မြင်မြင်သမျှက မှောင်နှင့် မည်းမည်းကွင်းပြင်ကျယ်ကြီး။
လေဟာနယ်တစ်ခုထဲ ရောက်နေသလို လူသူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ မရှိသောနေရာတွင် သူတစ်ဦးထဲ။
“ ဒါ ဘယ်လိုနေရာကြီးလဲ ”
တစ်ကိုယ်စာ ကြားရုံ ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်သံ၏ နောက်ကွယ်တွင် ရယ်သံတစ်ခုလှိုင်းခတ်လာသံကို သူကြားလိုက်ရသည်။
လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျောပေးထားသော လူရွယ်က ခေါင်းငုံ့ကာ ရယ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှန်း သူမသိ။
“ ဒီ ... ဒီမှာဗျ ကျွန်တော် ဘယ်ကိုရောက်နေတာလဲဟင်? ”
ထိုလူရွယ်က သူ့ဘက်ကို လှည့်လာသော်လည်း အလင်းရှိရာဘက်ကို ကျောပေးရပ်လိုက်လို့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး အရိပ်ကျသွားပြန်ကာ ဘယ်သူမှန်း သေချာမသိရသေးပြန်။
“ ဒါ မင်းစိတ်ထဲကို မင်းပြန်ရောက်နေတာလေ ”
တိုးလျလျ အသံသည် သူနှင့် အတန်ငယ်လှမ်းသော နေရာမှ ပြောနေသော်လည်း နားနားကပ် ပြောနေသကဲ့သို့ ခံစားမိသည်။
ဒါဟာ သူ့စိတ်ကမ္ဘာဆိုရင် ရှေ့မှာ ရပ်နေသည့် သူစိမ်းကရော ဘာလို့ ဒီထဲ ရောက်လာရတာလဲ? မေးခွန်းတစ်ခုကို တွေးမိလိုက်တာနှင့်အညီ သူချက်ချင်း မေးခွန်းထုတ်မိသည်။
“ ဒါဆို အဲ့ဘက်ကရော ဘာလို့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲကို ရောက်နေရတာလဲ ”
“ အဟင်း ... ဒါကတော့ ကိုယ် ကိုယ်တိုင်လဲ မသိသေးတဲ့ ပဟေဠိတစ်ခုပဲ ”
“ ဒါဆို ကျွန်တော် ဒီထဲက ဘယ်လိုပြန်ထွက်လို့ရမလဲ ”
“ မင်းစိတ်ကို ထိန်းချုပ်ကြည့်လေ။ ဒါပေမယ့် စိတ်လှိုင်းတွေက ဖမ်းဆုပ်ရတာခက်တယ်ဆိုတာတော့ မင်းလဲသိနေတာပဲ ”
ဘယ်သူမှ မရှိသည့် သည်နေရာမှာ စကားပြောဖော်လေး ရနေတာပဲ တော်သေးသည်ဟု တွေးမိသည်။ သူကရော ဘယ်လို မျက်စိလည် လမ်းမှားပြီး သူ့စိတ်ကမ္ဘာထဲကိုရောက်နေရတာလဲ။
မဖြစ်သေးဘူး! ဒီနေရာက ထွက်နိုင်ဖို့ စိတ်တွေကို ပြန်စုစည်းရဦးမယ်။ သူများအကြောင်း စပ်စုတာ နောက်မှ။
YOU ARE READING
MINE
أدب الهواةအချစ်ဦး VS အချစ်ဆုံး ဘ၀မှာ မေ့မရဆုံးသော အချစ်ဦးရယ် ... ထွက်သက်နောက်ဆုံးချိန်အထိ အနားမှာ အမြဲရှိစေချင်မိတဲ့ အချစ်ဆုံးရယ် ... အချစ်ဦးနှင့် အချစ်ဆုံး အားပြိုင်လာတဲ့အခါ ... အခ်စ္ဦး VS အခ်စ္ဆုံး ဘ၀မွာ ေမ့မရဆုံးေသာ အခ်စ္ဦးရယ္ ... ထြက္သက္ေနာက္ဆုံးခ်ိန္အထိ...
