ZOE's POV
Kakagising ko lang, hindi ko namalayan gabi na pala. Maging si Lesley, tulog pa rin. Inikot kasi kami ni Adrian kanina. Akala ko nga ihahatid niya lang kami dahil bibili lang naman sana ako ng new bag, ta's bigla siyang nagsuggest ng pwedeng palipasan ng oras.
Ayon! We were having extra fun. Watching movie, nagvivideoke, kain dito, kain doon. We did so many things, like tons. Kaya nga bagsak na bagsak katawan namin ni Lesley ngayon.
- - -
After brushing my teeth, nagluto na ako ng ulam for dinner.
Nang matapos ko na ito, ginising ko na si Lesley. Ang tagal pang gisingin ni shunga, pero nagising din naman. Sabay na kaming kumain.
"Grabe, parang naubos yung boses ko" si Lesley. As usual. Chikahan sa kainan. "Ayan pa! Birit-birit pa kasi ang pangit naman ng boses mo!..."
"Ay grabe sya oh! Ang sakit mo palang manampal ano? E di sana share tayo ng esophagus. Ang ganda ng boses mo te! Talagang sinalo mo lahat ng talento at ganda dito sa mundong ibabaw!" anito. Muntik pa akong mabulunan. Seryoso? Mundong ibabaw? Hahaha!
"Eksaherada! Marunong lang kumanta, tsaka maganda! Parang ang blessed ko na tuloy!"
Hallelujah!
"Ay, wow! Talagang clinaim mo pa ha? Eh di ikaw na maganda te!" she said that made us both burst into laughter.
Minutes after, my phone suddenly ring.
~Sam Calling...~
Madali ko itong kinuha. "Yes Sam? What's up?" salubong ko sa kanya. Mabuti naman at tumawag na talaga siya. Nag-aalala talaga ako sa kanya kanina.
"Zoe... P-papunta na diyan si Gavin. Bigay mo sa kanya yung medicine kit ko. T-thank you!" anito at binaba na yung telepono. Mukhang matamlay yung boses niya. And, the medicine kit part, parang natataranta ako. Baka kung ano na ang nangyaring masama sa kaibigan ko.
Tangina, enjoy na enjoy pa ako kanina. Ba't pa nga ba kasi ganito? Kung minsan na nga lang tayo tatawa ng tatawa, like genuinely, papalitan agad ito ng malas. Gago talaga!
GAVIN's POV
Since hindi naman ako pwedeng pumasok sa girl's dorm, alam kong naghihintay ngayon si Zoe sa'kin sa labas kagaya ng sinabi ni Sam.
I'm running as fast as I could. Biglaan din kasi yung nangyari.
Kaninang umaga when I arrived, dala ang bili kong pagkain para sa kanya, wala siya sa loob. Iniwan ko nalang ito sa table at kagay la ng ginawa ko dati, I left a letter. An apology letter also, but not that long message. Just one sentence.
After I leave the food, umalis na ako at may pinuntahan saglit. Second instance, I stopped in a mall at pumunta sa isang food court to take lunch. And I did it for second time, bumili ulit ako ng food for Sam.
Unexpectedly, when I arrived, hindi man lang nagalaw yung iniwan kong pagkain kaninang umaga. I thought he was still mad at me kaya hindi niya tinanggap yung pagkain na dala ko for him.
I was all confused, until
~FLASHBACK~
5:00 PM. I'm going back to my dorm. Gotta check if Sam's okay. He's nowhere to be found.
I called Zoe, but it seems like she can't reach him. So, I asked Adrian and he said hindi niya rin daw macontact si Sam.
- - -
While walking, a sudden ring happened. Somebody's calling. I immedietely get my phone off my pocket, expecting atleast a good news for Sam. I hope he's okay and safe as of the moment. I don't care if he's still mad at me, as long as he's okay then there's no big deal. A misunderstanding is just a misunderstanding. We can just, have a little warm talk and apologize to each other.
