In-Game Name [COMPLETED]

Ch.10: Bullets and Daggers

Ch.10: Bullets and Daggers

Senya's point of view

THE WIND is kinda eerie.

Alam kong nasa paligid lamang sila, but too hesitant to attack at all. I know they're afraid. They already knew what I am capable of.

To sum everything up, until now, siguro lagpas dalawan-daang assassins na ang napatay ko dahil sa walang tigil nilang pag-puntirya sa 'kin.

But nothing changed. Hindi sila nadadala. Those fucking airheads admins still sends their killing machines troops, to try and assassinate me. Wala na itong tigil.

Sa isang linggo, hindi yata bababa sa tatlong assassination attempts ang nangyayari sa 'kin. Lalo pa at lagi akong nasa labas ng base para sa aming walang tigil na misyon para lang magpatuloy na mabuhay, hanggang sa huling araw ng pagkakakulong.

Hindi lang, Reapers ang inaalala ko, pati na rin 'tong mga walang hiyang assassins na kahit anong gawin kong pagtago, nakakasunod at nakakasunod pa rin talaga sila.

It seems like, they have a GPS chip inside me. Well. That's absurd reasoning. Walang may posibleng makapaglagay ng GPS sa katawan ko dahil kung gano'n nga, malamang nahanap na nila ang base namin noon pa.

Mukhang malakas lang talaga ang koneksyon nila sa buong paligid. They had all the ears and eyes of every towns and cities. . .

O baka naman. . .

. . .may traydor sa grupo.

A loud gunshot was suddenly heard. Nabalik sa huwesyo ang isip ko't niyuko ang ulo. The bullet grazed my forehead accelerating up, making a little drip of blood flow from the small wound.

Nilingon ko ang bandang eskinita, where I calculated where the fired bullet came from according to its trajectory.

At hindi ako nagkamali, twenty meters mula sa gilid ng eskinitang nasa bandang kanan ko, nahuli ng mata ko ang paa nito bago tuluyang nakapagtago sa sira-sirang pader na 'yon.

I aimed the gun to its direction. Pulled the trigger and the bullet pierces through that ruined wall. Tumagos sa bungo ng naka-helmet na lalaking nagtatago roon. It died instantly for sure.

"Hmm. Not bad." hindi ko maiwasang mai-komento habang namamangha sa kakaibang lakas ng baril na hawak ko. I know malakas ang baril na 'to. But thanks to my own upgrading skills last night, nagawa kong mas ayusin pa ang ilang parts ng baril ko to make it more damaging and accurate.

"Tsk! Just die, dammit!" narinig kong may bumulong sa bandang likuran ko kaya't humarap agad ako rito.

Sa isang rooftop, eight meters distance mula sa posisyon ko, isang bazooka carrier ang nagpaputok sa direksyon ko.

It created a smoke as the loud sound of the big weapon fired its highly explosive bullet towards me.

Pero nakapag-somersault din ako paabante't palagpas sa bazooka bullet na sobrang bilis na dumiretso sa isang bahay sa malayo.

While midair, sinubukan kong paputukan ang kalaban through his head, but as I fired once, naiharang nya ang bazooka sa ulo't taginting na tumalsik palayo ang bala.

Sabay mabilis ang kilos nitong ni-reload ang weapon na kasabay namang paglapag ko sa kaparehong rooftop, six meters mula sa kanya.

Isang hakbang na lang bago tuluyang mahulog ito sa eskinitang nasa likuran nya. He attempted to fire that weapon again, but my bullet was faster to hit his right shoulder.

Napadaing ito nang tumagos ang bala roon at nawalan na sya ng lakas sa brasong 'yon dahil sa pagkakaputol ng buto sa balikat.

Patakbo ko namang sunod na pinaputakan ang noo nito't kaagad nyang ikinamatay. With its back, first to fall from that dark alley, nahawakan ko naman sa barrel part ang bazooka nya't naiwan ito sa akin samantalang sya'y tuloy-tuloy na nahulog sa ibaba.