EVDE KALMIŞ

24.bölüm

Merhabalar! Hoş geldiniz sevgili okuyucularım.🎉

2 hafta olmuş sizlerle yeniden buluşmayalı. Çok özledim vallahi yazmayı, yorumları okumayı, sizi... 🥺🤍

Hastaydım önceki hafta, bu hafta ise tatile geldim.

Bu yüzden hazırlık falan derken yazamadım.😔🤷‍♀️

Umarım siz de benim gibi özlemişsinizdir Evde Kalmış'ı. 🥰

İyi okumalar diliyorum. Sizleri çok seviyorum biliyorsunuz. 💜

Oy atarsanız ve yorum yaparsanız çok  sevinirim. ❤️❤️

---

Gözlerimi açtığımda yorgundum. Vücut olarak ta ruh olarak ta.

Bir hastane odasındayım galiba.
Üstümde kıyafetlerim yok çünkü.
Hastane kıyafeti var.

Yanı başımda uyuyan kişiyi görünce gülümsedim. Dudağım sızladı.

Benimleydi kahramanım. Kurtarmıştı beni.

Serum takılı olmayan elimi yavaşça  yanağına uzattım.

Elim o güzel yüzündeki yanağıyla buluşunca hafif irkilip açtı gözlerini.

Yanağını okşadım özlemle.O da yorgun ve hasta görünüyordu.

Göz altları mor, göz kapakları şişti.

"Yiğit." dedim ihtiyaçla.

Adını söylemek bir ihtiyaç olmuştu kaçırıldığım süre boyunca.

Öyle özlemiştim ki.

Kokusunu, yüzünü, gözlerini, bakışını,sesini ve adını söylemeyi..

Elini elimin üstüne koydu. Yavaşça dudağına çekti. Uzun bir öpücük bıraktı avuç içime.
"Narin."

Kendimi durduramadım. Yine ağlamaya başladım. Elimi çekip yüzümü kapadım.

Yiğit ellerimi yüzümden çekmeye çalıştı.

"Lütfen ağlama artık. Bitti. Bizimlesin. Benimlesin."

Ellerimi yüzümden çekip kollarımla boynunu sardım öne atılarak.

Öyle sıkı sarıldım ki hasta vücudum sızladı.

Elleriyle belimi sardı o da.

Saçıma bir öpücük bıraktı.

Derin bir nefes alıp geri çekildim. "Annemler neredeler Yiğit? Herkes nasıl?"

Saçımı kulağımın arkasına sıkıştırıp yüzümü elleri arasına aldı.
"Odanın dışında bekliyorlar uyanmanı. Gidip haber vereyim herkese."

Kafamı salladım. Geri çekilip oturdum yatakta.

Yiğit odadan çıktı, konuşma sesleri geldi.

Sonra kapıdan içeri annem, babam, abim, Gamze girdi. Arkalarında Betül teyze ve Harun amca vardı.

Annem ve babam gözyaşları  içinde sarıldıklarında  sarabildiğim kadar sardım onları.

Annem ayrılıp geri çekilmeden saçlarımı öptü, kokladı. "Narinim öyle özledim ki kızım seni! Öldüm sanki sen yokken. İyisin değil mi? Ne oldu bir şey yaptılar mı sana?"
Babam da saçımı okşayıp gülümsediğinde bana, gülümsedim.

Annemin yaşlarla dolu davul gibi şişmiş, kızarık gözleri dudaklarıma değdi.

Endişeyle kasıldı. "Ne oldu dudağına kızım?"