Guarding the Daylight

Kabanata 7: Nobody

[Aezelle's POV]

Hindi ko maintindihan. Gusto kong magalit sa mundo. I perfectly look human, pero ba't iniiwasan ako ng lahat? My Mom and sister doesn't even know that I exist after Dad died. Tess is the only one I have, but she turned her back on me nung malamang room mate ko si Uno. Now, i'm just a trash waiting to be picked up by someone.

"Why are you here?" Lumingon ako nung makarinig ng boses sa likuran ko. Dali-dali kong pinunasan ang mga luha ko nung makita si Kishmar.

"P-puno na sa loob eh," pumipiyok na rason ko.

"What happened?" Tukoy niya sa basang pants ko.

"Natapunan-"

"Binu-bully ka ba nila?" Nag-aalang putol niya sa akin and by the looks of it, he won't buy anything i'll say.

Hindi ako sumagot. Natatakot akong magsalita at baka hindi ko mapigilan ang sarili ko ay mapaiyak ako. I'm such a cry baby, no wonder no one wants to stay with me.

"I'll talk to Uno about this," mabilis akong umiling.

"Ano gagawin mo?" Kumibit-balikat ako at hindi pa rin nagsasalita. Hindi ko kayang magsalita. Ang bigat sa pakiramdam na lahat ng tao ay ayaw sayo dahil lang room mate mo ang isa sa member ng Summoners.

It's not like I really wanted it to happen. I want to voice out to everyone about my side pero sino nga naman ang makikinig sa akin? I'm just a nobody and it hurts to be just a nobody.

"You know what, why don't you have lunch with me?" Nanlaki ang mga mata ko nung niyaya ako ni Kishmar.

"M-mas lalala-"

"Come on!" Pinutol niya ako at biglang kinuha ang tray mula sa kandungan ko.

"Akin na yan. Mas lalaki pa yung issue nito eh. Kishmar!" Tinawanan niya lang ako at nagpatuloy sa paglalakad.

Napalunok ako nung makita ang kanyang ngiti. Kita ang dimples niya at marahang kumikipot ang chinito nitong mga mata. Mas dobleng pambu-bully pa ang mararanasan ko nito eh. Kishmar is not just a basketball player, but also the Student Council President of Reamwork University. Dobleng fans pa ang meron nito kumpara kay Uno.

"Please, Kishmar." May bahid na pagmamakaawa ang boses ko pero hindi ito nakinig hanggang sa pumasok ito sa maliit na office.

"Welcome to the Student Council's Office." Nanlaki ang mga mata ko nung makapasok na kami. Aircon at hindi man gaano kalapad pero at least ay nakaayos ang mga gamit kaya hindi siya masikip. Yung ibang officers ay hindi kami binibigyan ng masyadong atensyon pagka't may kani-kanilang trabaho sila kahit lunchtime na.

"You can have your lunch at my space. Feel free to eat. People in here won't mind you, compared to those outside." Tumango ako at pumunta na sa table niya. Hindi na ako humindi pa at tama siya, mas makakakain ako rito nang payapa.

Hanggang sa matapos na akong kumain ay walang pumansin sa akin. Busy pa rin ang mga officers sa mga schoolworks at documentaries.

"K-kishmar," tawag ko sa kanya nung matapos siyang makipag-usap kay Natalie, ang Secretary ng Student Council.

"Hmm?"

"Hindi ka pa kumakain. Kaya heto oh. Sorry at yan lang ang maibigay ko sayo. Wala pa kasi akong lakas ng loob na bumalik sa cafeteria eh." Inabot ko sa kanya ang isang box ng strawberry mochi na binili ko kanina sa convenience store bago pumasok ng school.

"Nag-abala ka pa, pero salamat. Paborito ko 'to." Malapad ang ngiting kinuha niya ang box ng mochi at nagsimula nang kumain.

"Ihahatid na kita?"

"H-huwag na. Ayokong mapag-usapan pa ng mga tao lalo." Nagsalubong ang mga kilay niya at mukhang nag-aalala.

