EVDE KALMIŞ

15.bölüm

Merhabalarrr!

Öncelikle hoş geldiniz sefalar getirdiniz...

Bütün hikayelerimi Evde Kalmış ta dahil sadece  okunması için yazmadım.

Hâla da amacım o değil. Amacım, kafamın ve kalbimin içindeki yarattığım hayatları bir yazıya aktarabilmekti.
Her bölümü yazarken nasıl mutlu oluyorum, heyecanlanıyorum anlatamam size... 😇

Yeterince ünlü olmasa bile bu hikaye, hiç sorun değil. Üzülmüyorum emin olun. Şu an okuyan, oy veren, yorum yapan okuyucularım beni yeterince mutlu ediyor. 🎉

Ha, hikayenin daha çok kişiye ulaşmasını istemez miyim,tabiki isterim fakat bir yıldır burada olan bir hikaye Evde Kalmış ve fark ediyorum artık  çok fazla ünlü olamayacağını....  :(

Ama eğer sandığım gibi olmaz ve bir gün Evde Kalmış hak ettiği değeri görür ve binlerce kişiye ulaşırsa diye şimdiden bütün yeni gelen okuyuculara merhaba demek isterim.🙈 🥰

İyi okumalar sevgili okuyucularım...

Gelecek bölümlerde görüşmek üzere.

Sizleri seviyorum,biliyorsunuz!❤️

--------

Abimin sinirle bize gelmesiyle gözlerim fal taşı gibi açıldı.

Ne yapacağımı bilemeden bakıyordum.Bu kadar sinirli olmasının tek sebebi vardı.

Yiğit ile aramda bir şeyler olduğunu görmüş, anlamıştı.

Tam yanıma geldiğinde açıklama yapacakken Yiğit'in kolumdaki eline vurdu.

Beni yana itti.

Ne olduğunu çözemeden Yiğit'in yakasına yapıştı. "Kardeşime yanaşmak için miydi lan arkadaşlığın?!"

Yiğit  ela gözlerini kapatıp açtı. Sakin olmaya çalışıyordu. "Nadir."
Derin nefes aldı.
"Ellerini üstümden çek."

Onlar birbirlerine meydan okurken etrafa baktım.

Camdan görünen Filiz teyze bana göz kırptı. "Ne oluyor evde kalmış? Senin için mi kavga ediyorlar?"

Gülünce, kaşlarımı çattım. "Yürü git işine Filiz teyze!İnsanları gözetlemekten vazgeç."

Filiz teyze dediklerime cıkcıkladı. "Saygısız."

Yeniden Yiğit ve abime döndüm. Abimin kolunu tuttum.
"Abi." dedim. "Bırak Yiğit'in yakasını. Konuşalım."

Abim sinirli gözlerini bana çevirdi. "Konuşacak ne var? Gördüm halinizi."

Yiğit abimin ellerini tutup indirmeye çalıştı. "Sanki yol ortasında seviştik anasını satayım."

Allah dedim. Allah yani.O nasıl cümle.

Ölüm fermanı hazırladın sağ ol bozuntu.

Abimin bakışları daha da kararırken Yiğit 'in yüzüne yumruğu yapıştırıverdi.

Yiğit yere düşerken abimin önüne geçtim.

"Dur artık abi!Git buradan."

Abim derin derin nefes alıp verirken arkamdaki Yiğit' e baktım burnundan kan akıyordu.

Ofladım.

"Sen benim kardeşimsin anladın mı? Bu adam bana yakın olup sana göz dikmiş, bu yaptıklarım gayet normal!"

Abimin sözleriyle cinlerim tepeme çıktı.

"Normal falan değil. Yeter artık. Küçükken bu kıskançlıklarına göz yumdum fakat büyüdüm ben artık. Kiminle ne yapacağıma ben karar veririm. 30 yaşındayım ben. 30!
Benim hayatım. Sen karışamazsın. Şimdi."