İntihar (Düzenlendi)

13. Bölüm: Yeni Ev

Düzenlendi.

Multimedia yeni ev.
Brianna- All I Need

Hocanın 'Bu günlük bu kadar arkadaşlar.' demesiyle kafamı sıradan kaldırdım. Oh be dünya varmış! İnsanların psikolojisini dinlemekten kendi psikolojim bozulmuştu.

Telefonumu çıkardığımda yanıma bir kız oturdu.

"Selam. Ben Havin."

Havada duran elini tuttum ve gülümsedim.

"Selam, ben de Arya."

"Sınıftaki bütün insanlar bir garip. Sen de tek duruyordun, yanına geleyim dedim."

Kaşlarımı kaldırıp yan tarafa döndüğümde Aras'ın olmadığını gördüm. Nereye kaybolmuştu acaba. Zaten sabahtan beri çocuğa kaçamak bakışlar atıyorum. Umarım farketmemiştir.

"İyi etmişsin."

Havin'le havadan sudan konuşurken kapıdan Aras girdi. Elinde iki tane araba anahtarı vardı. Yakınlaşınca birinin benim arabamın anahtarı olduğunu anladım. Aras yanıma geldi ve anahtarı uzattı.

"Rüzgar'da unutmuşsun, getirmemi istedi."

"Teşekkür ederim." deyip gülümsediğimde elini kafama getirdi ve kafamdaki fuların fiyonkunu düzelti. Kesinlikle kalp krizinden öleceğim. Biraz utangaç bir gülümseme attığımda göz kırpıp gitti. Kalbim heyecandan daha hızlı attığında çantamdaki suyumu alıp içtim. Havin'in sesini duymamla ona döndüm.

"Sevgili misiniz? Ay çok tatlı nasıl bakıyorsunuz birbirinize ya."

Nasıl mı bakıyoruz? Ayakta mı duramıyom?

"Nasıl bakıyoruz?"

"Kaçamak bakışlar, utanmalar, kesik nefesler.. Annen baban nasıl karşılıyorlar?"

Sorduğu soruyla kalbimin sıkıştığını hissettim. Keşke babam olsaydıda utancımdan ve korkumdan ona bir sevgilim olduğunu anlatamasaydım. Buna bile razı olurdum.

"Şey, ikiside öldü."

"Ben çok özür dilerim. Bilseydim-"

"Bilmiyordun ve bu çok normal. Özür dilemene gerek yok."

Havin üzgün bakışlarla başını eğdiğinde neşelendirmek için sahte bir gülüş kondurdum yüzüme.

"Dersten sonra bir şeyler yapalım mı? Bir arkadaşımda var hem kız kıza sohbet ederiz."

Gözleri parladı ve neşeyle gülümsedi.

"Süper olur."

Hoca geldiğinde Havin sırasına geçti ve Aras'ta yanımdaki yerine oturdu. Konuyu dinlemeye çalışırken kalıcı olması için kısa notlar alıyordum. Görmemesini umarak göz ucuyla Aras'a baktığımda defterine bir şeyler çiziyordu. Kafasını kaldırıp bana baktı ve kaşlarını kaldırdı. Bakışlarımı yakaladığı için kafamı önüme eğdim. Ensemdeki sıcak nefesle irkildim.

"Yakalandın."

Bu yaptığı daha fazla utanmama neden olurken son günlerde ne kadar utangaç olduğum aklıma geldi. İntihara meyilli ve daha öncedende teşebbüs etmiş bir kızın bu derece hayata bağlanması ve yaşamsal tepkiler göstermesi fazla ironik değil miydi? Eğer o gün ölseydim olacakları düşünmeye çalıştım. Selen ve Rüzgar karşımda ağlamamıştı ama geldiklerinde gözleri kızarıktı. Onların ağladığını düşünmek gözlerimi doldurdu. Çaktırmadan gözlerimi tavana dikip kırpıştırdım. Ölseydim ikiside fazlaca üzülürdü herhalde. Ama içimde hala bir burukluk vardı. Babama ve bana babam gibi davranan dayıma kavuşma düşüncesi kalbimin daha fazla çarpmasına neden oluyordu. Onları öyle özlemiştim ki...