Moving On (KathNiel)

Chapter 61

NOTE: Isang chapter nalang! Yaaasss! Uulitin ko lang po, HINDI PO AKO FAN NG TRAGIC STORIES ❤

______

KYLIE's POV

I just found myself here, standing inside the chapel. Hindi ko na namalayan na napunta na pala ako dito. Kasalukuyang, ginaganap ang operation kay Luke. Sabi kasi ni Tita, ayaw ni Luke na magpa-opera, but we insisted. Gusto namin siyang mabuhay, gusto ko siyang mabuhay.

I took a few steps before I sat on one of the benches here. Maybe, God wants me to come and talk to Him this time.

Kailan nga nung huling kinausap ko si Papa God? When I was still a little kid, I believe that whenever I communicate to Him, He'll grant whatever my wish is, even though I never wished for it. Siguro habang tumatanda tayo, nagkakaroon ng maraming pagsubok, nakakalimutan na natin si Papa God. But, the fact is He never left us even though we keep on pushing Him through our sins we make each day.

Its time to talk to Him.

Lumuhod ako bago pumikit. I motioned myself to a sign of a cross.

Papa God,

I know, I'm not a perfect daughter, perfect friend, perfect lady. Kaya siguro hindi rin naging perpekto ang buhay ko. When I was a little girl before, I wished that I should have that that and that. Material things. Kaya nung lumaki ako, hindi na pala ito tungkol sa materyal na bahay ang hihilingin ko ngayon, kung hindi isang buhay. Buhay ng taong mahal ko. Buhay ng taong handa kong makasama hanggang sa huling paghinga ko. Maybe, I hurted him and committed things against Yours. Pero Papa God, handa po akong magpaka-layo, basta isalba niyo lang ang buhay niya. I can pray every day, every hour and every minute, I can offer flower to churches every Sunday, just please, save him. Mahal na mahal ko po siya, sobra pa sa buhay ko. Save him, Papa God.

Naupo ako bago tuluyang humikbi. I drapped myself and cried harder.

I can't imagine myself without him..

I cried and cried. My tears are metaphoric to a faucet, non-stop, no end. Parang hindi napapagod ang mata ko. Pero ako? Siguro napapagod na pero kakayanin ko naman.

Hindi ko na namalayan na nakatulog na pala ako.

---

I woke up with someone carresing my head. Napaupo ako at saka nag-inat. Nakatulog na pala ako sa chapel. Nilingon ko kung sino 'yon at si Lester pala.

"Les?" I scoffed, "Teka, anong oras na? Kamusta 'yung operation ni Luke? Maayos na ba siya?"

Lester's face softened, his eyes were puffy. Kinabahan kaagad ako. No, something won't happened on him.

Tinapik ko siya. "Lester? Huy?"

Hindi niya pa rin ako kinikibo. His eyes formed a bund of tears na nagbabadyang tumulo.

"L-lester naman, magsalita ka.." iyak ko, "S-si Luke..k-kamust na s-siya?"

He held my shoulder to make me calm. How can I fvcking calm?!

"I-i'm sorry--"

"No! Hindi pwede! Hindi siya mamatay! I prayed to Papa God, He'll save him!" I hysterically yelled while tears are endlessly flowing. Niyakap niya ako at pinatahan.

"N-no, L-lester.....L-les naman, n-no joke t-time please?"

He stiffened my arms and wiped the tears away. "Listen, Kylie," his voice shakened. "Kailangan ka niya. Patatagin mo ang sarili mo, he wants to see you."

He hugged me. I cried, again for the nth time.

---

Manhid.

Iyan ang nararamdaman ko. Pagkadating na pagkadating namin ni Lester sa bahay ko ay agad akong pumasok sa kwarto ko. Hinintay kong bumuhos ang mga luha mula sa mga mata ko pero wala akong mailabas. I decided to take a shower.

A cold shower met mine. Hindi ko alam kung ilang oras akong nandito. Basta ang alam ko, gusto ko ng malamig na tubig. Numbness embraced my whole being.

Lumabas na ako saka nag-suot ng pull-over tsaka washed out pants.

"Kylie, halika na?" sabi ni Mommy sa'kin. Nanatili lamang akong nakatayo. How much I wanted to moved my joints but it braced out.

Mommy smiled at me before she hugged me. Hindi ko na napigilang mapaiyak.

"I-its all my f-fault...a-ako!"

She carressed my back to make me comfort. "Shhh, bunso. Hindi mo kasalanan."

That night, I cried a lot. Puro nalang ako iyak. Wala na kasi akong magawa kundi ang umiyak.

---

As soon as, went it to this place, my tears started to fall. Nasa harap ko ang puting bagay na naroon. I gulped before I took a steps forward.

"Kylie.." naramdaman ko ang paghimas ni Tita sa braso ko. Tinignan ko siya. He's closing his eyes peacefully, his chest is not pumping inward anymore, he's not moving. Nilagay ko ang kamay ko sa salamin na nakaharang sa kanya.

"Sinabi ko sa kanya na lumaban siya, lumaban siya para sa'yo, para sa'min. Pero sadyang matigas ang ulo niya eh, sumuko siya agad-agad.." sabi ni Tita habang niyayakap ako. Naramdaman ko nalang na umiiyak na siya.

A mother's love in agony.

I smiled bitterly, pain crossed my eyes. "N-nangako s-siya sa'kin na...na hindi siya mawawala sa t-tabi ko. B-but, w-why is he f-fvcking here? H-hindi siya dapat nandito eh! M-mahal ko s-siya Tita pero p-pati siya....mawawala p-pa?"

Tumingala ako. Hindi ko masisi si Papa God, baka eto na 'yung parusa sa'kin. Kasi hindi ko siya binigyang ng chance na 'yun? Kung sana naibigay ko, baka hindi siya nandito sa kabaong?

Paano na ang buhay ko? I'm not a fool, he's my everything. Mahal na mahal ko siya.

Inilabas ko 'yung kwintas. Ito 'yung kwintas na ibibigay niya sa'kin, but I found it 5 years ago. Isa siya key locket, a key through his heart.

Inilagay ko 'to sa ibabaw ng salamin.

"T-this will not change a thing. I love you, I love you so so much. I'm sorry."

***

A/N:

Here's a thing guys, HINDI PO NAMAMATAY ANG BIDA SA STORYA, RIGHT? Hahahahaha, tiwala kayo sa'kin.

One down to go! Silent readers and everybody there, lumabas na kayo! Utang na loob, lumabas na kayo! Pero wag nyo akong aawayin ha?

-thechicwriter