CEO's Series #2: His Secret Wife | ✓

Chapter 30

BRIELLA

"Nasaan ba kasi ang CR, lalabas na." Buti nakatakas ako kila Chelsie dahil naiihi na talaga ako, ang sakit ng puson ko. Pero sumabay pa ang CR sa hotel na 'to hindi ko mahanap.

"Miss!" May nakita akong staff.

"Yes, Ma'am?" Ngumiti ito sa akin.

"Saan ang CR, Miss?" Mahinang tanong ko.

"Ma'am, sira po ang restroom dito sa second floor baba nalang po kayo." Anak ng tipaklong baka lumabas na 'to.

"Sige, salamat." Nagpaalam ako at agad na lumapit sa isang elevator. Ayan bumukas na.

Pinindot ko ang first floor at magsasara na dapat ito pero may isang kamay na humarang kaya bumukas ulit ito.

Yung lalaki kanina, tinawag na 'wife' si Chelsie!

Napalunok ako. Pamilyar talaga siya, siguro nakita ko na ito sa magazine or social media dahil sikat itong CEO ng malaking kompanya.

Katahimikan.

Ang tagal naman huminto ng elevator na 'to, naiihi na ako tapos ngayon kinakabahan pa ako dahil sa lalaki na 'to paano ba—

"Running away from me?" Natigil ang pag-iisip ko nang bigla siyang magsalita.

Ako ba kausap nito? Saglit akong lumingon, he's wearing the suit from our shop. He's masculine body fit it well. He looks more matured and cold. Wala naman siyang hawak na cellphone o ano man at kami lang namang dalawa ang tao dito sa elevator.

"Briella, why did you leave that time?" I bit my lower lip. Briella ang tunay kong pangalan sino ba siya?

"S-Sir? A-Ako po b-bang. . . Kausap niyo?" Hush stutter.

"No, I was talking to the wall." He sarcastically said.

Bigla siyang humarap kaya mas napausad ako, nakakatakot pa naman ang aura ng muka niya mukang kakain ka ng buhay tapos titig palang niya para ka nang pinapatay.

"Look at me when I was talking to you." He said in low tone.

Inangat ko ang aking ulo at nagsalubong ang aming mga tingin ang mga magaganda niyang mata pero walang emosyon.

"P-Po?" Tanging salitang lumabas sa aking bibig.

"Po? After freaking six years of looking for you. After you leave without saying anything. And now you running away? How damn you are!" Nag-igting ang kaniyang panga.

Kilala niya ako sa tunay kong pangalan, and six years? Mga panahong nangyari 'yung aksidente. Kilala ko ba siya dati? Mabigat rin kasi 'yung nararamdaman ko lalo na ngayong sobrang lapit niya.

"I'm sorry," i sighed. "I really don't know you." His eyebrows furrowed.

"Impressive. Now you didn't know me." Bakas ang galit sa bawat salitang lumabas sa bibig niya.

Halos dalawang pulgada ang layo niya sapat na para maamoy ko ang pabango niya.

"If in my past I know you, but now I can't. Sorry S-Sir I can't remember who you are." Humina ang aking boses.

"Mas mayaman ba siya? Mas mayaman ba 'yung bago mo kaya mo ako iniwan nung gabing 'yun? You fucking leave me. I used my all connections just to find you. And now you will say that you didn't know me, you didn't remember me? What happened huh?! Magkano ba ang tinapal niyang bago mong lalaki sayo? Besides you're really a gold digger right." Sambit pa niya na bawat salita ay may diin at sobrang lamig.

Kinuyom ko ang aking kamao. "I got into accident. I don't know who you are. I swear to god. And gold digger? Sorry, Mister b-but you didn't know me that well to say those things to me. Pasensya na ah wala talaga akong maalala. Sana inalam mo muna lahat bago mo ako pagsalitaan ng ganiyan."