𝐃𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐛𝐨𝐰𝐬

6. Cofe

'Je hebt vijf minuten.' Cole laat de timer op zijn telefoon zien.

'Vijf?! Okay prima.' Ik kijk vluchtig om me heen.

'Luister, ik wilde zoals jij me had opgedragen rustig een stukje gaan lopen. Maar toen verdwaalde ik en ik raakte in paniek dus ik kreeg een paniekaanval.' Cole trekt een wenkbrauw op.

'Probeer je hier soms m'n medelijden mee te krijgen?'

'Nee nee! Dat is wat er echt gebeurde. En toen dacht ik dat ik dood ging en zo. Maar toen kwam Jake, die jongen van gisteren en hij heeft me geholpen. Daarna hebben we wat gekletst want we zitten bij elkaar in de klas en daarna heeft hij me hierheen gebracht.' Ik haal snel adem na mijn nerveus en snel gepraat.

Cole bijt op zijn lip en denkt even na.

'Dus als ik hem, die Jake. Hetzelfde vraag geeft hij dan ook hetzelfde antwoord?' Graffiti. Daar mag hij niet over te weten komen. Dan weet hij dat ik express niet op tijd terug ging.

'Ja, natuurlijk. Maar we kennen hem amper dus verspil die tijd nou niet Cole.' Ik glimlach met schaamte.

'Okay, ik geloof je.' Ik trek hem in een knuffel.

'Sorry, het zou nooit meer gebeuren.' Hij slaat een paar keer op mijn rug.

'Is okay. Kom, dadelijk is al het lekkere al op.' We lopen de kamer uit en komen daar op de gang al snel Finn en Ethan tegen.

'Denk je dat de koffiemachine hier wel werkt? Echt, overal waar ik heen ga is ie stuk.' Begint Ethan en we lopen naar de kantine toe om te ontbijten.

'Over koffie gesproken. Of eerder gezegd coffee. Wist je dat als je de eerste letters van onze namen pakt coffee kan spellen?' Ik reken even snel en kijk dan naar Cole.

'Ja, inderdaad ja. Als je een extra Finn en Ethan had wel ja.' Mompel ik nors. We komen de kantine binnen en de rest gaat vrij direct naar de balie om eten te halen. Ik wilde dat ook doen, tot dat ik oogcontact vond met Jake...

'Ik kom er zo aan, ik moet even iets doen.' Zeg ik tegen mijn vrienden en loop naar Jake toe. Hij zit achter een laptop maar hij kijkt naar mij.

'Hey.' Ik ga snel tegen over hem zitten en hij glimlach kleintjes.

'Hey.' Zegt hij terug.

'Ik wilde je nog bedanken voor het redden van m'n leven gisteren.' Jakes glimlach wordt breder.

'Nou, dan bedank ik jou voor de inspiratie. Nu heeft mijn steegje een naam gekregen.' Ik grinnik.

'Lukt het weer met tekenen na gisteren?' Ik knik.

'Ja, het lijkt zelfs beter te gaan dan ooit.' Jake kijkt achter me.

'Owen.' Nu kijk ik ook achter me.

'Kom je?' Ik sta op en loop richting Cole.

'Nou, ik zie je wel weer.' Zeg ik tegen Jake en loop weg.

'Ja, later kidnapper.' Zegt Cole. Fucking Cole weer hé. Jake lacht en staart vervolgens weer naar zijn laptop.

'Waarom moest je dat zeggen?' Vraag ik terwijl Cole me meesleurt naar een tafel waar Ethan en Finn al zitten.

'Waarom moest jij überhaupt iets zeggen tegen hem?'

'Hij heeft zo'n beetje mijn leven gered gisteren?'

'Wie heeft je leven gered?' Vraagt Finn.

'Eh, niemand. Niks.' Zeg ik snel om het gesprek af te sluiten.

'Hebben jullie je schetsen al af?' Vraagt Finn aan Cole en ik en hij geeft me een croissantje.

'Cole wel, ik niet. Het lukte niet echt.'

'Zit je in een art block?' Vraagt Ethan met volle mond. Erg gefocust op zijn eten.

'Nee, niet meer denk ik.'

'Anyways, wat denken jullie?' Cole laat de tekening van mij zien en er klinken positieve geluiden.

'Net zo mooi als in het echt.' Zegt Finn grijnzend naar mij en ik kijk met paniek in m'n ogen weg.

'Ja, ja fantastisch is het.' Mompelt Cole, haast, jaloers? Op wat?

'Ik weet zeker dat mijn schets ook zo mooi als in het echt wordt.' Zeg ik vlug en kijk naar Cole die kleintjes glimlacht terwijl hij gefocust de schets terug in zijn map doet.

Ik wist niet echt of ik tevreden was met mijn actie maar ik besloot het te laten.

'Mij lijkt het eigenlijk wel leuk om je hier te tekenen.' Zeg ik en sta op.

'Ik ga even m'n teken spullen pakken.' Zeg ik en loop snel weg. Als het je het nog niet door had. Dat deed ik om weg te gaan. Ik wil gewoon vrienden blijven met Cole. Dus ik weet niet waarom ik met hem flirten. Hij is gay! Ja, ik ook. Maar daar niet over...

'Hey.' Verschrikt draai ik me om en zie Jake daar staan.

'Jezus, je liet me schrikken.' Hij lacht en komt naast me lopen met zijn laptop onder zijn arm.

'Waar ga je heen?' Vraagt Jake terwijl we door de lange gang heen lopen.

 'Naar mijn kamer om mijn tekenspullen te halen.' Hij knikt.

'En jij?' 

'Ik heb bezoek.' Hij wenkt naar de deur en ik zie een meisje staan. Ze heeft donkerbruin haar en zo te zien bruine ogen.

'Daar ben je eindelijk lieverd.' Zegt het meisje en Jake zwaait kort naar me en loopt dan naar haar toe.

'Wat duurde er zo lang schat?' Ik voel een steek in mijn maag.

'Niets, belangrijks.' Als hij het over mij heeft dan voel ik me officieel gekwetst.

'Kom,' Hij laat haar binnen en sluit de deur achter zich. Er klinkt kort gelach en daarna is het stil.

'Owen.' Ik voel een hand op mijn schouder en draai me om.

Finn staat er.

'Cole wilde met ons gamen.' Verteld hij en ik knik. We lopen met zijn alle naar binnen en Ethan en Finn nemen plaats op de bank voor de  televisie.

Ik loop naar mijn slaapkamer en pak mijn schetsboek.

'Ga je eerst met hun gamen?' Vraag ik aan Cole.

'Ja, maar je kunt me dan toch wel observeren of niet?' Ik knik en ga naast hem op de bank zitten.

Ik trek mijn knieën op en laat mijn open schets boek er tegen aan leunen.

Here, we go.

༄