Undercover girlfriend •1

20 ~ Wanneer mag ik je verborgen lichaam nog eens bewonderen?

En plots besefte ik het.

De man op de foto was mijn vader.

Mijn vader die ik nooit meer had gezien na die ene mislukte missie met mijn moeder.

Flora

Roerloos bleef ik naar de foto kijken. Ik was er 100% zeker van dat het mijn vader was.

Hoe hadden ze elkaar dan leren kennen?

Plots was ik vastbesloten om dat ook nog uit te zoeken voordat ik een normaal leventje zou starten.

In een reflex zocht ik naar mijn notitieboekje, waar ik vroeger altijd alles opschreef over de vooruitgang van mijn missie. Mijn blik gleed ongeduldig over de vele spullen die er lagen.

Ik was vastbesloten om alles ondersteboven te keren, in de hoop om zo iets meer te vinden. Maar diep vanbinnen had ik al een vermoeden van wat ik waarschijnlijk zou vinden. Je hield geen oude foto bij van om het even wie, en al zeker niet in een hartvormig medaillon..

Ik graaide in een lade en liet al de sieraden door mijn vingers glijden. Toen ik niets bijzonders vond, schoof ik het met een klap terug dicht. In een hoek stond een grote, witte kledingkast. Het enige dat ik erin vond, waren stijlvolle kleedjes en duur uitziende blouses. Ik kroop er half in en zocht verwoed verder. Nadat ik besloten had dat er daar ook niets te vinden was, liep ik terug naar de kast met boeken. Zou ze, net zoals in sommige films, misschien belangrijke dingen tussen de pagina's gestoken hebben?

Vol ongeduld klapte ik het bovenste boek open. Mijn hand lag al aan de rechterkant, klaar om de bladzijde om te draaien, toen ik besefte dat het boek hol was. Enkel de buitenste rand was er nog, maar de binnenkant was eruit gesneden. En erin lag hetgeen wat ik zocht.

Nog meer foto's, gekreukte brieven en zelfs ringen..

Ik kon mijn opwinding niet verbergen en nam met trillende handen de bovenste brief.

In het vertrouwde handschrift van mijn vader zag ik woorden die mijn moeder een hartaanval zouden bezorgen.

Als ze er toch nog was..

De letters begonnen voor me te dansen.

Maar vanbinnen voelde ik me helemaal versteend.

Waar had hij Maxims moeder dan leren kennen?

Mijn ogen gleden verder over de inhoud van de brief, maar nadat ik de eerste regels al gelezen had, smeet ik de intieme brief weg. Het ging er bij mij gewoon niet in dat hij dit soort onzin had geschreven naar Mrs Lockwood. Voor zover ik me nog kon herinneren, hadden mijn ouders het altijd goed met elkaar kunnen vinden.

Voorzichtig nam ik een vergeelde foto vast. Zowel mijn vader als Maxims moeder zag ik lachend in de lens kijken. Op de achtergrond zag ik in de verte een klein, gezellig huisje met er rond veel kleurrijke bloemen.

Ik drukte mijn neus bijna tegen de foto aan, in de hoop om zo nog te ontdekken dat het om mijn vaders dubbelganger ging. Maar eigenlijk zei zijn naam onderaan elke brief genoeg..

Gefrustreerd smeet ik de foto terug in het boek. Met een klap gooide ik het toe en nog harder smeet ik het terug op zijn plek in de kast. Toen ik de krakende kastdeur toe deed, hoorde ik nog meer gekraak, maar dan op de overloop net voor de kamerdeur.

Muisstil bleef ik gehurkt zitten.

Iemand verraadde zichzelf door de houten vloer nog meer te laten kraken. Stilletjes aan begon de paniek in me op te borrelen. Mijn blik schoot door de ruime kamer en nam elk deeltjes van de ruimte in me op.

De enige verstop plaatsen die me geschikt leren, was onder het bed of in de kleerkast.

Paniekerig keek ik naar de brieven die op de grond waren gedwarreld. Omdat er geen tijd was om die nog op te rapen, schopte ik ze snel op een hoopje, waarna ik als een wervelwind naar de halfopen kleerkast vloog.

Met een luide bonk belandde ik midden tussen de schoenen en kleerhangers die op de bodem lagen.

In stilte luisterde ik aandachtig.

Het bleef angstvallig stil. Ook op de overloop hoorde ik geen enkel geluidje meer.

Ietwat gerustgesteld klapte ik de kastdeur opnieuw open.

Krrrr..

Ik kreeg kippenvel van het gekraak, en gluurde eerst wantrouwig achter de deur.

Op dat moment knalde de kamerdeur met een klap open. Razendsnel trok ik mijn hoofd terug, waarna ik de kast in tuimelde.

Met gesloten ogen hoopte ik vurig dat de persoon die net binnenkwam niet gehoord had van mijn geknoei.

Ik beeldde me in hoe ik er nu uitzag. Een klein meisje dat op een warrige hoop in een kleerkast gedoken zat.

Ik hoorde de persoon binnen rondlopen en verstijfde toen de voetstappen richting mijn verstop plaats kwamen. Meteen schoot mijn blik naar mijn benen, die onbedekt waren.

Geruisloos stond ik recht, en greep ik het grootste kleed dat ik zag om het voor me te houden. Bovenaan de kapstok hing een belachelijk hoedje, dat ik voor de grap op mijn hoofd zette.

Ik gniffelde ongemakkelijk en gluurde voorzichtig over het kleedje heen.

Een donkerblauwe hoody en een stukje gebruinde huid verschenen in mijn gezichtsveld. Het besef dat de kans groot was dat Maxim voor me stond, zo dicht dat ik hem zou kunnen aanraken als ik mijn arm strekte, veroorzaakte net geen kortsluiting in mijn hersenen.

Ik sloot mijn ogen en luisterde naar zijn gejaagde ademhaling.

Het bleef zo lang stil ik bijna dacht dat hij al vertrokken was. Meteen daarna borrelde een teleurgesteld gevoel in me op, dat bevroor toen ik zijn stem hoorde.

"Wanneer mag ik je verborgen lichaam nog eens bewonderen?"