Smitten To A Benjamin (4th Gen #16)

Chapter 17

"I'm ready!" Masayang balita niya habang dala-dala ang backpack na may laman ng mga gamit niya.

Hakob hold her hand. Tinungo nila ang bus station at sumakay doon. She's excited riding this kind of transportation. It's her first time.

Hawak-kamay pa rin sila sa bus. Paminsan-minsan ay sumadal siya sa balikat nito. She took a picture of them together. Ayaw pang ngumiti nito sa camera pero ng sumimangot na siya ay saka naman ito napangiti.

"You're so cute." He muttered with a ghost smile on his lips staring at the photo of them together. Nakasimangot siya habang nakatingin sa camera at ito naman ay magaang nakangiti  habang nakatitig sa kanya.

Hakob makes that photo the wallpaper of his phone. Kinilig naman siya.

Panay ang kwento niya dito sa kung ano-anong bagay. It was a peaceful ride not until suddenly everything become chaotic.

"Mahuhulog tayo sa bangin!" Sigaw ng driver.

Tila ay tinakasan siya ng dugo. Sumeryoso ang mukha ni Hakob at humigpit ang kapit sa kamay niya.

"H-hakob.." Kinakabahang tawag niya dito at napatili ng biglang tumagilid ang bus. Malapit ng mahulog ang bus sa bangin.

"Sshh. Don't panic." Bulong nito at inobserbahan ang paligid.

Nagsilabasan na ang iba sa bintana. Sinubukan na rin nilang lumabas sa bintana. Siya ang pinauna ni Hakob. Napatili siya ng muling gumalaw ang bus kaya natagalan ang binata.

"Hakob!" Nag-aalalang tawag niya at inabot ang kamay.
He reached for her hand. Ginamit niya ang lakas niya hanggang sa nakalabas na sila ng bus at nagsitakbuhan palayo.

When they're hundred meters away, sumabog ang bus na dumaosdos pababa ng bangin. Napahawak siya sa dibdib niya.

"Naiwan 'yong isa mong bag." Hakob said tinutukoy ang bag niya kung saan naroon ang mga damit niya.

"It doesn't matter! As long as we're both alive!" Histerya niya.

Tumango ang binata at niyakap siya. Pinapakalma ang nanginginig niyang katawan. Nakakaiyak 'yong nangyari. It was a matter of life and death situation. Muntik na silang mamatay. If she only agree to Hakob that they're going to use his car, kung sana hindi na lang siya nagpumilit.

Napahikbi siya.

"Sshh. It's not your fault. It's no one's fault." Pagpapakalma nito.

"I'm so scared, Hakob! I thought I'm gonna die." Iyak niya.

Niyakap lang siya nito ng mahigpit hanggang sa kumalma sila.

Nakaramdam siya ng patak ng tubig sa kanyang balikat. Akala niya ay umiiyakcsi Hakob pero pagtingala niya ay umuulan na pala!

They both run in the wilderness. Holding hand looking for a shelter to crush in.

Mas lalong lumakas ang ulan kaya ang unang kubo nilang nakita ay agad nilang pinuntahan.

"Tao po?" Hakob said.

"Tao po?"

Pero mukhang wala ng tao. Mukha na rin itong abandonadong kubo, 'yong tipong wala ng nakatira.

Pumasok sila sa loob. Mas lalong lumakas ang ulan kaya wala silang ibang pagpipilian kung hindi ang manatili sa loob ng kubo.

"This is all happen because of me." Palatak niya.

Hakob shook his head and sighed. Kinuha nito ang panyo sa bulsa at pinahiran ang nabasa niyang braso at mukha. Mas inuna pa talaga siya nito kaysa sa basang sarili. Kung tutuosin ay mas basa ito kasi ginawa nitong panangga ang sarili sa ulan para hindi lang siya gaanong mabasa.