"DOKUZ: KAN REVAN." 'Umudun bittiği yer çok dalgalı.'
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Evin gibi hissettirmez belki ama elimden gelen bu, umarım rahat uyursun Ayza."
Utkan'ın sözleri ile yüzümde oluşan gülümseme onun da dikkatini çekmişti. Beni evime göndermek yerine kendi kaldığı eve yakın bir otele getirmişti. "Evim iki sokak ileride zaten, ufak bir telefona bakar hemen burada olurum. Lütfen rahat olmaya çalış." Başımı salladım. Otel odasında gözlerini gezdirdi. "Balkon kapısı kilitli yine de uyumadan kontrol et. Ben çıktıktan sonra da kapıyı kilitle. Lambalar açık kalsın korkma diye ve telefonun masanın üstünde kendi numaramı kayde..." Uzun soluklu konuşması benim ona sarılmam ile kesilmişti. Şaşkınlığını hissediyordum lakin çok geçmeden kolları ile etrafımı sardı. "Teşekkür ederim, gerçekten çok teşekkür ederim." Titrek sesim ile daha sıkı sardı beni. "Teşekküre mahal yok." Başımı biraz kaldırıp gözlerine baktım. "Zamanını bana harcıyorsun." Fısıltım ile bir elini çekip yanağıma koydu. Baş parmağı ile yanağımı okşadı usulca. "Çiçeğim, ben seni hiçbir dünya telaşına değişmem." Gülümsedi burukça. "Zamanım sana feda olsun, bunları düşünmemelisin. Hiçbir şeyi düşünmemelisin. Sadece kendini ve karnındaki canı düşün. Ben senin yerine düşüneceğim her şeyi." Başımı göğsüne yasladım dolan gözlerimi görmesin diye. Kemikleri kırılacak kadar sıkı sarıldım. "Barlas ile konuşacağım buradan çıktıktan sonra, annen ve baban meraklanmasın. Senin benim yanımda olduğunu söyleyeceğim. Burada istediğin kadar kal. Ne zaman toparlanırsan ailenle görüşürsün." Son konuşması bu olurken yavaşça geri çekildim ve mırıltıyla onayladım onu. Bana son kez baktıktan sonra gülümsedi ve odadan çıktı. Onun dediklerini yapıp kapıyı kilitledim ve bedenimi yatağa bıraktım. Düşünmemek adına yumdum gözlerimi üzerimde Utkan'dan kaynaklı huzur ile uykumu aldıktan sonra ne de olsa düşünecek zamanım bol olacaktı. --- --- Gün aymak üzereydi ve benim buradaki ikinci sabahımdı. Ellerimi karnımın üstüne yerleştirmiştim. Annelik nedir bilmiyordum, sahi insan yaşamadığı şeyi nasıl bilirdi ki? Nasıl bir anne olacağımı düşünüyordum sürekli. Onun nasıl yaşam bulduğunu bilmesini hiçbir zaman istemiyordum. Bu gerçek beni yaşatmazken onu ne hale getirirdi kim bilir? Onu doğurmak hayatımda aldığım en büyük karardı. İçimdeki vicdan ve kimsesizlik duygusuydu beni bu karara iten. Belki de hiç tadamadığım anne sevgisini evladımla yaşamak istemiştim. Evladım. Ne de çabuk benimsemiştim onu. O pis adamın dokunuşları, tacizleri ve dahası buna sebep olmuştu. Bu bebeği doğurmak kime göre doğruydu ki? Lakin istiyordum. Onun günahsız bedenini öylece söküp atamazdım, içim el vermezdi ki. Odada yükselen ses ile oturduğum koltukta sıçramıştım. Gözlerim gökyüzüne kaydı, gün çoktan aymıştı. Bu sabah saatlerinde otelin telefonu neden çalardı ki? Susan telefon yeniden çalınca yerimden kalkıp hızla komodinde duran telefona ilerledim ve açıp kulağıma koydum. "Günaydın Ayza Hanım, uyandırmamış olmayı diliyorum." Gelen kadın sesi ile gülümsemeden edememiştim. "Hayır, uyanıktım." karşıdan bir nefes sesi geldi. "Misafiriniz var. Dün Utkan Bey ısrarla kimseyi istemediğinizi belirtmişti lakin beyefendi ve hanımefendi sizinle görüşmeden gitmeyeceklerini söylüyorlar." Gelen kişiler muhtemelen annem ve babamdı. Başka kimse bilmezdi burayı çünkü. Utkan yerimi söylemeyeceğini belirtmişti, buna rağmen öğrenmiş olabilirlerdi. "Ayza Hanım?" gelen ses ile düşüncelerimden kurtulup odama göndermesini rica ettim. Bu koca otelde yolumu bulamayabileceğim ihtimaline karşın. Telefonu kapattıktan sonra sabah düzelttiğim yatağa göz attım. Her şey toplu görünüyordu. Kapı çalınca yutkundum ve kapıya ilerledim. Derin bir nefes aldıktan sonra kapıyı açtım. Gördüğüm kişiler ise düşündüğümün aksi beni dumura uğratmıştı. Karşımda korkulu rüyalarım duruyordu.
