zien hoe hij met mijn werken om gaat waar ik uren aan heb besteed.

'Dadelijk scheur je nog-' Ik hoor het scheuren van papier en kijk met afschuw naar hem.

Schuldig kijkt hij me aan. Ik neem de losse tekening van hem over. Het is een tekening van Nick en ik toen we nog klein waren. Ik staar er even na en strijk met mijn vingers over het gekreukte blad. 

Ruw trek ik het schetsboek uit zijn handen.

'Owen-' Ik sta op en loop naar onze slaapkamer. Als ik door het grote raam heen kijk zie ik hoe het donker is buiten. Ik sluit de deur van de slaapkamer en neem plaats op mijn bed. Ik kijk naar de tekening en streel het gezicht van Nick.

Ik wist het wel, dit alles was een fout idee. Ik grijp naar mijn telefoon die in mijn zak zit en scrol door m'n contacten. Als ik de naam Nick zie staan klinkt er geklop op het raam. Mijn blik gaat daar dan ook meteen heen en daar zie ik Jake staan. Hij glimlacht zwakjes en zwaait. Ik zwaai terug. 

Hij maakt een gebaar dat ik moet komen. Ik kijk even naar de dichte deur achter mij. Zal ik zeggen dat ik weg ben? Nee.

Ik sta op en kijk naar de telefoon in mijn handen. Zal ik hem meenemen? Nee.

Ik laat hem op het bed liggen naast mijn schetsboek en maak het raam open. Jake steekt zijn hand uit en ik grijp hem. Mijn hart begint sneller te kloppen door de kleine aanraking die we samen hebben. Hij trekt aan mijn hand en laat me langzaam uit het raam klimmen.

Zonder dat er ook maar een woord wordt uitgewisseld lopen we samen verder. Alsof we beide weten waar we heen gaan. Eerlijk ik heb een zwaar vermoedde.

'Waar gaan we heen?'

'Ik wil je wat laten zien.' Zegt hij met een grijns terwijl hij  vooruit kijkt.

'Is het in de Breathless Road?' Hij glimlacht.

'Who knows tiny owl.' Ik bloos door de bijnaam en kijk naar de grond. We komen bij dezelfde twee wegen terecht waar Jake zo graag rechts liep en ik zo graag links. Ik loop daarom ook weer links. Dat hoort gewoon. Jake loopt naast me op dezelfde weg. 

Zodra we oogcontact hebben grijnst hij lichtjes en stapt langzaam richting de rechterkant. Ik schud langzaam mijn hoofd.

'Ah come on!' Hij loopt zijwaarts en de lach op zijn zwarte lippen wordt steeds groter. Hij zet zijn laatste stap en staat officieel daar waar hij niet hoort te staan. Volgens mij dan...

'Wrong way feels right you know?' Ik haal mijn schouders op en loop verder aan de linkerkant.

'Fly this way tiny owl.' Ik zucht en rol mijn ogen.

'Kun je nog Nederlands?' Hij lacht en rent naar me toe. Ik stop met lopen en Jake gaat tegenover me staan. Hij pakt beide handen van me vast en ik kijk hem verbaast en een beetje geschrokken aan.

'Ja, ik kan nog Nederlands.' Zegt hij met een glimlach. Hij is een klein beetje groter dan ik.

Ik weet dat ik dit niet moet zeggen na slechts een avond met hem te hebben gespendeerd maar ik wil hem nu heel graag kussen...

'Now come join the wrong way!' Hij trekt me aan mijn handen mee en lachend stribbel ik tegen.

'Jake! Stop! Ik ga niet met je mee.'

'Awh uiltje, je bent zo saai.' Hij laat mijn handen los en draait een rondje.

'Zie? Er is hier niemand. Niemand om je aan te rijden.' Ik kijk kort om me heen en helaas heeft hij gelijk. Hij zet zijn handen naast zijn mond en begint te roepen.

'NIEMAND LITTLE OWL! NIEMAND!' Ik schrik en ren naar hem toe.

'Jemig niet zo hard.' Ik probeer de handen bij zijn mond vandaan te trekken maar hij begint in plaats daarvan slechts te lachen.

'Weetje, ik heb een idee.' Zegt hij en pakt opnieuw mijn hand. Een deze keer.

'We lopen gewoon in het midden.' Zegt hij en we beginnen te lopen. Ik trek mijn hand uit die van hem.

'Dit is misschien nog wel erger.' Mompel ik.

'Waarom noem je me eigenlijk little owl?'

'Omdat het schattig klinkt.' Ik kijk hem aan.

'Schattig?'

'Ja papegaai, schattig.' Ik kijk voor me uit en herken het steegje al snel. Jake knipt een zaklamp aan en schijnt op de muur.

'Voila!' Hij schijnt in een beweging van links naar rechts.

'Wrong way feels right.' Fluistert hij als een of andere presentator. Dan schijnt hij op de grond waar zijn zwarte schoudertas nog ligt samen met zijn graffitispuitbussen.

'Hij is nog niet helemaal af. Maar jij mag meehelpen.' Hij gooit me een grijze kleur aan en ik vang hem soepeltjes. 

Jake stopt de zaklamp in zijn mond en bekijkt zijn creatie terwijl hij zijn zwarte kleur goed heen en weer schudt.

'Je kunt me helpen met schaduw.' Zegt hij.

'Aan de linkerkant wordt het licht van een onbekend perspectief geschenen dus daar moet minder schaduw, en minder donkere schaduw.' Ik schud mijn spuitbus eventjes en haal dan de dop eraf.

'Dus hoe werkt dit precies?' Vraag ik en Jake glimlacht.

'Serieus? Nog nooit met graffiti gewerkt?' Ik schud mijn hoofd.

'Nog niet.'

'Heb je misschien je telefoon bij? Dan kun je daar mee je eigen stuk verlichten.' 

'Nee, die heb ik in mijn kamer gelaten.' 

'Okay, dan doe ik het eerst even voor.' Zegt hij. En schudt de bus nog een keer even goed.

Hij begint langs de letters te spuiten en er ontstaat een soort omlijning.

'Jou beurt uiltje.'

༄