Undercover girlfriend •1

23 ~ Zou ik een goede beschermengel hebben?

Ik griste een gekreukte brief van tussen de andere en bekeek de datum rechts boven.

1997.

Hun eerste brief.

Maxims geboortejaar..

Flora

Ik merkte plots dat ik trillend tegen de kast leunde. Zonder dat ik het echt beseft had, was ik helemaal over mijn toeren. Was dit nu een soort van karma-actie? Of was Fortuna me gewoon heel ongunstig gezind?

Maxim en ik waren precies twee magneten. We kwamen bij elkaar, we joegen elkaar soms weg, en als het dat niet was, was er een derde macht dat ons uiteen dreef.

Soms had ik er echt genoeg van, en wou ik het liefst mijn missie in verband met Stijn verder zetten en het gedoe met de Lockwoods achter me laten, maar het probleem was dat dat me niet lukte. Maxim trok me gewoon aan, ik kon het niet meer ontkennen. Soms vroeg ik me af wat er eigenlijk gebeurd zou zijn als ik hem gezien had tijdens een avondje stappen met vrienden of in de bioscoop. Zouden we dan ook kennis gemaakt hebben? Of had ik hem dan misschien gewoon genegeerd?

Ik voelde een koele hand op mijn arm en keek in een reflex naar beneden. Plots viel het me op dat zijn hand ongeveer dezelfde gebruinde tint had als mijn arm. Toen ik me dat gerealiseerd had, begon een alarmbel te toeteren in mijn hoofd. Was het misschien toeval, of waren dat gemeenschappelijke kenmerken, die we te danken hadden aan het feit dat we heel misschien dezelfde vader hadden?

Met argusogen nam ik Maxim helemaal op. Elk detail analyseerde ik. Ook zijn ogen, die niet dezelfde vorm hadden als demijne, maar me wel onthutst aankeken, ontsnapten niet aan mijn onderzoek.

"Wat probeer je?"

In de war keek Maxim me aan. Toen pas besefte ik dat hij de datum op de brief nog niet gelezen had.

"Nja, niets. Het enige dat er is, is dat je geboren bent in het jaar dat mijn vader de eerste brief heeft gestuurd naar jouw moeder. Of toch de eerste brief dat ik hier vind."

Zonder veel fut keek ik hem aan. Ik had het gevoel gekregen dat het me niets meer kon schelen. Als hij echt mijn halfbroer was, mocht ik alleen maar vriendschappelijk met hem omgaan, maar ik wist nu al dat dat niet zou lukken. En Maxim kennende, zou hij het niet eens willen proberen.

Zuchtend rolde ik met mijn ogen. Wat moest ik nu eigenlijk nog allemaal doen? In mijn hoofd maakte ik een denkbeeldig lijstje.

1. Uitzoeken wat Mr Lockwood uitspookte

2. De wapenmissie met Stijn afronden

3. Uitzoeken wat er met zowel mijn ouders als met zijn moeder gebeurd was

Was ik misschien iets vergeten? Ik dacht snel na en haalde uiteindelijk mijn schouders op. Als ik iets vergeten was, dan was het sowieso niet belangrijk. Maar toen schoot Iris door mijn gedachten. Ze was nog steeds opgesloten. En dat door de persoon die misschien mijn halfbroer was.

Meteen kwam er nog een vierde puntje in me op.

4. Uitpluizen als Maxim wel degelijk mijn halfbroer was

Het verwonderde me dat ik het belangrijkste vergeten was. Had ik er misschien niet aan gedacht omdat ik gewoonweg geen rekening wou houden met het feit dat de jongen waarvoor ik gevoelens had, mijn halfbroer kon zijn?

Eensklaps werd ik woedend op mijn vader. Waarom had hij mijn moeder dit aangedaan? Het was al een hele tijd geleden dat ik ze nog had gezien, maar ik herinnerde me haar als een vriendelijke, grappig vrouw.

In plaats van me op de vingers te tikken nadat ik iets had uitgehaald, hielp ze soms mee met het voorbereiden ervan. Bijvoorbeeld, ik had eens gezien dat mijn broer belletje - trek speelde met een vriend, maar ik mocht niet meedoen. Toen ik bij mijn moeder had gezeurd, had ze uiteindelijk voor getoond hoe het moest.

En voor zover ik wist, waren er niet veel mensen die konden bevestigen dat ze zo'n moeder hadden.

Dus waarom had hij haar ooit in de steek gelaten voor iemand die een relatie had met een miljonair?

Was het misschien omwille van het geld?

Maar ze hadden allebei een job als undercoveragenten, dus dat kon het toch niet zijn?

Ik keek op en zag dat Maxim me zwijgend had aangekeken. Eigenlijk wou ik weg, naar een plek hier uit de buurt om rustig te kunnen nadenken of me volledig op de missie met Stijn te kunnen storten, maar ik had geen idee hoe ik hier weg moest geraken.

Het was precies alsof alles bergafwaarts ging als ik hier was.

Nee, Fortuna was me echt niet goed gezind.

Maar kon het eigenlijk nog slechter? Ik smeet al mijn bezwaren overboord en stelde mijn vraag roekeloos luidop.

"Wil je me misschien helpen met iets?"

Wantrouwig keek hij me aan.

"Het hangt ervan af. Natuurlijk wil ik je helpen, maar zoals je weet zijn er bepaalde dingen die ik niet wil loslaten.. Kijk maar naar Iris."

Ik slikte, maar blikte toch dapper in zijn donkerblauwe ogen.

"Ik wil weten wat er gedaan wordt in het laboratorium."

Het bleef ijzig stil. Over zijn ogen hing een vastberaden gloed. Toen hij niet antwoordde, sprak ik opnieuw.

"Als je het nu niet vertelt, kom ik het later uitzoeken. En als je me ergens laat wegrotten, stuurt MI6 wel een paar andere agenten. Trouwens, je poetsvrouw zou een collega kunnen zijn van mij. En wie weet, maar vertrouw jij die ene, nieuwe bewaker wel?"

Mijn blik viel op zijn lippen, die in een kille grimas getrokken waren. Ik kon het niet helpen, maar meteen trok een huivering over mijn lichaam. Ik had het gevoel dat hij me zou laten arresteren als ik nog een verkeerd woord zei. Toch zette ik door. Hopelijk draaide het niet uit op een fiasco.. En zou ik eigenlijk een goede beschermengel hebben?

Die nutteloze vraag schoot door mijn gedachten. Engelen, bestonden ze überhaupt wel?

"En als ik je halfzus ben, heb ik het volste recht om te weten wat mijn uhm stiefvader doet."

Het woordje 'stiefvader' sprak ik met walging uit. Nog een reden om te hopen dat het niet waar was, was dat de familieband waarschijnlijk niet al te best zou zijn.

Stel je voor, je vermoord je stiefvader op een haar na, omdat hij jou wou vermoorden..

Eigenlijk zou het op familiefeesten wel nog gezellig worden.

Toen Maxim 'halfzus' hoorde, kalmeerde hij meteen.

"Wie zegt dat het klopt? Volgens mij probeer je jezelf wijs te maken dat we familie zijn."

Ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden.

Hij had gelijk.

Was het dan al zo erg met me gesteld, dat ik mezelf probeerde wijs te maken dat hij mijn broer was, in de hoop om toch nog familie te hebben?