After that night I started packing my things and settled my papers for job application. Isang kumpanya lang ang pinag papasahan ko. I really wanted to be part of their excellence that's why I am only aiming to get hired by them.
Hindi na rin kami nag usap ni mama, mistulang ilag nga ito saken. I don't know if it was below the belt, but fuck, those were the words that I have been keeping in my freaking heart-all these years.
"Ate naman, please don't leave me here," Naiiyak na pakiusap ng kapatid ko.
"Getty this is life, you can't expect me to be here forever." Sabi ko habang patuloy pa rin na nag aayos ng mga gamit sa maleta. Oo, agad agad na itong desisyon ko.
"Where will you stay?"
"Kina tita Mandy, pumayag lang si mommy pag doon ako pansamantala," Nagkibit balikat lang ako.
"I thought you're not in good terms with Andree—ate Andree?"
"I don't know if she's even there,"
"And besides I'm not gonna stay there long," Hindi talaga, iyon lang kase ang tanging susi para makumbinsi ko ang mommy.
"You guys are like kids, duh." Irap nitong sagot sa akin. At nag pa awa na naman na para bang mababago niya pa ang desisyon ko.
"She is, I'm not." Pairap ko ring sagot. She's not there for sure, umalis na naman ang isang yon.
"Don't worry, I'm going to check on you Getty." Niyakap ko ito at hinadkan sa noo. Humikbi itong yumakap sa akin pabalik.
"I'm going to miss you, I'm in high school yet I'm still home schooled. They are not keeping their promises."
"Uh-you just talk to them... Again." Napangiwi rin ako sa aking suhestyon dahil alam ko namang wala rin kaming magagawa.
"Don't break your promises too ha."
"I won't, love you little Getty." I can't help but too be emotional as well, she's my little sister, laging tumatakip saken para hindi ako mapagalitan ni mama.
Umalis na sila at naiwan akong mag ayos ulit ng mga gamit. Aangal pa sana si Getty pero kailangan ng kasama ni Mommy to fix some stuffs for the business. Hindi ko na ipinaalala ulit kay Mom na ngayon ang alis ko, hindi naman makakalimutin ang isang yon.
Ang sabihin mo, you're just testing if you really have that space in this house, that they'll notice your absence.
Tuya ng aking isipan pero, nasasaktan ako sa mga pinag iisip ko.
Pagkababa ko sa hagdan dala dala ang isang malaking maleta at isang back pack. Wala ba talagang tutulong saken manlang?
Tahimik din ang bahay, nalungkot naman ako sa isiping wala pa si Mommy pero alam niyang ganitong oras ako nakatakdang umalis. If I'll wait for them magagabihan ako sa daan.
"Are you really going to leave ate?" Sumulpot si Gior na kagagaling lang sa pag babasket ball. Akala ko ba nasa University ang isang to. Katulad ko ay nung nag kolehiyo ay nasa University na rin ito nag aral, of course with so many terms and conditions first.
"Yeah, at pwede ba tulungan mo nga akong ibaba to please," Stress na stress kong sabi dahil mabigat talaga ito.
"Can you just be patient with mama nalang kase, para hindi na tayo humantong sa ganito," Eksaherado nitong sambit na ikinatawa ko.
"My gosh, mag hahanap ako ng trabaho. I don't want to be a bummer forever." Nakapamewang kong sabi at binibigay sa kanya ang mga dala.
"Excuses ka pa jan,"
"We're freaking rich, just help them with the business kase." Dagdag pa nito at nagmaktol na tinulak ang aking maleta.
Dahan dahan kaming bumababa na ng hagdan. Panay rin ang reklamo nito kesyo walang mga guards ngayon kung kelan kelangan namin ng tulong pero pag may mga dates siya dun sila sumusulpot na parang kabute.
"Woah, it's true, sure we had a misunderstanding but it's not solely about it that I'm moving to the city," Depensa ko sa sinabinh rason, kahit na ay ang totoo dahil naman talaga sa aking ina.
"Be good, Gior. You should help Mommy protect them." I tapped his shoulder.
"You need protection too," Lumambot ang masungit nitong mukha. Matinik ito sa babae si Gior, hindi rin nag seseryoso. Pero alam kong darating naman ang babae o lalaki o kung sino pang nilalang na magiging katapat nito.
"I'll be fine," I said as I blew I kiss on him. Natawa ito dahil pawis siya at hindi ko talaga ito gagawin.
"Call us when you get there," Nag aalala talaga ito saakin. Si Geth ay kasama ni Mommy, si Mama hindi ko rin alam kung asan. Pero alam nilang lahat na ngayon ang aking pag luwas.
Nag tipa nalang ako ng mensahe para sa mga magulang ko at kay Getty saying I can no longer wait for them and it's likely to rain heavily on the afternoons. And besides alam nila, why are they not calling me?
Isang sulyap ang ginawa ko sa bahay na kinalahan ko, at sa kapatid kong tutol pa rin sa aking desisyon.
We have businesses here, Mommy has been training the three of us to handle it so she can retire early. Pero hindi ko pa talaga maramdaman sa ngayon ang interes, mukhang si Getty pa nga ang mas interesado kesa saamin ni Gior.
"Let's go kuya," Malumanay kong sambit. Tumango lang ito at sinunod nang ipasok ang lahat ng aking nga dala.
A tear escaped my eye, this is it. This should be better, gusto kong may mapatunayan.
Naalala ko si Serenity, damn that woman. Ilang araw na rin nung huli naming pagkikita. I can't help but to wonder of how she's doing. Ligtas ba siya, buhay pa ba siya? Some part of me wants to say yes, but there's this larger part that is scared to have that deeper connection with her, she's a definition of trouble, she's a bad idea. Muntik na akong mapahamak dahil sa nangyari, what more if we really establish things between us?
"Kuya, pabagalan nalang ng takbo po," Nagka trauma na talaga ako sa nangyari nung nakaraan samin ni Andree. Wala ngang naka alam sa nangyari, pero I bet her other mother took care of it. Impossible na hindi nito makita ang mga gasgas sa kotse. As far as I know it was Tita's car that we used that night. Takot na takot pa nga si Andree magasgasan iyon. Nakakatawa lang na sa kahit anong ingat nito ay muntik pa kaming mamatay na dalawa.
"Ay sige ho ma'am," Magalang naman na sagot nito sa unahan. Alam na rin ni Kuya na mas gusto ko ang may malumanay na musika sa kotse kaya in-on niya na rin ang radyo.
I checked the weather minamalas nga naman at uulan pa. Akala ko ba hindi uulan sa ganitong oras? Hindi pa naman alas kwatro ah, kung kelan naka layo na kami sa mansyon ay saka pa nag ka ganito. Inis nalang akong napamura at pumikit para itulog sana ang pagka buryo
Tuluyan na akong pumikit para matulog. Kumportable naman ang pwesto ko kaya siguradong makakatulog ako nito.
Sa kalagitnaan ng aking pag tulog ay parang may boses na pilit akong ginigising. Napamura nalang ako nang magpa gewang gewang nga ang aming sasakyan.
"Kuya naman anong nangyari!?" Pasigaw kong tanong at kumapit sa seat belt na suot ko.
"Ma'am nawalan po ng kontrol ang preno," Natataranta na rin itong kung ano ang pingapipindot.
Pumalahaw nalamang ang aking sigaw sa loob ng sasakyan ng tuluyang nawalan ng preno ang sasakyan at ang huli kong tanda ay ang pagkabasag ng salamin sa unahan.
Damn this shit again. Kelan ba ako lulubayan ng kamalasan?