"I'll help you fix things as soon as I can." Tumango ako.

.

Habang nasa klase ay parang may virus ako dahil sa panay iwas ng mga kaklase ko. Buong klase ay panay pigil ko sa mga luha kong gusto nang kumawala.

"T-tess," kinakabahang tawag ko sa kanya nung maabutan siyang nililigpit ang kanyang mga gamit nung mag-dismissal.

Hindi siya nagsalita at parang nagmamadali. Iniiwasan niya rin ang mga tingin ko.

"Tess, magkaibigan tayo ah? Ba't hindi mo ako kinakausap?"

"Kaibigan? Really? Tingin mo pala sa akin ay kaibigan? Then why did you hid the truth from me?" Padabog na binitawan niya ang kanyang bag at hinarap ako.

"I-it is not something necessary to let you know about it. Uno is my room mate, and... that's it!"

"Really? Akala mo hindi ko halata? Aezelle, I know you like him at alam mo kung gaano ko kagusto si Uno. You of all people knows how much I want Uno. I could have take the first step kung pinaalam mo sa akin na room mate mo si Uno pero hindi mo sinabi. You know why? Because you wanted him all for yourself. How selfish you are! Kaya kung ano man ang nararanasan mo ngayon, you deserve it!"

Hindi na nakayanan ng mga mata ko at isa-isang nagsipatak na ang mga luha ko. I could feel my heart shattered; hearing these things from your own best friend.

"P-paano yung friendship natin?Ipagpapalit mo na lang ba yun?" Humihikbing tanong ko sa kanya. Her piercing eyes darted into mine.

"To hell with this friendship!" Sigaw niya sa pagmumukha ko bago mabilis na kinuha ang bag niya at lumabas ang room.

I could feel myself gasping for air as I watched her run towards Trice and Cassie. She's right. To hell with this friendship. She deserves someone better than me. Someone who is rich, famous and beautiful.

.

I feel exhausted. Exhausted from all of these dramas that is happening to my life. I'm tired from a broken friendship and being the school's entertainer. Mas nadagdagan pa dahil sa naabutan ko sa dorm.

Isang babaeng walang saplot at nakabalot ng kumot ang katawan. Busy ito sa pakikipaghalikan kay Uno na hanggang beywang lang ang natatakpan ng kumot. Matagal akong nakatayo roon at hinihintay na mapansin nila pero wala eh... masyado silang busy.

"Shit!" Mura ni Uno at halos mapatalon sila sa gulat nung malakas kong sinipa ang pinto.

"Who the hell are-"

"Get out," I said fiercely while pointing outside the door. My glare was fixed at her and I don't care what she's thinking right now. Mainit ang ulo ko sa mga nangyayari at ayaw ko nang madagdagan pa.

"Are you deaf?!" Mukhang nagulat siya sa biglaang pagsigaw ko kaya dali-daling pinulot ang mga damit niyang nagkalat sa dorm. Kahit ako ay nagulat din. I mean, it's not my thing to shout at people or even have the guts to glare at them. Pero ngayon, samo't saring emosyon ang nararamdaman ko.

Nung makalabas na siya ay padabog kong sinarado ang pintuan at nilapitan si Uno. I don't care if he's naked. I don't care if he's drop-dead gorgeous. Ang alam ko lang ay nakakairita siya.

"Sino yun?"

"Lyka... S-sabrina? I forgot. Why?"

"You're such a piece of trash. You made out with her and you can't even remember her name? Are you even human?!" Napaayos siya ng upo at nagsalubong ang kilay niya dahil sa mga sinasabi ko.

"Why? Why the heck do you care? You're not my girlfriend."

"I know! I am not your girlfriend, Mr. Navarro but I am a woman. How many hearts did you played? Did you even know what it feels like to be played? Kasi ako, oo! Ganoon na ba ang tingin mo sa lahat ng mga babae? Just a mere sex toy? Oh, thank gods I ruined my friendship just to protect my best friend's heart from you."