In-Game Name [COMPLETED]

Ch.01: Captain

Ch.01: Captain

Current date: The 289th day since the In-game Imprisonment

The wind whispers quitely. Its cold breeze is brushing my ears na para bang hindi na ito tumitigil. Napabuntong-hininga ako't tinakpan nalang ang tenga ko.

Sometimes, this cold breeze can damage our ears too, sa sobrang lamig it can lower our body heat causing our HP to drain out which will end to our deaths. Kaya't halos lahat kami dito nakasuot ng safety earphones to protect us just in case that cold breeze strikes again.

Isa pa, earphones helps us to connect with each other within 5 kilometers man ang distansya nyo. More than that, hindi na aabot ang transmission. Maliban sa tatlo kong kasama ngayon dito at dun sa lima pang natira sa Base, ako lang ang nag-iisang hindi nakasuot ng earphones dahil earpiece lang ang suot ko. And sa bahaging kanang tenga kolang din ito nakalagay. Wala kaming sapat na coins para bumili pa ng earphones para sa lahat o kahit isa pang earpiece sa akin dahil mas mahalaga ang survival foods at potions namin.

Not like them, hindi naman ako ganun ka-vulnerable sa mga cold breeze attacks ng hangin dahil halatang nasanay na siguro ang avatar ko sa ganung mga kondisyon. Naiinis lang talaga ako rito dahil malamig at maingay din sa tenga kapag umaatake na. Pero dahil nga hindi ako affected, I'm just ignoring it totally. But it's just so annoying.

"Captain, ayos kalang?" naputol ang sandaling pagmumuni ko nang marinig din ang boses ng isa sa kasama ko dito.

Katabi ko siyang nakaluhod ang isang tuhod sa lilim ng isang puno't nag-aabang lamang ng kalaban na ayun sa impormasyong nalaman namin sa saktong alas-tres ng hapon, dito sa may bandang border line sa west part ng District 3 dadaan ang tatlong prison cargo ng mga Reapers kung saan nasa loob nito ang mga players na napagpasyahan nilang hulihin para dalhin sa edge line ng buong game map at dun itapon isa isa.

These Reapers are heartless. Pinaglalaruan nila ang buhay ng mga players at pinapahirapan ang mga ito at tsaka nila papatayin. We know that they are just programmed data but inside this game, mas totoo pa sila kumpara sa inaakala namin. They are like real monsters inside this damn game and it is the source of our fears since we are trapped here with this shitty bastards. Hindi nga namin alam kung hanggang two years lang ba talaga ang pagkakabilanggo namin dito.

"Kailangan mo bang magpahinga? Gusto mong kami na ang gumawa ng trabaho dito?"

"Nandito na sila." I ignored my comrade's remark kaya't natuon din ang mga atensiyon nila sa unahan ngayon. "Humanda na kayo." saad ko sa kanila kaya't kaagad nadin naman nilang inilabas ang kani-kanilang mga M14 weapons.

"Tandaan nyo, kailangan nating magtipid ng bala kaya't asintahin nyo ang kalaban ng maayos." paalala kopa sa kanila kaya't agad din naman silang tumango sa akin.

Isang minuto na ang lumipas bigla nadin naming naaaninag ang isang fully armored na black ten-wheelers truck. Mahina lang ang takbo ng sasakyang ito at nakasabay din sa bawat gilid at likod nito ang hindi namin mabilang na armed personnels na tinatawag naming Reapers. Yes, sila na ito. Sa mga anyo nila, nakasuot sila lahat ng isang black suit pati ang pants at boots nila. Puti naman ang inner clothes habang kulay itim din naman ang neckties. Nakasuot din sila ng mga black top hats and lastly makikilala mo sila sa suot-suot nila laging mga maskara na walang ibang butas maliban sa bandang mga mata nilang itim ang kulay.

May nakaukit ding tatlong letra sa bandang mga noo ng kanilang mga metal na maskara and it spells, 'DIE' on it. Meaning. Walang ibang purpose ang mga Reapers na ito kundi ang ubusin at patayin kaming lahat na players na nandito sa larong ito. Two years lang. Two years ng pagtitiis at pagtatago pero ang tanong ay makakaya ba talaga naming mabuhay ng ganun katagal sa larong ito? Definitely, walang taong kayang sumagot tungkol sa bagay nayan.