Elimde sadece tek bir valizle Kore'ye geldiğim gün beni havaalanında saçları sapsarı, kaşları ve dudağı delik, deri ceketli, asık suratlı bir çocuk karşılamıştı. Alelacele valizimi elimden alıp yarım yamalak bir İngilizceyle konuştu;
"Kore'deki ail...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Nerdesin ?"
"Dışarıdayım."
"Onu biliyorum. Dışarda neredesin Chae?" Lisa'nın sonu gelmeyen sorularına göz devirip kafenin camından içeri baktım. Jaehyun içeride kahvesini yudumluyordu.
"Bunu sormak için mi aradın Lalis?"
"Elbette. Hikayeni gördüm. Bu aralar Jaehyun ile fazla mı yakınsınız?" Derin bir nefes aldım.
"Bu aralar öyleyiz. Jungkook ve Tzuyu'nun olduğu gibi."
"Chaeyoung gerçekten öyle değil. En azından göründüğü gibi değil. Kendi gözlerimle gördüm." Kaşlarımı çatıp bir kez daha camdan içeri baktım. Jaehyun bana bakıyordu.
"Herneyse. Jaehyun'u fazlasıyla beklettim. Kapatıyorum." Lisa'nın karşıdan itiraz eden sesini duymuş ancak yine de aramayı sonlandırmıştım. Onlar hakkında söylediklerinin benim için artık bir önemi yoktu. Her şey zaten yeterince açıktı.
"Ben artık gitsem iyi olur." Dedim mahçupça gülümseyerek. Jaehyun kol saatine bakıp hemen ayaklandı.
"Ah üzgünüm saat geç olmuş. Umarım ailen bir şey demez." Başımı iki yana salladım.
"Tek yaşıyorum." Jaehyun dudaklarını şaşkınca aralayıp anladığını belirten bir ses çıkardı.
"O zaman bir sıkıntı yok değil mi ?" Gülümsemeye çalışarak başımı iki yana salladım.
"Sadece biraz yorgun hissediyorum kendimi. Gidip dinlensem iyi olur."
"O halde seni eve bırakayım."
"Gerçekten. Hiç gerek yok. Ben otobüsle giderim." Jaehyun bana endişeli gözlerle bakıyordu. Dışarıdan gerçekten yorgun gözüküyor olmalıydım.
"Chaeyoung benim yüzümden buraya gedin. Arabam hemen şurada. Seni bırakmama izin ver lütfen." Derin bir nefes aldım.
"Pekala öyleyse." Jaehyun gülümseyerek bana yolu göstermek amaçlı önden yürümeye başladı.
Araba gerçekten dediği gibi kafenin otoparkındaydı. Siyah lüks arabanın yanına geldiğimizde bana kapıyı açıp içeri geçmemi beklemişti. Kapıyı kapatıp kendisi de sürücü koltuğuna geçti.
"İçerisi biraz serin gibi. Isıtıcıyı açmamı ister misin?"
"Fark etmez. Nasıl istersen." Diye cevapladım sorusunu. Jaehyun ısıtıcıyı açıp arabayı çalıştırdı ve ardından yola çıktık.
Yolda Jaehyun'a yolu tarif etmiş ve onun dışında hiç konuşmamıştım. Zaten 10 dakika içinde eve gelmiştik bile.
Jaehyun yavaş yavaş dururken karşıdaki arabanın yanan farları gözümüzü alıyordu. Çok geçmeden bu arabanın kime ait olduğunu anlamıştım.
