EVDE KALMIŞ

11.bölüm

Merhabalar!
İyi okumalar sevgili okuyucularım.
Sizleri seviyorum biliyorsunuz.
Yorum yapıp oy atarsanız çok mutlu olurum. 🖤

----

Annem elindeki içten dolmaya doldurdu. "Astımı mı varmış çocuğun?"

Kafamı salladım. "Fenalaştı işte. Biz de sakinleştirdik. Betül teyze kötü oldu biraz."

Bir ay olmuştu bile Yiğit'i tanıyalı.Hiç astımının olduğunu ya da böyle ağır olabileceğini bilmiyordum. Gerçi nerden bilecektim ki? Şu ana kadar özel hayatımı anlatan tek bendim.

O bana ne anlatmıştı ki?

" Abin senin de çok endişelendiğini söyledi." Annem yandan bir bakış atınca göz devirdim.

"Kaba saba olsam da benim de kalbim var anne. Sağlık bu." Elimdeki çikolatanın paketini sehpaya bırakıp Narin oturuşuna geçtim.

Elindeki dolma biberi tencereye dizdi."Doğruyu söyle kız.Hiç beğenmiyor musun sen bu çocuğu?"

Sorusuyla mal gibi kaldım desek yeridir.

Bugün sahayı terk etmeden dediği sözler aklıma gelmeye başladı.

'Olduğun gibi öyle güzelsin ki bunu o gözle göremediği için tam bir körmüş.'

"Narin!"

Daldığım düşüncelerden çıkıp anneme döndüm. "Yakışıklı olduğunu kabul ediyorum. Ama kedi köpek gibiyiz resmen anne. Birbirimize sataşmaktan başka yaptığımız bir şey yok.Olmaz bizden."

Aklımda bir yer,' Sadece sataşıyor musunuz? 'diye bir beni zorlasa da susup arkama yaslandım.

Bu Yiğit bozuntusu iltifatıyla çok kafamı karıştırmıştı.

"Narin iyi misin kızım sen? Abinle Gamze nasıldı evlenmeden önce? İyi anlaştıklarını bir kez görmedim. Zaten nasıl birbirlerini sevip evlendiler onu da anlamış değilim de neyse."

Ofladım. "Anne gerçekten bu aralar kafam öyle dolu ki başka şeyler düşünüyorum."

Ayağa kalkıp odama ilerlerken arkamdan saydırıyordu.

Odama girip kapımı kapattım.
Kafam öyle karışıktı ki..

Yiğit'in Antalyaya gidecek olması, maçta fenalaşması, Abimin beni Can ile yakıştırması, Yiğit'in bana söyledikleri..bir dakika kafam resmen Yiğit ile doluydu be!

Kafamı iki yana salladım.

Yatağıma oturup balkon perdesini hafif araladım.

Acaba daha iyi miydi? Endişelenmem normal değil miydi? Sağlık sonuçta.

Biraz bekledim ama Yiğit gözükmedi.

Perdeyi kapatıp yatağıma yattım.

Acaba ne zaman Antalyaya gidecekti? Ben ne yapacaktım? O olmayınca işe gidecek miydim?

Ve ayrıca abim Can ile beni yakıştırmaktan nasıl vazgeçecekti?

30 yıllık hayatımda kafamın bu kadar soruyla dolu olduğunu ilk kez görüyorum.

Telefonuma gelen mesaj sesiyle kafamı kaldırdım.

Komidinin üstündeki telefonumu elime alıp açtım. Yiğit whatsapptan yazmıştı ilk kez.

*Bozuntu*
-Yarın sabah yola çıkacağım. Perşembe dönerim. Senin işe gitmene gerek yok 4 gün.

Ne yazsam diye düşündüm.