İntihar (Düzenlendi)

22. Bölüm: Abim

Düzenlendi.

Bol Yankılı, Aryalı bir bölüm oldu. Satır arası yorum istiyorum. Tepkilerinizi merak ediyorum arkadaşlar :)

Multimedia Selen.
Son Feci Bisiklet- Küçük Saydam İnsanlar

Bugün 23 Ocak'tı. Ve Deniz'den öğrendiğim kadarıyla yarın Yankı'nın doğum günüydü. Yılbaşından bu yana Yankı yanıma yerleşmişti. Evimde olması bana huzur veriyordu ama genelde rastlaşamıyorduk. Sadece akşamları kısa bir sohbet edebiliyor ve ardından uyuyorduk. Yankı'ya güzel bir hediye vermek istiyordum. Hem maddi, hem manevi açıdan güzel bir hediye olmasını istiyordum.

Yattığım yataktan kalkıp odamdaki banyoya girdim. İşimi halledip, ellerimi ve yüzümü yıkadım. Saçımı yukarıdan bağladım ve banyodan çıktım. Mutfağa indiğimde bir şey farkettim. Bugün pazardı! Yani Yankı işe gitmiyordu ve onunla vakit geçirebilirdim.

Kollarımı sıvayıp kahvaltı hazırlamaya koyuldum. Yumurtaları haşlanmaları için geniş bir cezveye koydum ve üzerine su ekleyip ocağa koydum. Dolaptan krep için gerekli olan malzemeleri çıkardım ve geniş bir kapta çırptım. İşim bitince omlet tavasının üzerine yağ döküp gerekli miktarda krep hamurunu tavaya döktüm. O pişerken dolaptan kahvaltılıkları çıkardım ve masayı kurdum. Ara sıra krepin pişip pişmediğine bakıyor pişmişse ters çevirip diğer tarafını pişiriyordum. Bütün krepleri tamamladığım sırada Yankı mutfaktan içeri girdi.

"Ne güzel kokuyor böyle."

Gülümseyerek kapının eşiğinde durduğunda elimdeki tabağı masaya bıraktım.

"Günaydın. Beraber kahvaltı ederiz diye düşünmüştüm."

Gülümsedi ve yanıma gelip yanağımı öptü. Ben şoka girmiş bir haldeyken masaya oturdu. Daha fazla mal gibi gözükmemek için kıpırdadım ve çayları koydum. Öpmesi güzel hissettirmişti. Sanki, bir şey tamam gibiydi.

Konuşarak kahvaltı ettik. Kahvaltı bitince "eline sağlık" diyip masayı toplamamda bana yardım etti.

"Böyle yardım falan ediyorsan Deniz yaşadı."

Göz kırpıp:

"Sadece bir kaç kişi için yaparım böyle şeyleri, değerini bil."

Gülüp masayı sildim. O sırada kapı çalınca elimdeki bezi lavabonun yanına koydum ve kapıyı açmaya gittim.

Kapıyı açtığımda karşımda güler yüzlü, tontik, yaklaşık 45-50 yaşlarında bir teyze duruyordu.

"Buyrun?"

"Ben Aysel. Siz bir arkadaşıma yardımcı aradığınızı söylemişsiniz."

"Ah, tabi hatırladım. Lütfen içeri geçin."

Kapıyı geçmesi için açtım ve kenara çekildim. Teyzeyi salona yönlendirdim. Yankı bize garip bakışlar atarken teyzeye Yankı'yı tanıtma ihtiyacı hissettim.

"Bu..."

Al işte! Ne diyecektim? Abi desem hızlı mı olurdu? Demesem kırılır mıydı?

"Abisiyim."

Yankı'dan gözlerimi çevirirken teyzeyi oturması için koltuğa yönlendirdim.

"Ben evdeki işlere yetişemiyorum, yani hem okul hem iş. Bu yüzden bir yardımcı arıyorum. Siz çalışmak istediğiniz şartları bana söylerseniz ben ona göre size yardımcı olayım."

Kadın bana gülümsedi.

"Yardımcıdan kastınız, temizlik, yemek, ütü gibi bütün ev işleri mi?"