" ကျွန်တော့်ကို ဆုချဖို့ အကြွေးကျန်နေတာ ဆော့ဂျင် မှတ်မိတယ်မလား ဟင် "
တည်ငြိမ်နေသော မျက်အိမ်နက်နက်လေးက ဆော့ဂျင် မျက်၀န်းတည့်တည့်ကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ မေးလာသည်။ အဖြေစကားကို စူးစိုက်ပြီးနားထောင်နေလိုက်တာများ ယုန်လေးတွေ နားရွက်ထောင်နေသလို။
" ကျွန်တော် မှတ်မိပါတယ် ဂျွန်ရဲ့။ ဘာဆုချရမလဲဆိုတာသာ ပြောပါ "
" ဟို ... ကျွန်တော် ... ခရီးတစ်ခုသွားစရာရှိတယ်။ အဲ့ဒါ မင်းကိုပါ လိုက်ခဲ့စေချင်တယ် "
ထင်မှတ်မထားသော တောင်းဆိုမှုမျိုးမို့ ဆော့ဂျင် ကြောင်တောင်တောင်လေး ဖြစ်သွားရသည်။ သိကျွမ်းလာတာလည်း ကာလတစ်ခု ရောက်ပြီမို့ အတော်အသင့်ရင်းနှီးနေကြပြီဆိုသော်လည်း ခရီးတူတူသွားဖို့အထိတော့။
" ကျွန်တော့်အတွက် အရေးပါတဲ့ ခရီးမလို့ပါ။ ဟိုရောက်ရင် မင်းနားလည်ပါလိမ့်မယ် "
" ဟို ... ကြာမှာလားဟင်။ ကျွန်တော့် အလုပ်က ... "
" ခွင့်ယူရမယ့်ကိစ္စမျိုးဆို ဒေါက်တာရှင်းကို ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် ဖုန်းဆက်ပေးပါ့မယ် "
ဂျွန့် ကိုကြည့်ရသည်မှာ သူ့ဆီက အငြင်းစကားကို ကြားချင်ပုံမရ။ ဖြစ်လာနိုင်သည့် အကြောင်းအရာတိုင်းအတွက် အဖြေအဆင်သင့်ရှိနေပြီးသားသူတစ်ယောက်လို။
" ဂျွန် ဒီလောက်စိတ်အားထက်သန်နေမှတော့ ကျွန်တော်လိုက်ခဲ့ပါ့မယ် ... "
" မင်းကို တကယ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆော့ဂျင် "
ပါးချိုင့်မပါသော ပါးပြင်ဟာ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတို့ တွန့်ရုံသာပြုံးပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ ကျောခိုင်းသွားသည့် ကျောပြင်ကျယ်သည် ချွေးစက်တို့ဖြင့် စိုရွှဲနေပြီး ကျစ်လစ် တောင့်တင်းနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းများက တီရှပ်အင်္ကျီအဖြူရောင်အောက်မှာ သိသိသာသာ ထင်းထွက်လာသည်။
ကွင်းပြင်ကျယ်ကို ဖြတ်သန်းပြီး လေနုအေးတွေတိုက်ခတ်လာသော်လည်း ရင် မအေးနိုင်ရသည့် အကြောင်းပြချက်ကို ထိုညနေက အဖြေရှာမတွေ့ခဲ့ပါ။
YOU ARE READING
MINE
Fanfictionအချစ်ဦး VS အချစ်ဆုံး ဘ၀မှာ မေ့မရဆုံးသော အချစ်ဦးရယ် ... ထွက်သက်နောက်ဆုံးချိန်အထိ အနားမှာ အမြဲရှိစေချင်မိတဲ့ အချစ်ဆုံးရယ် ... အချစ်ဦးနှင့် အချစ်ဆုံး အားပြိုင်လာတဲ့အခါ ... အခ်စ္ဦး VS အခ်စ္ဆုံး ဘ၀မွာ ေမ့မရဆုံးေသာ အခ်စ္ဦးရယ္ ... ထြက္သက္ေနာက္ဆုံးခ်ိန္အထိ...
