Undercover girlfriend •1

18 ~ Sluit haar op.

"Ik was het niet. Ik volgde haar."

Ongecontroleerd wees ze over mijn schouder in alle richtingen. Ik deed de moeite niet om te kijken waarnaar ze wees, maar staarde strak in haar ogen.

"Wie volgde je?"

"Mijn rivaal, Flora."

Maxim

Even voelde het aan alsof mijn hele lichaam stopte met werken.

Het was alsof mijn hart stilstond en mijn longen bevroren. Alsof mijn hersenen verlamden en mijn armen verstijfden.

Althans, zo voelde het voor mij aan.

Het enige wat tot me doordrong, was een nerveuze kriebel in mijn buik.

Ik voelde dat iemand me porde en kwam langzaam weer bij mijn positieven.

"Sluit haar op."

Flora

Nadat de hel om me heen was losgebarsten, lukte het me om onopgemerkt in de massa op te gaan met hetzelfde uniform als de andere bewakers. Terwijl ik mezelf verwonderde over het feit dat door mijn klein ongelukje deze hele hoop bewakers naar hier gestormd was, zag ik het verhitte gezicht van Maxim opduiken. Hij leek met zijn gedachten ergens anders, terwijl hij toch koortsig om zich heen zocht.

Ik boog mijn hoofd en zag hoe zijn schoenen zich haastig voort bewogen. Zo subtiel mogelijk probeerde ik naar vooraan te dringen, zodat ik kon zien wat er daar aan de hand was.

Om me heen werd er van alles gefluisterd. Onder andere dat er een een dief ontdekt was, een verraadster, een spionne..

Ik wist niet wat ik moest geloven. Straks zou er nog iemand vertellen dat One Direction persoonlijk naar hier was gekomen..

Meesmuilend schudde ik mijn hoofd. Uiteindelijk lukte het me om door de mensenmassa naar voren te drummen.

Het eerste dat ik zag, was een rij bewakers met voor hen een meisje dat hysterisch om zich heen wees. Maxim keek haar zonder enige emotie aan, wat me schrik aanjaagde. Iets later hoorde ik haar schrille stem boven het geroezemoes uitkomen.

"Ik was het niet! Ik volgde haar, Flora!"

Toen ik mijn naam hoorde, stokte mijn adem in mijn keel. Het was Iris dat daar zat, en ze had het laagste gedaan wat ze als MI6 agente kon doen.

Namelijk mij verlinken.

Ik hield hen nauwgezet in de gaten en zag hoe Maxim helemaal bevroor.

Vervolgens zei hij iets, waarna Iris werd beetgepakt en weggesleurd.

Heel even kreeg ik medelijden met haar, maar dat verdween meteen toen ik me herinnerde dat ze me verklikt had.

Zou Maxim haar nu geloven en een zoektocht starten naar mij?

Als de moto en haar bestuursters gevonden werden, zou ik snel opgespoord worden..

Ik zag hoe aan het einde van het labo een deur werd opengetrokken. Iets later kwamen de bewakers terug zonder Iris.

Ik overwoog om haar te laten stikken, maar ik wist dat ik dat niet kon maken. Eigenlijk zou ik dan even laag als zij worden. Mja, ze zou niet doodgaan van een tijdje gevangenschap..

De mensenmassa stroomde opnieuw naar buiten en om niet op te vallen ging ik met hen mee, maar in plaats van naar hun slaapplek te gaan, verstopte ik me buiten.

Ik kon het niet ontkennen dat ik ergens leedvermaak voelde voor Iris. Voor het eerst sinds ze bij Maxim was, had ze waarschijnlijk een poging gedaan om haar werk uit te voeren en het was jammerlijk mislukt. Alleen zat ik nu opgescheept met haar stommiteiten. Het laboratorium zou nu sowieso veel strenger bewaakt worden, en achteraf zou ik haar nog moeten bevrijden.

Ik zuchtte en staarde naar de hemel. De sterren leken precies kleine glittertjes die gemorst waren op een inktzwart blad. Mijn haar waaide zachtjes heen en weer. Van dit soort nachten genoot ik.

Ik sloot mijn ogen en voelde plots iets zachts tegen me aan wrijven. Een witte kat streek met haar vacht tegen mijn been aan en snorde behaaglijk. Ik herkende het diertje; die kat hing altijd in de zetel rond. Ik stak mijn hand uit en kroelde over haar kopje, waardoor haar groene ogen me tevreden aankeken. Ik stond op en besloot om nog eens te kijken in de buurt van de garage, misschien was de kust toch al veilig.

Toen ik achter me keek, zag ik dat ik niet alleen was. Zijn witte kat kwam me achterna. Ergens voelde het troostend aan, want voor het eerst sinds een lange periode was ik niet moederziel alleen.

In stilte liepen we verder. Het enige wat ik hoorde, waren de takjes die knapten onder mijn schoenen en het ruisen van de bladeren.

De poort van de garage stond onheilsspellend op een kier. Twijfelend bleef ik stilstaan. Ik had van alles verwacht, maar niet dat het rustig zou zijn zonder bewaking en dan nog niet eens gesloten.

Ergens had ik het gevoel dat ik bekeken werd. Plots schoot de witte kat weg, de struiken in.

Als verlamd bleef ik staan. De kat was sowieso niet voor niets weggeschoten. Maar toen zag ik in het licht van de koplamp een schaduw over me vallen.