EVDE KALMIŞ

5.bölüm

Merhabalar!
İyi okumalar sevgili okuyucularım.
Sizleri seviyorum biliyorsunuz.
Yorum yapıp oy atarsanız çok mutlu olurum. 🖤

---

Arabada kafenin yolunu tutarken sessizdik.

Aslında çok merak ediyordum. Neden bu bana abimle tanıştığını söylememişti ki?

Gerçi banane ki?

"Bu evi abim söylemiş doğru mu?"

Yoldan gözünü çekip birkaç saniye baktı bana. "Evet. Abinin şirketinde avukat olarak işe başladım."

Aklıma 3 gün önceki ilk tanışmamız gelince kaşlarımı çattım. "Peki neden ilk başta tanıştığımızda beni tanımıyormuş gibi davrandın? Abim illaki sana bahsetmiştir benden."

Güldü. "Hayır. Abin senden neredeyse hiç bahsetmedi. Kız kardeşi oluğunu ve onun sen olduğunu anladım ama tanımıyorum sonuçta seni. Neden abinin iki sözüyle tanımış gibi yapayım Narin?"

İsmimi söylemesiyle biraz değişik hissettim. Bana neredeyse kimse ismimle seslenmezdi.

Resmen ismimi unutacak duruma gelmiştim.

" Peki. "dedim kafamı sallayıp.

Camdan dışarıyı izlerken kafeye yaklaştığımızı fark ettim.

Arabayı durdurduğunda kemerimi çıkardım ama arabadan inmedim.

" Biraz sakinleşmem lazım. "dedim ona dönüp.

Kafeye bakıp bana döndü." Neden?"

Kafeye giren çiftleri görünce gözümle işaret ettim." Onlar mahallenin evlenen gençleri. Aralarında evlenmeyen tek ben olduğum ve bir sürü talipten sonra hala evlenmediğim için herkesin gözünde dalga geçilecek durumdayım."

Kaşlarını çatıp bana doğru döndü. "Bir dakika bir dakika. Evlenmedin diye dalga konusu oldun yani öyle mi?"

Yüzüne baktım. Ama alaylı değildi ifadesi.

Bu Yiğit bozuntusu ciddi ciddi bunu yapanlara hiç hak vermediğini belli ediyordu.

Vay be!

Kafamı salladım.

Önüne dönüp güldü. Ama sinirli bir gülümsemeydi.

Kemerini çıkarıp kapısını açtı. " Hadi gidelim."

Onun ifadesi beni cesaretlendirmişti.

Kapımı açıp çıktım çantamı alıp kapıyı kapattım.

Beni beklemeden kafenin kapısına ilerleyince ohladım.

Zaten ikimizin aynı anda girmesi salak saçma dedikodulara neden olurdu ki ben böyle bir şeyi istemiyorum.

O girdikten sonra biraz bekleyip bende girdim kafeye.

Abimi fark edince herkesin olduğu büyük masaya ilerledim.

Neredeyse bütün mahalle gençleri buradaydı.

Şükür ki Yüsra yoktu.

Ama Can vardı. Abim beni görünce ayağa kalktı. Gamze de ardından kalktı.

Yanlarına vardığımda abim baştan aşağı süzdü beni. Şaşkındı tabi. "Sen ne olmuşsun böyle?"

Gülümsedim. Stresli bir gülümsemeydi.

Aniden sarılınca ben de kollarımı ona doladım.

Ayrıldığımızda Gamze atladı üstüme. "Ya çok güzel olmuşsun. Ama sen bunlarsız da çok güzelsin zaten kardeşim."