In-Game Name [COMPLETED]

Epilogue Chapter

Epilogue Chapter

Erwin's point of view

FIVE YEARS have passed.

Yet that incident is still fresh from our minds and hearts.

The pain and fear we fought against together with our friends, the losses we felt for the comrades we left behind to that battlefield. The loved ones and friends we survived with. Hindi namin ito kailanman pwedeng kalimutan at dala-dala namin ang ala-alang ito hanggang sa aming magiging mga hukay.

Dahil sa insidenteng 'yon. Tuluyang naisara ang kompanya ng lahat ng virtual-reality game developers sa mundo. All the brains of that project are sentenced to a lifetime imprisonment.

We received justice.

All of us.

But we couldn't bring the lives of a friend and a family. No matter how we eager on praying.

Lahat ng taong 'yon na nakaligtas kasama ko. Hindi nila alam ang totoong nangyayari pero sa titig pa lang ng kapatid ko no'ng huli ko siyang makita. Alam kong walang makakaligtas sa amin ng mga sandaling 'yon sa kakulangan ng oras maliban na lang kung may gagawin siyang nag-iisang bagay na tanging siya lamang ang makakayang gumawa. And that is to lure the enemies away our direction to buy us enough time to leave there. Hastily unharmed.

I may looked tough. But not as brave as him. Lihim ko siyang tinitingala sa kakaibang tapang niya. Sa lahat ng oras.

But hatred and jealousy took over me and by my selfishness. I showed him how guilty I am of being weak. And as a failure older brother for him sa kabila ng pagpupursigi niyang manatiling kalmado sa kabila ng pinapakita ko sa kaniyang hindi magagandang pag-uugali.

Naglalakad ako ngayon sa tabi ng isang sementeryo habang hawak-hawak ang basket ng prutas sa isang kamay, habang ang isa naman ay sa loob ng aking bulsa sa pantalon.

Minutes later.

I arrived to the hospital nearby. Took the elevator and with a few turns to the hallway, tinulak ko papasok ang isang pintong white placard sa gilid na may patient name na nag-ngangalang 'Yansei Key, L.' at nadatnan ang kapatid kong nakahiga sa kaniyang puting kama.

Puno ng apparatus sa katawan. Still in a coma, I presumed. No improvements, sabi ng doktor. But. I still insisted on waiting dahil hangga't tumitibok ang puso niya. Hinding-hindi ako magsasawang hintayin siyang makabalik.

Napansin ko naman ang isang babae sa tabi. Nang mapansin niya ako'y tumayo agad siya't yumuko sa akin. Maganda siya. Naka-salamin at halatang ka-edad lang ang kapatid ko. Probably in high school but I knew she's smarter than her grade. Must be an expert IT sa murang edad pa lang niya.

I didn't know how but. Isang umaga, nandito na lang siya at nagpakilalang kaibigan ni Key. Must be a girlfriend but she always denies the idea many times so hinayaan ko na lang din.

Nagpaalam na agad ito kaya't hindi ko na rin pinigilan. May gagawin pa raw siyang ibang bagay, but I guess, she's just embarass of my presence here.

Nilagay ko sa side table ang basket of fruits at naupo sa upuang ginamit no'ng babae kanina. Pinagmasdan ang mukha ng kapatid ko't nagbuntonghininga. Sandaling katahimikan bago ko siya narinig na umungol at tumagilid ng higa kaya't natawa na lang ako.

"Idiot. Why are you still doing this?" tanong ko sa kaniya.

"Doing what?" he answered sabay nag-inat pa ng katawan.

"You're already awake three months ago and you're still pretending to be in a coma?" halukipkip kong tugon nang nakataas kong kilay.

Tinitigan niya lang ako't sumimangot. "I'll stay here for a while. Patataasin ko ang bill para mas marami kang mabayaran. This is just for a small payment for you treating me like enemy inside that game. Brother."

He saved me. He forgave me. Totally. Saan mo mahahanap ang kapatid na katulad nito? Bihira lang. Napakabihira lang talaga kaya maswerte akong siya ang naging ka-dugo ko. And him being an unknown hero to us all. Is truly admirable.

Tumayo ako't dumiretso sa bintana't sumilip sa labas. "Do what you want. But why won't you tell that girl that you're already okay?"

Confusing as it may seem. Dapat patay na ang kapatid kong ito dahil hindi siya nakaligtas pero.

Hindi rin naman pala lahat ng players ay namamatay talaga sa totoong buhay kapag napatay sila sa laro. Lahat ay nadadaanan ang comatose state. At depende na lang sa taong 'yon kung lalaban pa ba siyang muling huminga. O hindi na. But mostly. Mas marami ang namatay. Kesa sa mga nabuhay gaya ng kapatid ko.

"Tomorrow's her birthday..." sagot niya. "...that's the best time to wake up, don't you think?" I told him that girl's birthday months ago. Hindi ako gano'n ka-maimpluwensya pero. May kaya ang pamilya namin kaya medyo madali lang 'yong gawin.

"What about your squadron. Did you missed them?" I asked.

"I'll find them."

"I'm sure you will."

Humarap ako sa kaniya't sumandal sa pader nang nakapamulsa. "What's her name again?"

Key looked at me with a furrowed eyebrows. "Who?"

"That girl, just now. What's her name?" ulit ko ng tanong.

Then a smile got carved into his face as he got what I meant and answered with a soft voice.

"Magpie."

I smirked and stared at him with one of my eyebrow raising. "Such a strange name for my sister-in-law, don't you think?"

"Shut up, brother."

The End