𝐃𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐛𝐨𝐰𝐬

18. Slapen

Toen Jake en ik bij zijn huis aankwamen heb ik kennis gemaakt met zijn vader.

Ik wil niet die persoon zijn maar zijn vader is best knap, eh ik bedoel aardig. Heel aardig.

Jake heeft me heel de boerderij laten zien.

De hele middag hebben we daar gespeeld als twee idioten, heel volwassen.

We hebben op de tractor gereden. Heet volgens Jake een trekker,  hoe kon ik het weten?

Jake heeft een poging gedaan om me op een paard te laten rijden maar ik ben weg gerend.

We hebben ook nog in de hooizolder gespeeld. Het is echt een gigantische schuur met meters hoge stapels met hooi. Laten we zeggen dat er nog steeds stukjes opgedroogd gras tussen m'n kleding zit.

En nu het donker begint te worden zitten we met z'n drieën, ik, Jake en zijn vader op de bank met een pizza. En een film.

'Oh kom op! Jack paste makkelijk op die deur!' Roept Jakes vader richting de televisie waar de Titanic wordt afgespeeld. 

'Pap, ben thuis.' Ik hoor een vrouwelijke stem in de gang.

'Emily!' Roept Jake enthousiast en de twee rennen elkaar tegen moet.

'Broertje!' Wacht, Emily is Jakes zus! Heb ik me al die tijd hier druk over gemaakt?

Waarom ben ik zo erg. Of probeer ik mezelf juist te beschermen? Maar voor wat.

De twee geven elkaar een knuffel en Emily gaapt.

'Oh, jij bent dan vast Owen.' Emily grijnst naar mij en naar Jake haast tegelijkertijd.

'Hi.' Zeg ik nerveus door haar blik.

De vader van Jake staat op.

'Ik weet niet hoe het met jullie zit stelletje pubers, maar ik ga naar bed.' Zegt hij en verlaat de kamer bijna.

'Je durft gewoon niet te huilen waar iedereen bij is.' Zegt Emily tegen haar vader.

'Waar heb je het over Em,'

'De Titanic is altijd al een zwakte voor jou geweest.' 

'Het zal allemaal wel zo zijn, welterusten.' Hij loopt weg en Emily ploft naast me op de bank.

'Hi, Owen. Ik ben Emily. Tweelingzus van Jake.' 

'Tweelingzus? Jake heeft me nooit verteld over een tweelingzus.' Ik kijk Jake aan en hij krabt achter zijn oor.

'Ach.' Zegt hij zachtjes. 'Wat maakt het uit.'

'Heel veel klootzak!' Emily gooit een kussen tegen Jakes gezicht aan.

'Het spijt me heel erg Owen dat mijn broer zo'n vervelend persoon is.' Ik lach.

'Ik houd het prima met hem uit.' Jake bij op zijn lip. 

'Dat is dan fijn voor jullie. Anyways, ik ga naar bed. Ik heb veel moeten werken. Dus vaarwel.' Emily staat op en loopt ook weg.

'Doei Em.' Zegt Jake geïrriteerd en hij rolt zijn ogen.

Ik lach 'Ze lijkt me aardig.' Jake haalt zijn schouders op.

'Dat kan ze zijn.' 

'Wat zullen we nu eens gaan doen?' Vraag ik aan hem. Kussen misschien?

'We kunnen terug gaan naar de hooizolder?' Ik knik.

'Goed idee.' Als we met zijn tweeën daar naar toe lopen schiet me opeens iets te binnen maar ik besluit het later te vragen.

'Heb je hier ooit in geslapen?' Vraag ik aan Jake en we klimmen de ladder op.

'Vroeger weleens. Nu slaap ik amper.' Ik begin me eigenlijk meteen zorgen te maken.

We klimmen op een van de hoogste stapels. Jake en ik zitten naast elkaar.

'Waar,' Ik neem een hap lucht. 'Waar is je moeder eigenlijk.' Jake zucht zachtjes.

'Ze is dood.' 

'Het spijt me voor je.'

'Maar weet je,' Ik kijk Jake aan. 'Ze is eigenlijk op een hele mooie manier gestorven. Het was alleen moeilijk voor mij daarna.' Ik kijk Jake aan.

'Wil je vertellen hoe het gebeurd is.' Hij denkt even na.

'Ik was denk ik zes. En, ik had een slaapprobleem. Ik sliep s'nachts zo slecht dat ik overdag vaak in slaap viel. Dus mocht ik s'avonds later naar bed en moest ik s'middags die slaap gaan inhalen. Alleen, ik wilde s'middags nooit slapen.' Jake friemelt wat met zijn handen en het liefst houd ik zijn hand vast.

'Maar soms, dan ging ik met mijn moeder op het schommelbankje zitten en dan gingen we samen slapen. Voor een of andere reden wilde ik wel slapen als zij er bij was.' Jake ademt in en trillerig ademt hij weer uit.

'Op een middag toen we daar weer lagen deed ik natuurlijk weer moeilijk omdat ik een kind van zes was.' Jakes stem begint te breken.

'Maar mijn moeder beloofde me dat als ik ging slapen dat ik dan de volgende keer op de hooizolder mocht slapen.' Jake bijt pijnlijk op zijn lip.

'Dus ik sloot mijn ogen, wensten mijn moeder me welterusten en viel in slaap. Maar toen ik wakker werd en trots aan haar wilde vertellen dat het me gelukt was om in slaap te vallen werd zij niet meer wakker.' Er rolt een traan langs zijn wang naar beneden.

'Ik herinner me nog dat er een glimlach op haar lippen lag en dat ze zo ook de kist in is gegaan. Sinds dien heb ik nooit een volle nacht kunnen slapen.' Jake begint te huilen en ik sla mijn armen om hem heen. Hij duwt zijn hoofd tegen mijn borst aan om zijn emoties te verbergen.

Ik wist dat ik hem nou kon gaan vertellen hoe erg de dood van zijn moeder is maar ik ben bang dat dat niet veel beter ging maken. Ik streel daarom ook zo zachtjes zijn haren en begin met spreken.

'Is het niet zo mooi, dat je haar nog welterusten hebt kunnen wensen voordat ze in een eindeloze slaap viel?' Jake slaat zijn armen om mij heen.

'Ik weet dat het heel erg moeilijk voor je is dat ze weg is gegaan maar tenminste wel met een afscheid.' Jake duwt me op mijn rug en hij gaat op me liggen terwijl hij mijn borst als kussen gebruikt.

'Ik ben zo moe Owen. Ik ben zo moe. Maar ik ben bang dat als ik in slaap val dat jij ook sterft.' Jake klinkt ontzettend gebroken.

'Je moet niet denken dat als je zelf een keer rust neemt iemand anders daaronder moet lijden.'

'I-ik, ben gewoon zo bang om in slaap te vallen.'

'Sshhh, ik ga niet weg Jake. En je zal een keer moeten leren slapen. En als dat niet nu is dan is dat wel een andere keer. Ik snap dat je bang bent iemand te verliezen nadat je je moeder hebt verloren. Maar ik blijf bij je okay?' Jake knikt en legt zijn hoofd daarna weer neer. 

Hij klinkt een stuk meer gekalmeerd dan net.

'K-kun je, blijven praten Owen?'

'Waarom?'

'Je stem. Ik houd van je stem.' 

Dus bleef ik praten. Tot dat hij zo stil lag dat ik wist dat hij sliep.

Ik weet niet hoe het me gelukt was. Maar hij sliep.

༄