Undercover girlfriend •1

7 ~ Dus Flora, waar was je?

In paniek keek ik terug. Ik kon mijn blik niet afwenden van zijn gezicht. Maxim bleef kijken, waardoor mijn hart een discobeat begon. Ik schoof iets naar achteren op de trap en kneep mijn ogen toe, toen ik het hoorde kraken. Vanuit de verte zagen zijn ogen er uit als twee fonkelende edelstenen. Tot mijn oplichting wendde hij zijn blik af. Iets later ging het raam dicht.

Gerustgesteld sloop ik de trap af. Toen ik in het gras stond, haalde ik een klein zaklampje tevoorschijn. Doordat het maar een zwakke lichtbundel was, was de kans uiterst klein dat iemand het licht zou zien. Ik scheen snel om me heen en herkende een van de bijgebouwen, waar de garage naast lag. Op mijn hoede liep ik er naar toe. De deur was op slot. Ik deed mijn oorbel uit en bekeek het metalen uiteinde. Ik had ooit eens van een collega undercoveragente gehoord dat ze met haar oorbellen een slot had geopend. Nja, het viel te proberen.

Het slot klikte open. Ik lachte en bedankte haar in gedachten voor de tip. Ik liep naar binnen en hoorde mijn voetstappen luid weergalmen. Er was geen enkel raam, waardoor het pikdonker was. Gehaast liep ik door het lege vertrek naar de garage. Mijn voet haperde achter een voorwerp en voor de tweede keer die dag struikelde ik. Snel krabbelde ik recht. Ik scheen met mijn lampje over de grond en zag een lang jachtgeweer liggen. Hij had evengoed kunnen afgaan, bedacht ik.

Het was me nog niet opgevallen dat de muren volhingen met vuurwapens. Van MI6 had ik een kleintje gekregen, maar die was echt niets vergeleken met deze hier. Heel even wou ik er een mee nemen, maar als iemand het zou ontdekken zat ik in de problemen. Ik wandelde naar de garage en keek nog eens verlangend naar de Mercedes jeep. Later koop ik zo een, besloot ik.

De jeep was een paar meter van de deur geparkeerd, waardoor ik dit keer wel toegang had tot de ruimte erachter. Plots was het pikdonker. De batterij van mijn zaklampje was plat. Net nu ik te weten zou komen wat er daar lag, zat ik zonder licht. Ik verbeet mijn woede en schuifelde op tast verder. Ik zag helemaal niets. Het enige dat ik kon doen, was het licht aansteken en hopen dat er niemand kwam. En de camera's dan, zeurde een stemmetje in mijn achterhoofd. Ik negeerde het en trok mijn hoody over mijn hoofd. Toen deed ik het licht aan.

Ik had van alles verwacht; een wapenmagazijn, een hele berg drugs, misschien zelfs lichamen, maar er lag niets. Waarom was Maxim dan zo ongerust geweest over dit kamertje? Zou hij de inhoud al weggehaald hebben?

Ik liep rond en voelde plots mijn voet achter iets haken. Neeeee! Je bent al lomp genoeg geweest vandaag! Op een of andere manier begon ik in gedachten tegen mezelf te praten. Ik schudde mompelend mijn hoofd en knielde neer, om te kijken waarover ik was gestruikeld. Het was een metalen handvat. Ik trok eraan en voelde een kleine drukknop onder mijn vingers. Nadat ik erop had gedrukt, verschoof een deel van de grond. Verbijsterd keek ik naar de lange, smalle trap. Ik twijfelde niet lang en rende naar het einde ervan.

Met open mond keek ik om me heen. Ik stond in een immens, ondergronds laboratorium. Er stonden veel duur uitziende apparaten en lange tafels. Voordat ik kon kijken wat er op lag, hoorde ik in de verte een schril gezoem. Binnen de seconde draaide ik me om en liep ik de trap opnieuw op. Toen ik zag dat het paneel op de grond, dat de trap afdekte, weer verschoven was, begon ik te panikeren. Waarschijnlijk was er een alarm afgegaan, en als Mr Lockwood of een van zijn bedienden naar hier kwam, was ik eraan. Met al mijn kracht beukte ik tegen het paneel aan, maar er gebeurde niets. Ik gaf niet op en duwde overal waar ik aankon ertegen. Tot mijn opluchting zag ik het openschuiven.

In de garage brandde het licht nog. Ik keek door het raam en hield mijn adem in. In het donker zag ik een wazige schim lopen. Als ik het licht nu uitdeed, zou het duidelijk worden dat er hier iemand was. Besluiteloos keek ik naar de open poort, die verder dan ooit leek. Ongeveer in het midden van de garage stond een BMW, waarvan de linkerdeur uitnodigend openstond. Ik kroop erin en zag de sleutel in het contactslot zitten. Mijn wangen begonnen te gloeien en voor ik het besefte, had ik de auto gestart en het gaspedaal diep ingedrukt. De motor gromde luid en ik schoot als een kanonskogel vooruit. Ik greep het stuur stevig vast en zoefde door de open garagepoort. Zonder na te denken racete ik naar de toegangspoort van hun domein, maar toen zag ik dat die gesloten was. Nja, het was dan ook midden in de nacht..

Snel gooide ik het stuur om. De auto reed recht op de omheining af. Bang kneep ik mijn ogen toe. Ik hoorde een heleboel geknars en een ijzig gekras. Zonder vaart te minderen schoot de auto door de ijzeren draad, waarop er elektriciteit zat. Ik stuiterde heen en weer, doordat de wagen door een ondiepe gracht reed. Even later verscheen de neus terug op de weg. Geschrokken stapte ik uit. Het was de bedoeling geweest dat ik uit die garage zou ontsnappen, en niet dat ik een van de duurste auto's uit hun collectie zou verwoesten. Fronsend keek ik naar wat overschoot van de auto. Op meerdere plaatsen was de lak verdwenen en de blutsen waren niet te tellen. Ik spurtte zo snel mogelijk terug naar de villa, maar ik zag niet dat een van mijn ringen op de grond was blijven liggen.

__________

Met een bleek gezicht keek ik 's ochtends in de spiegel. Ik had het gevoel dat iedereen van mijn gezicht kon aflezen wat ik het uitgespookt. Verslagen plofte ik neer in mijn zetel. Opeens gooide iemand mijn deur open. Maxim liep vol energie naar me toe.

"Wat is er met jou aan de hand? Sorry, maar je ziet er echt niet uit."

"Wrijf het er nog eens in. En was jij niet boos?"

Hij schoot in de lach en streelde plagend over mijn wang.

"Op jou kan ik niet lang boos zijn hoor. Heb je trouwens al gehoord wat er gisterenavond is gebeurd?"

Mijn wangen begonnen te branden en ik schudde mijn hoofd.

"Nou, het alarm ging ergens af en ik ben meteen naar daar gelopen, maar toen ik de garage passeerde, werd ik net niet omvergereden. Die persoon is ontsnapt met een dure BMW en dwars door de draad gereden. De auto is al teruggevonden. Momenteel zijn ze aan het kijken als er nog iets van die persoon te vinden is in de auto."

"Wauw, heftig." Meer kreeg ik er niet uit.

"Jup, inderdaad. Iedereen was in rep en roer en nadien stond iedereen buiten, maar één iemand ontbrak."

Ik voelde kippenvel verschijnen en weerstond zijn blik.

"En de enige die ontbrak was jij dus.. Dus Flora, waar was je?"