𝐃𝐫𝐨𝐰𝐧𝐢𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝐑𝐚𝐢𝐧𝐛𝐨𝐰𝐬

20. Missen

'Was het leuk?' Cole is overduidelijk niet blij met de "vriendschap" die ik heb gesloten met Jake. Al vanaf het moment dat we beide door het slaapkamer raam kwamen schuilt er al afkeur in zijn hersenen.

'Ja, het was wel leuk.' Ik denk steeds na over onze kus, meerdere eigenlijk. Ik denk na over hoe hij eruit zag zonder make-up. Zijn haren leken wel een beetje golvend te zijn. Zijn lippen zijn roziger dan ik dacht. En dan zijn ogen-

'Fijn.' Ik schrik.

'Ik weet dat je hem niet mag Cole, dus ga niet doen alsof je hem wel mag.' Cole bijt op zijn lip.

'Ik probeer gewoon blij voor je te zijn dat je meer vrienden hebt buiten ons maar, hij lijkt wel je enige vriend te zijn. En ik weet niet, er is iets aan hem. Iets kleins, dat ik niet vertrouw.' Ik rol mijn ogen.

'Dit weer Cole?' We hebben dit gesprek vaak gehad. En ik weet niet wat ik met die informatie aan moet.

'Het spijt me okay? Maar je bent amper meer bij ons. Je hebt niet eens meegekregen dat Finn uit kwam voor biseksueel.' Ik houd mijn lippen een tijdje op elkaar.

'Shit.' Mompel ik.

'Ja, hij wilde het eigenlijk vertellen waar jij ook bij was maar je was er nooit. Je was alleen maar bij, Jake.' Ik klem mijn lip tussen m'n tanden.

'Sorry, ik ga nog wel met hem praten.' Mijn stem klinkt zachtjes en schuldig. 

'Ja, moet je doen.' 

Als ik naar de les ga zie ik Finn al naar me kijken. Jake is nergens te bekennen.

Op de nieuwe plekken zitten Finn en Cole naast elkaar. En Brian zit naast verlegen Ethan. Ik hoor naast Jake te zitten, maar hij is er niet.

'Sorry.' Finn en ik zitten naast elkaar op een bankje voor de fontein.

Finn zegt niets terug.

'Ik hoorde van Cole dat je uit de kast bent.' Finn kijkt me aan en hij knikt. Zo stil is hij normaal nooit.

'Ja, ik ben biseksueel.' Het is raar om te weten dat je eerste echte liefde opeens zich voor jou openstelt na jij verwachte er nooit iets mee te kunnen hebben.

'Cool. Hoe kwam je erachter?' Finn kijkt weg van het oogcontact.

'Ik begon iemand leuk te vinden die geen meisje is.' Ik knik. 

'Wil je weten wie?' Mijn hart klopt. Ik wil niet al te vol van mezelf zijn maar wat als ik het ben. Er waren namelijk wel een paar momenten waar ik behoorlijk nerveus werd van zijn gedrag.

'Eh, ja. Ga er voor.' Het oogcontact ontstaat weer.

'Jij bent het.' Mijn hart klopt sneller. Dit is toch wel iets wat ik altijd gewild hebt. Maar je bent iets te laat Finn.

'Oh.' Finns hand reikt naar die van mij. Ik weet niet goed hoe ik hier op moet reageren. 

'Weet je wat raar is.' Ik kijk Finn verlegen aan.

'Op de middelbare school. Was dat het enige wat ik wilde horen.' Finn houd mijn hand vast.

'Echt waar?' Ik lach nerveus.

'Ja,' Met een glimlach denk ik terug aan die tijd. Maar eerder blij dat het voorbij is dan dat ik het mis.

Finn schuift dichter naar me toe.

'Je had er wel wat eerder achter kunnen komen.' Mompel ik met een klein lachje in mijn stem.

'Sorry.' Finns hand glijd vanaf mijn hand naar boven over mijn arm. Hij legt hem uiteindelijk in mijn nek en hij trekt mijn hoofd zachtjes dichterbij en ik weet niet goed wat ik moet. 

