Undercover girlfriend •1

14 ~ Kan ik je spreken op een rustige plek?

Plots vergat ik iedereen om me heen. Maxim hield mijn blik stevig vast en leunde onbewust naar me toe. Zijn donkerblauwe ogen blonken gespannen. Ik voelde zijn warme adem over mijn wang strijken en sloot mijn ogen.

En toen voelde ik voelde ik zijn lippen op de mijne.

Toen ik besefte waarmee ik bezig was, duwde ik hem hard van me weg. Zonder hem aan te kijken of iets te zeggen, liep ik weg. Niemand kwam me achterna.

__________

Ik zakte diep in mijn zetel en sloot mijn ogen. Alles liep verkeerd. Als Maxim me zou verraden, was deze missie ook al om zeep.De kans was groot dat MI6 me niet meer nodig zou hebben, en dan had ik niets meer. Geen werk, geen woning, geen inkomen..

Gefrustreerd keek ik naar een foto die aan de muur hing. Het was een foto waarop mijn ouders, broer en ik op stonden. De laatste foto waar we samen op gefotografeerd werden. Kort daarna waren mijn ouders gestorven. Koolstofmonoxidevergiftiging, werd er vastgesteld.

Ik wist wel beter. Alsof het leven van mijn ouders, die beiden ook als undercoveragenten werkten, op die manier zou eindigen.

MI6 had zich ontfermd over mijn broer en ik, maar er waren voorwaarden aan verbonden. We mochten niet naar een gewone school, maar moesten privéles volgen bij hen. En dat waren dan niet alleen normale lessen zoals Frans of wiskunde..

Iets daarna werden we allebei op onze eerste missie gestuurd. Ik was geslaagd, maar mijn broer was plots spoorloos verdwenen.

Ik zuchtte diep en dacht aan Maxim. Ik had me er net mee verzoend dat hij ook uit mijn leven was verdwenen. Tot vandaag. Blijkbaar had hij er ook moeite mee gehad.

Ik stond recht en ijsbeerde door mijn kamer. Zou ik Stijn bellen en voorzichtig polsen als ik nog verder kon met mijn missie?

In plaats daarvan opende ik Facebook. Tot mijn verbazing zag ik dat hij me een verzoek had gestuurd. Aarzelend bleef het pijltje hangen boven de blauwe bevestig knop.

Toen ik geaccepteerd had, zag ik dat Maxim vijf minuten geleden online was geweest. Ietwat teleurgesteld bleef ik naar de blanco chat staren. Pas toen er drie bolletjes verschenen, besefte ik dat hij aan het typen was, en snel drukte ik hem weg. Een paar seconden later kwam zijn berichtje binnen.

Maxim: Wat probeerde je te bereiken bij Stijn?

Ik dacht even na en stuurde toen snel een antwoord.

Flora: Ik had niets te doen en het leek me een toffe groep.

Maxim: Waarom liep je weg? Ik zou nog een paar dingen willen vragen.

Flora: Dat kan je nu toch ook vragen?

Het duurde even voordat ik een antwoord kreeg.

Maxim: Ik wil je reactie zien.

Maxim: Ken jij Iris?

Ik kauwde op mijn lip en dacht snel na. Iris had waarschijnlijk laten vallen dat ze me kende, anders zou hij dit niet vragen. Ik kon wel een verhaaltje ophangen over dat ik haar tien jaar geleden had leren kennen, maar dan deed ik echt wat hij beweerde; leugens verspreiden en toneel spelen. Plots had ik mijn besluit genomen.

Flora: Kan ik je spreken op een rustige plek? Alleen.

Het antwoord van Maxim bleef even uit. Toen ik de hoop had opgegeven dat hij me nog zou willen spreken, hoorde ik een luide pling.

Maxim:Oké. Maar als je een of andere val hebt opgezet, weten we je te vinden.

__________

Zenuwachtig drentelde ik heen en weer. Maxim had hier al vijf minuten geleden moeten zijn, maar nog steeds was hij nergens te bespeuren. Plots schoot het me te binnen hoe kwetsbaar ik nu was. Als hij wel een val had opgezet, zou ik me niet eens normaal kunnen verdedigen. En eigenlijk zou ik Maxim ergens wel begrijpen als hij me zou laten gevangen nemen. Maar gelukkig leefde zijn vader nog.. Maar in welke toestand?

Mijn hersens draaiden overuren. Toen ik een zachte tik tegen mijn arm voelde, sprong ik net niet een meter de lucht in van schrik.

"Flora."

Meer zei Maxim niet. Het klonk zakelijk en afstandelijk, maar toen ik hem aankeek, zag ik een heleboel andere dingen.

Zijn mondhoeken hingen somber omlaag, terwijl ze vroeger altijd de hoogte ingingen als hij me plaagde. Zijn ogen keken me somber aan, in tegenstelling tot voordien, toen ze me nog plagerig aankeken.

Zijn gezicht had een complete metamorfose ondergaan, maar alleen iemand die hem goed kende zou het zien.

En dat allemaal door mij.

Ik kon de grond wel inzakken van schaamte. Ik dacht dat ik de enige was die geleden had die voorbije maanden, maar blijkbaar had Maxim er ook mee gezeten.

Hij stond een paar passen van me, die wel de verste stappen ooit leken. Traag overbrugde ik ze. Hij hield mijn gezicht scherp in de gaten en verstrakte onbewust toen ik voor hem stond.

Voordat hij iets kon zeggen, sloeg ik mijn armen om hem heen. Hij liet me begaan en streek voorzichtig een verdwaalde pluk haar uit mijn gezicht. Ik zag het als een toestemming en liet mijn mond over zijn lippen dwalen. Al mijn wanhoop en spijt probeerde hem te laten voelen in de kus. Ik begroef mijn gezicht tegen zijn hals aan en voelde hem troostend over mijn rug wrijven.

Na een poosje hield Maxim me op een meter afstand en bekeek hij onderzoekend. Het was precies alsof hij opnieuw dacht dat ik een toneeltje opvoerde.

Ik schraapte al mijn moed bij elkaar en keek recht in zijn donkerblauwe ogen.

"Ik werk voor MI6."

__________________________________________________________________

Wat is jullie mening eigenlijk over Maxim?

Arrogant of toch ergens een softie? ^^