Undercover girlfriend •1

33 ~ Ik hou wel van agressieve personen zoals jij |Maxim

Flora

Mijn gezicht knalde tegen een stevige borstkas aan, maar voordat ik de gil kon loslaten die opgesloten zat in mijn keel, voelde ik dat iemand zijn hand op mijn mond duwde.

"Stil."

Maxim

Even vreesde ik dat ik eraan was. Alles was dan voor niets geweest, en elk detail zou uitkomen. 

Ik voelde de persoon voor me worstelen en pogingen doen om zichzelf te bevrijden, maar het enige dat ze bereikte was dat ik haar snel tegen een muur duwde. Al voordat ze iets zei, wist ik dat het een meisje was. Ik beet even op mijn lip bij de gedachte aan haar smalle middel en probeerde haar gezicht te onderscheiden in het donker. Ze gromde woest en spartelde in allerlei rare bochten, steeds tegen mijn lichaam botsend. Ik pinde haar beide handen boven haar hoofd tegen de muur en keek haar zwaar ademend aan.

"Stop ermee als je geen dingen wilt beleven die je niet wilt." Mijn stem klonk laag en nadenkend, het leek wel alsof ik zelf twijfelde aan  de betekenis van mijn woorden.

"Blijf van me af", siste ze meteen venijnig.

Ze trapte hard tegen mijn ene enkel. Het scheelde niet veel, of ik was erdoorheen gezakt. Het meisje benutte die kans meteen en bevrijdde zichzelf bliksemsnel uit mijn wurgende greep. Op dat moment hoorde ik een deur hard dichtslaan. Ik vertrouwde op mijn instincten en maakte me snel uit de voeten. Een kwartier geleden had ik een ruim uitziende bezemkast gezien, en die gebruikte ik meteen als schuilplaats.

Ik zat er nauwelijks in, of het deurtje werd opnieuw geopend. Het meisje tuimelde naar binnen, terwijl ze ondertussen een heleboel bezems meetrok in haar val. Ik hief mijn armen op en probeerde mezelf te beschermen tegen de houten bezemstelen die om mijn oren vlogen. Ik voelde hoe een plakkerig stuk rubber op mijn gezicht belandde en griezelde even. Pas toen ik het van mijn neus plukte en naar links wou gooien, besefte ik dat er nog iemand naast me zat. Het rubber gleed uit mijn hand naar de grond toe, toen ik merkte hoe dicht ze tegen me aan stond. Hoe ze tegen me aanlag was een betere omschrijving. Door de kleine ruimte was ze bijna gedwongen om haar rechterarm om me heen te leggen.

Ik grinnikte en bedacht dat het wel een of andere film leek. Een koppeltje dat in een bezemkast terechtkwam, daar even bleef en zich vermaakte.

Het enige probleem was dat we geen stelletje waren. Kende ik haar überhaupt wel?

Ze schoof iets naar me toe en ik voelde mijn been tintelen op de plaats waar haar hand mijn been raakte. Ik hield het niet meer uit en legde mijn wijsvinger onder haar kin.

"Hoe noem je?"

Het bleef angstvallig stil. Ze verstijfde naast me, maar ik merkte dat ze vastbesloten was om niets te zeggen. 

"Nou?"

Het kon me niet schelen dat het dwingend, bijna agressief overkwam. Ik wou weten als ik haar kende, maar zij wou niet meewerken.

Nadat ze een tijdje stommetje had gespeeld, voelde ik mijn hormonen oplaaien. Voordat ik mezelf kon beheersen, schoten mijn handen uit. Ik kuste haar ruw en ongeduldig, al mijn frustraties probeerde ik erin duidelijk te maken.

"Wie denk je wel dat je bent?"

Haar vuisten vlogen naar mijn buik, waar ze woedend op begon te slaan. Nog steeds woest stond ze recht, zonder rekening te houden met de kleine ruimte. Haar hoofd botste tegen de bovenkant, waardoor ik weer een lawine aan bezems op mijn hoofd kreeg. 

De klap had haar woede niet verlicht. Ze bukte zich, greep een handvol spullen van de grond en gooide het een voor een in mijn gezicht. Een zeemvel bleef hangen aan mijn schouder. Een spons vloog net niet mijn mond in, die inmiddels bijna tot aan de grond reikte. Pas toen een plastieken emmer hard tegen mijn neus botste, was voor mij de maat vol.

"Ik ben Maxim Lockwood, en ik hou wel van agressieve personen zoals jij."

Ik hoorde dat ze geschokt naar adem hapte. Even vroeg ik me af als ze op een of andere manier aan het stikken was in een spons. Ik wachtte op haar reactie, maar die bleef uit. Mijn ongeduld begon opnieuw op te spelen, waardoor ik haar chagrijnig porde.

"Krijg ik nog te horen met wie ik te maken heb?"

Ze schuifelde met haar voeten en plukte langzaam het zeemvel van mijn schouder, dat daar was blijven hangen.

"Je kent me waarschijnlijk niet meer."

Al een van haar talenten had ik sowieso ontdekt. Ze wist zoals geen ander hoe ze de spanning moest rekken. Ik haatte het als er rond de pot werd gedraaid. Veel geduld had ik niet.

"Zeg het gewoon." 

De snauwerige klank was onmiskenbaar aanwezig in mijn stem.

"Flora."

Het duurde even voordat het tot me doordrong. Mijn wangen begonnen te branden, en voor het eerst in mijn leven schaamde ik me.

Ze wachtte even af.

"Flora Hopewell", vervolgde ze.

Ik begreep niet meteen waar ze naartoe wou. Toen ik besefte dat ze doelde op het feit dat ze wist waaraan mijn vader schuldig was, wendde ik beschaamd mijn blik af.