EVDE KALMIŞ

23.bölüm

Hoş geldiniz sefalar getirdiniz sevgili okuyucularım!

Evde Kalmış'a geçen sene başlarken, hiç bu kadar yorum alacağını, bu kadar çok okunacağını düşünmedim.Şu an öyle mutluyum ki! 😄🎉

Mahalle kitaplarını hep sevmişimdir. Bu mahalle kitabında hep olumlu şeylere değil olumsuz şeylere de değiniyorum ki hayatın gerçeklerini görelim. 😉

Ayrıca bu bölümde sadece Narin ağzından değil, ilk defa benim anlatımım da olacak.

İyi okumalar diliyorum. Ben yazarken çok heyecanlı yazıyorum, isterim ki okurken siz de heyecanla okuyun. Umarım başarıyorumdur.🥺❤️

Sizleri seviyorum biliyorsunuz. İyi ki varsınız. Siz bütün yazma sevincini, heyecanını veriyorsunuz bana. 🙏

Oy atarsanız ve yorum yaparsanız çok sevinirim. 💜

-------

Gözlerimi karanlığa açarken başım ağrıyordu,dudağım acıyordu.

En önemlisi ise yüreğim sıkışıyordu.

Kaçırılmıştım değil mi?

Son hatırladığım bir arabaya zorla bindirilmem,aldığım darbeler ve iki kocaman adamdı.

Kaçırılmıştım evet çünkü etrafta gezdirdiğim gözlerim bana ihanet etmiyorsa karanlık ve soğuk bir yerdeyim.

Neredeyim? Toygar mıydı kaçırılmamı sağlayan?O olmalıydı.Tehditlerini gerçekleştirmişti.

30 yaşıma kadar ailemden hiç ayrı kalmamıştım.Garip hissediyorum.

Ne zamandır baygındım bilmiyorum ama bu yer gerçekten çok soğuktu ve pis kokuyordu.Yeniden bayılma ihtimalim de muhtemeldi.

Hafifçe doğrulup gözlerimi kıstım.İçerisi öyle karanlıktı ki hiç bir şeyi çözmeme imkan yoktu.Dudağım sızlayınca elimi hafifçe dokundurdum.

Acıyla kasıldım.Dudağım galiba patlamıştı. O ayı gibi olan adam vurmuştu bana değil mi? Normaldi böyle olması.

Kafamın arka tarafını da yokladım elimle. Şişmişti.

Bedenen iyi değildim ama bedenden çok psikolojim berbat haldeydi ve o daha önemliydi.

Ne yapacaklardı bana? Kaçırırken zarar vermekten çekinmeyen insanlar, öldürmeye çekinir miydi?

Gözlerimi kapatıp başımı arkamdaki duvara doğru yasladım.

Duvarın dibine,bu pislik yere çöp gibi atılmışım.

Beni yakınlarım nasıl bulacaklardı ki?

Dizlerimi kendime çekip kollarımla sardım.Gözlerim yeniden kapanmaya başlayınca direnmedim.

Yorgunum. Bedenen de ruhen de...

-----

''Abi etrafı yıkıyor resmen.Delirmiş halde.''

''Delirmiş halde öyle mi? Delirsin şerefsiz,ben de deliriyorum! ''

Yakınımdan gelen yüksek konuşma sesleri ile gözlerimi araladım yavaşça.

Çok halsiz hissediyorum.

Karanlık hafif aydınlığa ulaşmıştı.Bir ışık gelmişti odaya.

Karşımdaki sandalyede oturan adama kaydı gözlerim.

Toygardı bu. Ayaktaki adamla konuşuyordu galiba.
Sinirliydi.Elindeki telefona bakmaya başladı.

Ayaktaki adam bana dönünce göz göze geldik. Kaşlarımı çattım.Bu bana tokat atan ayıydı.