LAYANA (Gerçek Aile)

•on altı•

Medya: Bölümün sonlarına doğru benim eşgal.

İyi okumalar.

𖠌

"Pişsene artık gerizekalı!"

Deliriyordum! Ya da çoktan delirmiştim. Hangi insan yemek yapamadığını bilmesine rağmen inatla yemek yapmaya çalışırdı ki?

Telefonumu tekrardan elime alarak saate baktım. Yaklaşık 1 buçuk saat önce pişmiş olması gereken börekler hâlâ pişmemişti. Oysa her şeyi tam kıvamına göre yapmıştım. Belki kolay pişmesini sağlayacağını düşünerek biraz fazladan su eklemiş olabilirdim ama bu zamana kadar pişmemesinin sebebi bu olmamalıydı.

"Layana, artık gelebilir miyim güzelim?" mutfak kapısının arkasından gelen Yiğit abimin sesini duymamla vücudumu büyük bir panik dalgası sarmıştı. İçeri girmesini istemiyordum. Eğer içeri girerse yaptığım -yapamadığım- böreği görmüş olacaktı ve ve ben onu hayal kırıklığına uğratmak istemiyordum.

"Sakın gelme abi!"

"Geldiğimizden beri oradasın bebeğim. Boş ver yemeği, ben hazırlarım. Gel de biraz hasret giderelim."

Sana olan aşkımı anlatmaya kelimeler yetmiyor Yiğit aşkım!

"Tamam, gel ama gülmek yok." diyerek seslenmemin ardından mutfağın kapısı yavaşça açıldı. Ardından ise adımlarını bana yönlendirerek yüzümü inceledi.

"Neden yüzün asık Layana?"

Geri çekilerek fırını gösterdim. Bu onun için yeterli bir cevap olurdu. Kafasını fırının camına yaklaştırarak içinde balıklar gibi yüzen börekleri görmesi ve gülümseyerek bana dönmesi beni de gülümsetmişti. Şirince sırıttım daha mutfağın ne halde olduğunu fark etmemişti...

"Fırını kapatmanın sebebini sorabilir miyim güzelim?"

İyi de ben fırını kapatmamıştım ki. Kafama dank eden şeyle şaşkınca gözlerimi açtım. Ben bu ayrıntıyı nasıl oldu da unutmuştum?

"Kapatma sebebimi değil ama hiç açmama sebebimi sorabilirsin abiciğim."

Sözlerimle Yiğit abim ağzından büyük kahkaha kaçırmıştı. Bense oflayarak bedenimi mutfak tezgahına yasladım. Şu yemek yapma işini çözemiyordum.

"İstersen bu börekleri çiğ çiğ de yiyebilirim güzelim ama senin için dışardan yemek söylesek iyi olacak."

"Hayır, hayır. Üzgünüm ama katil olmak için çok gencim. Ayrıca yaptığım yemekten zehirlenmene de gönlüm razı gelmez." dedim şirin olduğunu düşündüğüm bir gülümsemeyle.

Bir tanecik abimiz var şunun şurasında.

Bio abiler: "Biz aslında yoğuz."

Sen sus iç ses!

Sustur aslan parçası.

Kendimi boğmamak için tek bir sebep söyleyin bana...

𓆉︎

(Ege'den)
-Hatırlamayanlar için en büyük ikinci abi-

Bilmediğim bir şeyler vardı. Bilmediğim ama bilmem gereken şeyler, geçmişimi etkilemiş ve belki geleceğimi de etkileyecek şeyler...

Düşünüyordum.

Annem bizden ne saklıyor olabilirdi? Babamın sözleri ne kadar doğruydu? Kime inanacağımı bilmiyordum.

"Para için benimle evlendin." demişti.

Para için...

Annemin buna karşı sessiz kalması ise fazlasıyla şüphelenmemi sağlıyordu.