Mijn hartslag gaat omhoog als ik zijn adem zachtjes op mijn lippen voel. Ik voel me niet zoals ik me voelde voordat Jake me ging kussen. Als zijn lippen zachtjes de mijne raken voelt het niet verschrikkelijk.

Als we langzaam aan onze kus beginnen is het eerder Finn die mij kust en ik die de kus aarzelend beantwoord. Ik trek daarom ook terug.

'Sorry,' Ik sta op en loop weg. 

Ik voel me schuldig, alleen, maar vooral verlaten. Terwijl ik degene was die steeds wegliep. 

Terwijl ik via de weg richting Breathless Road loop. Hoop ik Jake tegen te komen. Terwijl hij me nu waarschijnlijk niet wilt zien. Ook al hebben we wat onze relatie dan ook is nooit bevestigd. Ik voel me ondanks dat nog steeds verschrikkelijk.

Als ik het smalle steegje binnen loop is het al donker aan het worden. Ik kan ondanks dat prima zien dat de muur bewerkt is. Ik loop een stukje terug zodat ik het gehele kunstwerk kan zien. Ik voel mijn mondhoeken een beetje omhoog gaan als ik zie wat er staat.

Tiny Owl, Big Eyes.

Op de letters zit een klein uiltje met grote groene ogen. Correctie, mijn grote groenen ogen.

Ik begin me te beseffen hoe erg ik het heb verpest. Finn heeft mij gekust en ik heb me daar toch zeker een paar seconden aan heb overgegeven. Zou Jake al weer terug zijn?

Ik kijk om me heen, het is zo stil en leeg hier. 

Als ik weer terug ben bij school is het raam van Cole gesloten. Ik loop om het gebouw heen naar de andere kant waar het raam van Jake en Brian zich bevind. Daar is wel een licht aan maar het raam is niet open. Als ik me al wil voorbereiden op een nacht buiten zie ik opeens Ethan voor zijn raam naar me kijken. Ik zucht, shit. 

Niet dat er iets mis is met Ethan, maar heel toevallig is onze lieve jongen de kamergenoot van Finn. Hij maakt het raam open en zet zijn bril recht.

'Owen, wat doe je hier buiten?' Zijn welbekende zachte stem maakt me een stuk minder bang dat ik vannacht buiten zal slapen.

'Ik-, kan ik via jullie raam naar binnen.' Hij knikt en ik klim door het raam naar binnen.

'Dank je, ik ga nu weer okay?' Ethan knikt verbaast en ik verlaat hun kamer na nog snel even naar Finn te hebben gekeken die zo "lief" slaapt. Als ik door de gangen loop stop ik bij kamer 218. Ik klop zachtjes op de deur.

'Brian?' De deur gaat open en Brian doet open met een boek onder zijn arm.

'Owen? Wat doe jij hier?'

'Is Jake al terug van waar hij ook is?' Brian zucht.

'Nee, sorry.' Ik zucht.

'Kan, ik misschien-' Ik zucht.

'In zijn bed slapen vannacht? Ik ben de sleutel vergeten van mijn kamer.' Brian glimlacht zwakjes.

'Natuurlijk.' Ik graai in mijn zak en voel de sleutel liggen. Ik wist dat hij daar in zit. Maar dat boeit me even niet.

Als ik in de slaapkamer aan kom kleed ik me tot mijn onder goed uit en gooi ik mijn trui als laatste op de grond. De sleutel valt uit de zak en ik kijk Brian aan. Hij glimlacht liefjes.

'Ik snap het. Je mist hem.' Ik knik en ik ga op het bed liggen.

'Ik wou dat ik je kon vertellen waar hij was uiltje.' Ik glimlach zachtjes door de bijnaam. Rustig leg ik de deken over mezelf heen.

'T'is okay leeuw.' Ik draai me met mijn gezicht naar de muurkant en sluit mijn ogen.

༄