[MAYDON] "COME BACK DUNE"

EPILOGUE [DUNE's part] THE ENDING

DUNE'S POV

When did it all started...

The feeling..

The first beat..

The first fall..

The first heartbreak..

Gradeschool palang supporrtive na sina Dad and Mom saakin, Everytime na may competition sa school lagi akong sumasali lalo na kid's basketball dahil bata palang nakahiligan ko na talagang maglaro nun, I even had a mini basketball court sa mismong kwarto ko, Dad made sure my room is wide so there will be a lot of space for my toys and playground. Para na ngang hindi kwarto kung titignan yung Room ko noon..

"Donny tawag ka ni Teacher, may sasabihin raw siya sa'yo" tawag saakin ng kaklase kong si Benedic

Tumango ako at agad na tumakbo papunta sa Gym, Nakapasok na ako nang sa di inaasahan, tumama sa nakaharang na Silya sa may pintuan ng Gym ang paa ko, Nadapa ako at unang tumama ang ilong ko sa Simentong sahig.

"Ouch!" Hiyaw ko

Gusto ko nang maiyak lalo pa ng maramdaman ko ang likidong tumutulo galing sa ilong ko, i touch it and its blood! I cried..

Pero bigla rin akong natigilan ng may madinig akong mga yapak mula saaking likuran. Nanlaki ang mata ko at aakma na sana akong aatras kaso bigla ulit akong natuba, may sugat pala pati tuhod ko. Impit akong napapikit, at nang pagmulat ko nasa harap ko na ..

Ang batang babae..

"Okay kalang ba?" seriously yan talaga ang itatanong niya? hindi ako sumagot dahil Busy ako sa kaka ihip ng sugat ko sa tuhod, ng muli siyang nagsalita "Nakita kitang nadapa, kaya agad kitang dinaluhan. Kailangan mo ba ng tulong?" She said, I look at her and she look so worried. Tingin ko, mukha namang mabait kaya .. Tumango ako.

"Hali ka, bubuhatin kita" Aniya at aakma na sana akong lapitan para buhatin ngunit agad akong umatras. Pinanliitan ko siya ng mata saka ko pinasadahan ng tingin ang buo niyang pangangatawan.

She look like a stick, Napakapayat niya! tapos ako pa bubuhatin niya?

Pero mukhang diterminado siya na buhatin ako, She tried it again pero muli ko siyang pinigilan. She look so confused pero mas nangingibabaw ang pag-aalala niya..

'Who is she? for someone she didn't know who, parang nakakabilib naman na ganito siya mag-alala sa di niya kilalang tao'

Mangha kong sambit sa isipan, mukhang taga ibang section siya dahil kahit anong gawin ko na pagtitig sakaniya hindi ko talaga siya mamukhaan..ngumuso ako at nakaisip ng ideya, just to not make her sad or upset na di ko tanggapin ang alok niyang tulong.

"You cannot carry me, I'm bigger and a lot havier than you. Ang mabuti pa alalayan mo nalang akong makatayo at maglakad tayo papunta dun sa Upuang katabi ng pinto. I'll sit there and rest while waiting for my parents to arrive, I need to call them" Sabi ko

Mukha namang sumang-ayon siya, kaya agad niya akong inalalayang tumayo. Yaon nga lang at parang nakaramdam ako ng kuryente ng hawakan niya kamay ko pati braso at isinabit iyon sakaniyang leeg, It looks like i'm hugging her dahil ang kanan ko namang braso ay ipinulupot niya sakaniyang baywang at ang kamay niyang nakaalalay rin saaking likod at kaliwang kamay. Feels like we're hugging, But we are not! nasa ika-apat na baitang palang ako ng gradeschool kaya hindi ako dapat nakakaramdam ng ganito sa isang babae.

"Okay kalang?" She look at me innoccently, napansin niya ata ang pagkabalisa ko. Agad akong tumango at nag-iwas ng tingin. Both of my cheeks are burning.

What's this feeling? it feel so new..

Magmula noon, naging kaibigan ko na ang batang babaeng iyon. Her name is 'Maymay' but I use to call her 'Dale' dahil ang buo niya raw na pangalan ay MaryDale.. Ng tumung-tong ako sa ika-anim na baitang (Grade six) naging magkaklase kami, pero hindi naman kami palagiang nakakapag-usap, dahil pareho kaming busy sa pag-aaral, Yung ginawa niyang pag-alalay saakin maglakad, that was the first memorable moment of my life, with her. Ang pangalawa ay iyong makita ko siyang nangangalakal ng basura sa tapat ng bahay namin.. I gave her my own takeout food and also help her sa pangangalakal, That kind of feeling.. parang gustong-gusto ko palaging maramdaman..