Τρέμω ολόκληρη.
Δεν πρέπει να βγάλω άχνα.
«Έλα έξω Αννούλα»
Μην απαντήσεις Άννα.
«Αννούλα»
Η φωνή της ακούγεται ελαφρώς εκνευρισμένη.
Άννα μην κουνηθείς, σε παρακαλώ.
Μιλάω στον εαυτό μου ήρεμα και σταθερά. Δεν πρέπει να βγω από εδώ μέσα ο,τι και να γίνει.
«Αννούλα μου, έλα έξω σε παρακαλώ»
Μην την ακούς.
Καλύπτω τα αυτιά μου με τα χέρια μου και ακουμπάω το κεφάλι μου ανάμεσα στα γόνατα μου.
Το σκοτάδι επηρεάζει τις αισθήσεις μου.
«Αννούλα μην με αγνοείς. Άσε τα παιχνίδια και έλα έξω»
Μην πας, μην την ακούς.
Και ας έχω κλείσει τα αυτιά μου η φωνή της αντηχεί, τρυπώνει στα τύμπανα μου και σκορπάει τον φόβο μέσα μου.
«Πολύ καλά Άννα»
Λέει και ανοίγει την πόρτα της ντουλάπας.
Γαμώτο.
Όχι, όχι.
«Έλα έξω»
Δεν ανταποκρίνομαι.
«Πάντα μου κάνεις την ζωή δύσκολη»
Θα μπορούσα να τρέξω στην έξοδο και να φύγω από το σπίτι.
Σηκώνω το κεφάλι μου και αντικρίζω το πρόσωπο της. Τα μάτια της ξεχωρίζουν πιο πολύ από κάθε τι, είναι μεγάλα και γεμάτα συναίσθημα.
«Μαμά»
«Είσαι κακό κορίτσι Αννούλα»
«Συγγνώμη μαμά, δεν το ήθελα»
Λέω σχεδόν αθόρυβα και εκείνη μου χαϊδεύει το μάγουλο.
«Το ξέρω αγάπη μου»
«Συγγνώμη, συγγνώμη»
«Ήσυχα μωρό μου»
Το χέρι της ξεγλυστρά στο δικό μου και τυλίγετε γύρω του.
«Σήκω όρθια Αννούλα»
Λέει και αμέσως σηκώνομαι όρθια.
Τρέμω και κλαίω.
Δεν ξέρω αν τα πόδια μου μπορούν να με κρατήσουν.
«Συγγνώμη»
«Μην μιλάς άλλο αγάπη μου»
Με χαστουκίζει.
«Μαμά, σε παρακαλώ... Στο ορκίζομαι δεν θα το ξανακάνω ποτέ»
«Το γνωρίζω μωρό μου»
Άλλο ένα χαστούκι.
Με αρπάζει από τα μαλλιά και χαϊδεύει το μάγουλο μου.
«Σ-Συγγνώμη»
Με σέρνει έξω από την πόρτα και με πάει στο μπάνιο.
«Σε ικετεύω μαμά. Σε παρακαλώ, συγγνώμη»
«Αννούλα ξέρεις τους κανόνες»
Γεμίζει τον νεροχύτη νερό και βουτάει το κεφάλι μου μέσα.
Παλεύω να πάρω ανάσα. Να βγω στην επιφάνεια αλλά μου ασκεί τρομερή πίεση.
Κοπανάω τα χέρια μου με δύναμη στον πάγκο.
Με βγάζει στην επιφάνεια και παίρνω την μια ανάσα μετά την άλλη.
Βήχω δίχως σταματημό.
Προσπαθώ να πάρω όσο πιο πολύ αέρα μπορώ.
«Σ'αγαπώ Αννούλα, το ξέρεις αυτό»
Δεν μπορώ να δω καθαρά.
Πονάω παντού.
Κρυώνω.
Ζαλίζομαι.
Φοβάμαι.
«Σε λατρεύω Αννούλα μου, το ξέρεις... σωστά;»
Μένω σιωπηλή.
Αν μιλήσω μπορεί να νευριάσει ή να ξαναβάλει το κεφάλι μου μέσα στον νεροχύτη και να με αφήσει εκεί μέχρι να πεθάνω.
«Αγάπη μου, δεν το ήθελα. Υπόσχομαι πως δεν θα το ξανακάνω ποτέ»
Πόσες φορές το είχα ακούσει αυτό.
Υπόσχομαι πως δεν θα το ξανακάνω ποτέ
Κάθε φορά που με χτύπαγε μου έδινε την ίδια υπόσχεση ή έκλαιγε μέχρι να την συγχωρέσω. Βέβαια πάντα την συγχωρούσα ή προσποιόμουν πως δεν είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Ήταν η μητέρα μου και ήθελα να πιστεύω πως κάποιες φορές έχανε τον έλεγχο ή της ήταν δύσκολο να εκφράσει την αγάπη της.
Τουλάχιστον μπορούσα να νιώσω αγάπη για αυτή.
Με πλησίασε και με πήρε αγκαλιά.
«Αννούλα μου σε αγαπάω τόσο πολύ. Θα σε έχανα. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα»
Η φωνή της ήταν ραγισμένη, γεμάτη θλίψη.
Το χέρι της διέτρεξε απαλά τα μαλλιά μου αλλά εγώ δεν κουνήθηκα.
«Άννα»
Ακούστηκε μια διαστρεβλωμένη φωνή που δεν άνηκε στην μητέρα μου.
YOU ARE READING
Άννα
Mystery / Thriller«Το όνομα μου είναι Άννα, είμαι δεκαεννέα χρονών» Έλεγα ξανά και ξανά στον εαυτό μου για να μην το ξεχάσω. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα που σύντομα μετατράπηκαν σε κλάματα με λυγμούς. «Τι σου είπα;» Πετάχτηκα. Η φωνή του με γέμισε φόβο. Το χέρι του...
